Paris, Je T'Aime

Ένας κακόμοιρος αμερικάνος τουρίστας γίνεται άθελά του αντικείμενο τσακωμού ενός νεαρού ζευγαριού. Μια φτωχή μετανάστρια αφήνει το μωρό της στον παιδικό σταθμό για να ταξιδέψει στην άλλη άκρη της πόλης όπου και εργάζεται ως νταντά σ' ένα πλούσιο σπίτι. Ένας άνδρας που είχε σκοπό ν' αφήσει τη γυναίκα του, θα την ξαναερωτευτεί όταν μάθει ότι εκείνη είναι θανάσιμα άρρωστη. Μια μάνα που θρηνεί το παιδί της, έχει την ευκαιρία να του πει ένα τελευταίο αντίο. Ένας νέος τουρίστας ερωτεύεται ένα θηλυκό βαμπίρ. Ένας τυφλός σπουδαστής αναπολεί τη σχέση του με μια όμορφη αμερικανίδα ηθοποιό. Δύο πρώην σύζυγοι συναντιούνται για να κανονίσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες του διαζυγίου τους. Δύο νυν σύζυγοι προσπαθούν ν' αναβιώσουν την άνοιξη του γάμου τους για να τον σώσουν. Ένας μετανάστης ερωτεύεται μια γυναίκα και θέλει να της ζητήσει να βγουν για καφέ αλλά δεν προφταίνει, αφού τον μαχαιρώνουν...

Στο Παρίσι. Τι κάνει μια πόλη ξεχωριστή; Σίγουρα όχι τα μνημεία και οι δρόμοι της. Ούτε τα νεοκλασικά κτήρια, ούτε η μοντέρνα μπουρλέσκ αρχιτεκτονική της. Αλλά; Οι άνθρωποι. Ναι, οι άνθρωποι που ζουν και πεθαίνουν εκεί, που ερωτεύονται και μισούν κάτω από ένα μπαλκόνι, μέσα σε έναν κήπο, έξω από ένα ετοιμόροπο σπίτι. Διαφορετικές και αυτοτελείς οντότητες, που αν ενωθούν, σχηματίζουν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό με κοινό παρανομαστή, εκτός φυσικά από το υπέροχο φυσικό σκηνικό, τον έρωτα και την αγάπη σε όλες της τις μορφές.

Δεν χρειάζεται συντονισμένη και μεγαλειώδης προσπάθεια για να εξυμνηθεί και να ανυψωθεί μία πόλη. Πολλές φορές είναι και αχρείαστη. Πολλές φορές καταδικαστέα. Εξάλλου, η πολύπλευρη ταυτότητα, σε κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο θα παραμείνει για πάντα διάφανη, αν πρώτα δεν αναδειχτεί η άλλη, η αρχέγονη πλευρά της: η ανθρώπινη.

Ευτυχώς, το λυρικό Παρίσι δεν χρειάζεται το λιβάνισμα. Εκτός από εξωτερική ομορφιά, η εσωτερική καλαισθησία του, είναι σουρεαλιστική και ρεαλιστική ταυτόχρονα. Η ευαισθησία και το οπτικό ντελίριο που σου αποφέρει το προσωπικό της ύφος σε εντυπωσιάζει ακόμα και αν δεν την έχεις επισκεφτεί (όπως ο υποφαινόμενος). Μου φτάνει και μου περισσεύει μία «Amelie» ή ένα «Paris, Je T'Aime». Και όχι, δεν χρειάζομαι μία νοσταλγική καρτ-ποστάλ, ούτε έναν τουριστικό οδηγό. Το ζεστό και συμπαγές πορτρέτο που έχω δημιουργήσει μέσα στο μυαλό μου δεν είναι μόνο αισθητικά, αλλά και δραματουργικά ολοκληρωμένο. Ναι, σίγουρα έχω όσα χρειάζονται.

Γι’ αυτό, το σημερινό άρθρο δεν είναι μία ακόμη κριτική. Είναι εξαρχής και εκ δημιουργίας αφιερωμένο σε μία μικρή ερασμίτισα που θαυμάζει τις διάφορες γειτονιές του Παρισιού από κοντά και όχι επί της οθόνης, όπως εγώ. Εικόνες που σε κάνουν να σκας από ζήλια, γιατί η διαδοχή Κυψέλη-Ίλιον είναι απλά απελπιστική. 

Το Παρίσι δε δοξάζεται άσκοπα. Μελαγχολικό, πλημμυρισμένο με έντονα και ποικίλα συναισθήματα και χρώματα, ποιητική διάθεση και παραμυθένια στοιχεία που έχουν ως βασικό άξονα τους ανθρώπους και την αγάπη. Χωρίς αμφιβολία, όλοι ομόφωνα αναφωνούν: Paris, je t'aime...

Y.Γ. Εγώ στo αφιερώνω και ας μη με θυμήθηκες στο όνειρο σου (hint)!