Είναι περισσότερο από προφανές πλέον ακόμα και στους πλέον συστημικά μαζοχιστές φιλοκυβερνικούς και φιλοπασοκικούς, ότι το παρόν πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης αφορά κάποια άλλη κρίση και όχι αυτήν που διανύουμε. Μιλώντας οικονομικά και όχι πολιτικά ή κοινωνικά, η άνοιξη του 2011 είναι η στιγμή της ομολογίας των αποτυχιών στην αντιμετώπιση της κρίσης τόσο από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου όσο και από την Ε.Ε. συνολικά. Πέρα από τα αλάνθαστα οικονομικά μοντέλα που λέγανε, λένε και θα λένε πάντα την αλήθεια, ούτε τα στοιχεία που έχουν προκύψει μετά την είσοδο της Ελλάδας στο ΔΝΤ, δεν υποδεικνύουν ότι είμαστε σε κατάλληλο μονοπάτι εξόδου ή τερματισμού (αν προτιμάτε) της κρίσης.
Εν τω μεταξύ, με τον πρώτο χρόνο να κοντεύει να συμπληρωθεί από την εφαρμογή του Μνημόνιου, βλέπουμε πως όχι μόνο δεν παρατηρήθηκε καμία βελτίωση, αλλά αντιθέτως η επιδείνωση της κατάστασης στην Ελλάδα είναι φυσιολογική πραγματικότητα. Η επίσημη ανεργία έχει φτάσει στο 14,2% τουτέστιν 720.000 Έλληνες άνεργοι! Ως άμεσο αποτέλεσμα, η προοπτική να μεγαλώσουν τα έσοδα του ελληνικού προϋπολογισμού μέσα σε συνθήκες ανεργίας και συρρίκνωσης της οικονομίας είναι χλωμή. Και γίνεται ακόμη πιο χλωμή όσο το ποσοστό μείωσης του ΑΕΠ συνεχίζει να είναι πρωτοφανές υψηλό, στο 6%, όπως δηλαδή έκλεισε και το τέταρτο τρίμηνο του 2010. Αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική και συνταγματοποιηθεί μάλιστα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μέσω του Συμφώνου Σταθερότητας που ουσιαστικά είναι Σύμφωνο Λιτότητας, μιλάμε για παλιό και χαμένο ορθοφιλελευθερισμό... στα καλύτερα του.
Η αθώα κυβέρνηση του Παπανδρέου χρέωνε την κρίση αρχικά στους «κακούς κερδοσκόπους», τους οποίους θα αντιμετώπιζε με «το πιστόλι πάνω στο τραπέζι», στη συνέχεια αναζήτησε ερμηνείες στο «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου, για να καταλήξει περίπου ενάμιση χρόνο μετά την εκλογή της να έχει σηκώσει ψηλά τα χέρια και να περιμένει τη σωτηρία από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ως ορισμένο από τη δημιουργία του ανορθολογικό κράτος, η Ελλάδα έχει ρίξει όλο το βάρος για την συγκέντρωση των απαραίτητων κονδυλίων στην εξυπηρέτηση των τοκοχρεωλυσίων του δημόσιου χρέους στο σκέλος των δαπανών. Φαίνεται ότι όλοι οι οικονομικοί σύμβουλοι της κυβέρνησης δεν διαθέτουν ούτε καν πραγματικό πανεπιστημιακό πτυχίο (μάλλον το πήραν με αντιπαροχή κολλώντας αφίσες και βγάζοντας ανακοινώσεις ταγμένοι στο εκάστοτε καθεστωτικό κόμμα), καθώς αγνοούν βασικές γνώσεις, οι οποίες κατέχονται ακόμα και από έναν πρωτοετή φοιτήτη μιας οποιαδήποτε οικονομικής σχολής. Πως στο διάολο γίνεται να αυξηθεί το ΑΕΠ μιας χώρας και να επιτευχθεί ανάπτυξη της οικονομίας, αν οι κρατικές δαπάνες περιορίζονται μόνο στην κάλυψη των δανειακών αναγκών της χώρας και οι δημοσιονομικές πολιτικές της κυβέρνησης μόνο στην υφάρπαξη του καταναλωτικού πλεονάσματος; Δεν γίνεται. Αλλά κανένα αυτί δεν ιδρώνει. Γιατί πολύ απλά ο στόχος παραμένει πάντοτε η σωτηρία των τραπεζών (από την κρίση που οι ίδιες δημιούργησαν) και όχι της εργατικής τάξης, πίσω από την πλάτη της οποίας συνουσιάζουν και συνουσιάζονται οι πολιτικοί ταγοί με τους μεγαλοαστούς και τους μεγαλοεπιχειρηματίες.
Υπάρχει διέξοδος; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Ή τουλάχιστον δεν είναι ακόμη ορατή. Με την λαϊκή τάξη υπνωτισμένη, την Αριστερά χωρισμένη και διασπασμένη σε 100 κομμάτια, και την μεσοαστική τάξη αναλώμενη σε κυνήγι μαγισσών, η διελκυστίδα είναι προς το παρών απρόσιτη. Αισιοδοξία υπάρχει; Ναι! Οι επαναστάσεις στη Μέση Ανατολή ήρθαν να αποδείξουν ότι μέσα στη σημερινή περίοδο δεν υπάρχουν προκαθορισμένα όρια ταξικού αγώνα κατά του καπιταλιστικού συστήματος. Αρκεί να αποφύγουμε παγίδες για ανοιχτά καλέσματα σε «συναινέσεις» και ψεύτικους «ρεαλισμούς» που δίνουν ανάσες στον α-όρατο* και α-πρόσωπο* αντίπαλο υπερτιμώντας τις δυνάμεις του. Οι αστάθειες και οι τριγμοί του συστήματος μέσα στην κρίση είναι οφθαλμοφανείς και ο φόβος τους σπέρνει την ανυπακοή. Ας το εκμεταλλευτούμε. Οι ουρανοί είναι τα όριά μας.
*με τον αστερίσκο δηλώνω ειρωνία. Προφανώς και δεν είναι ούτε αόρατος ούτε απρόσωπος. Μόνο κοιτάχτε στον καθρέφτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου