Έρχεται πάντα στη ζωή μια δύσκολη στιγμή. Ξέχασα. "Δύσκολη". Με εισαγωγικά. Μακάρι όλες οι δύσκολες στιγμές να ήταν έτσι. Να πηγάζουν από μέσα σου δηλαδή. Είναι πιο εύκολο να τις αντιμετωπίσεις από τις άλλες τις ξενόφερτες. Τις μπάσταρδες που δεν τις φώναξε κανένας κι όμως σου μπαστακώνονται με το έτσι θέλω.
Η "δύσκολη" εκείνη στιγμή που ξυπνάς ένα πρωί κι όλα μοιάζουν σκοτεινά, δύσκολα και θολά. Απεγνωσμένα ζητάς μια ζεστή αγκαλιά. Μια συγκεκριμένη ζεστή αγκαλιά. Δεν είναι δίπλα σου όμως και θες να πας κοντά της. Δεν το αποφασίζεις όμως. Κι όταν το βράδυ που είναι αργά, οι αντιστάσεις σου έχουν πια εξομαλυνθεί, ξαφνικά θα βρεθείς στην πόρτα της πάλι μπροστά. Μην κάνεις τον κόπο να μπεις. Δεν έχει σημασία πόσο θέλεις να την δεις, ούτε πόσα να της πεις. Κλάψε στις σκάλες δίπλα από το ασανσέρ και πάρε την απόφαση. Μην σταματάς.
Αναμενόμενη η επιλογή τραγουδιού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρος στιγμήν με έπεισες προχθές.Αλλά τι να πει κανείς;Μανιοκατάθλιψη είναι αυτή.
τι, αυτό ήταν όλο; Πλάκα μας κάνεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο χρονών είσαι;
@Ανώνυμος 20 Μαρτιών. Τα παράπονα σου στον κατασκευαστή.
ΑπάντησηΔιαγραφήκλειστο καυλα. κρατα το λογο σου
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ανώνυμος ποιο λόγο μου ρε; Κλειστό μέχρι νεωτέρας είχα γράψει. Εν τω μεταξύ είναι η πρώτη φορά στα χρονικά που αντί να παροτρύνουν κάποιον να συνεχίσει, του λένε να σταματήσει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαντάσου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ.:Έχεις ένα πρόβλημα με τα ονόματα ή μου φαίνεται;
@Steve για τη μεγαλειότητα μου, είστε όλοι ανώνυμοι.
ΑπάντησηΔιαγραφή