Η νύχτα με βρίσκει στο δρόμο. Στα μπαρ σταθερός πελάτης. Μαζεύοντας θολές εικόνες ανακατεμένες με καλής ποιότητας scotch. Και μπερδεμένα ονόματα συνδετημόνων συνδυσμένα με μικρές ή μεγάλες ιστορίες που συνοδεύουν. Ο μπαρμαν και αυτός φίλος πια. Τι έχει ακούσει! Κρίμα που δεν έχω λεφτά να του αφήσω πουρμπουάρ. Του αξίζει και με το παραπάνω. Πιστός ακροατής μέχρι να κλείνουν οι πόρτες και τα φώτα. Πηγαίνω σπίτι. Όσα κι αν έχω πει στον καημένο οινοχόο δεν φτάνουν. Πέφτω στο κρεβάτι, αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Όλα γυρνούν μέσα στο μυαλό μου. Κλαίω μήπως και αυτό καθαρίσει. Μπα. Όσα δάκρυα και αν χυθούν ποτέ δεν θα φύγεις από μέσα μου. Έστω και σε υγρή μορφή. Η εικόνα σου έχει γραφτεί ανεξίτηλα στην καρδιά μου. Όπως και το όνομα σου. Όποιο και να' ναι αυτό.
Υ.Γ. Διορθώνω τον τίτλο. "Αμμώδης" εννοούσα. Τὸ δὶς ἐξαμαρτεῖν οὐκ ἀνδρὸς σοφοῦ. Και καλά τότε δεν είχα proficiency, οπότε το λάθος μου ήταν δικαιολογημένο. Τώρα όμως όχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου