Το δικό μου Μιούζικαλ

Οι περισσότερες μέρες της χρονιάς είναι συνηθισμένες. Αρχίζουν και τελειώνουν χωρίς ιδιαίτερες αναμνήσεις στο ενδιάμεσο. Οι περισσότερες μέρες δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο αντίκτυπο στην πορεία μιας ζωής. Η 10η μέρα του Ιανουαρίου ήταν Τρίτη. Και έπειτα από μια επιφώτηση της στιγμής, άρχισα να σκέφτομαι τη ζωή μου σα μιούζικαλ. Μόνο για μια μέρα. Και μόνο για τη Βαρσοβία. Ενδιαφέρεστε;

Μπούμαν, φώτα, κάμερα, κλακέτα, φύγαμε!

Σηκώνομαι απ' το κρεβάτι μου στις 4 η ώρα
δεν είναι αλήθεια αυτό μα με ξύπνησε η μπόρα
(oh crap, με τέτοια αρχή φαντάσου τη συνέχεια)
μα έπειτα ξανάπεσα ήταν νωρίς για μένα
οι flatmates μου μην αγχώνεστε κοιμούνται σα βλαμμένα

(Πρώτη στροφή! Yeah!)

Ξαφνικά κατάλαβα πως πήγε κιόλας δέκα
πετάχτηκα απ' τον ύπνο μου να πιάσω τα σιμέκα!
μα γέλασα και είπα "ρε δεν είμαι ο μπαμπάς μου"
εγώ μισώ τα φάρμακα κι αυτός τον αρακά μου
Δεν βγάζει νόημα η πρόταση θα προχωρήσω παρακάτω

(Αλλάζω σκοπό. Και...)

Βγάζω το κεφάλι μου απ' την πόρτα μας
ουφ κανείς δεν είναι σπίτι τέτοια ώρα ας
τρέξω να ετοιμάσω πρωινό γιατί
η μέρα θάναι πολύ δύσκολη
πλένομαι, σκουπίζομαι, τα δόντια μου βουρτσίζω
και ύστερα τα μουλιασμένα μες στο γάλα σίριολς μου κολατσίζω
έπειτα σειρά έχει το ψωμί με τη μερέντα
ενώ ο καθρέπτης μου ψιθυρίζει όλη την ώρα κοπλιμέντα!

Γρήγορα σερφάρω τον καιρό δεν είναι καλός (ω τι περίεργο!) μάλλον θα ψιχαλίζει
και όλα αυτά ενώ ο άλλος δίπλα μου μακαρίως ροχαλίζει
τον ξυπνώ εγώ με μουσική στη διαπασών
πολύ θα το 'θελα, ο άθλιος βλέπει όνειρο φιλή-δο-νον
Έτσι λέω να τον χαιρετίσω κι ύστερα μπορεί
όταν ξυπνήσει ελευθέρως να κυκλοφορεί
στο μιούζικαλ που ήδη εγώ πρωταγωνιστώ
και να πει κι ευχαριστώ!

Βγαίνω έξω μπας και δω κανέναν άνθρωπο
μου τη δίνουν οι Πολωνοί γι' αυτό αμφίρροπο
να βρω κάποιον να χορέψει στο δικό μου το σκοπό
στις στάσεις των λεωφορείων βολιδοσκοπώ
Χαρούμενες Πολωνές ξεστρατίζουν από κει
πόσο σέξι, θα μου φύγουν οι φακοί
ξέχασα ότι δεν φορώ φακούς μα ούτε αυτές
δεν ξέρουν αγγλικά κι ας είναι και καυτές

Μπαίνω σε τραμ στην τύχη μ' ακολουθάνε όλοι
το τραμ στενό, ο χώρος ειν' πνικτός, η ομάδα πολύ μεγάλη
μα ο χορός αρχίζει και όλοι χορεύουν πια στο ρυθμό
το τραγούδι είναι ξύπνιο αλλά διαρκεί μονάχα ένα σταθμό
οι στάσεις περνάνε κι οι χορευτές κατεβαίνουν
μα όσο και να λιγοστεύουν
μένω εγώ να τραγουδώ και το τραγούδι να κυλά
είπαμε μιούζικαλ είναι τα στιχάκια πρέπει να είναι τριφυλά

(Συνεχίζουμε με κάτι πιο γρήγορο...)

Φτάνω στο κέντρο μπαίνω σε ένα μολ
λες και περίμεναν αρχίζουν να χορεύουν όλοι στο χολ
μπαίνω στη μέση
πριν το καταλάβω σε ένα στύλο μ' έχουν αλυσοδέσει
σπάω τις αλυσίδες με σηκώνουνε ψηλά
με πετάνε στον αέρα νιώθω πως ζυγίζω δύο κιλά
προσγειώνομαι στο έδαφος χορεύω, εκστασιάζομαι
οι υπόλοιποι ακολουθούν το βήμα μου, το βλέπω εγώ, παθιάζομαι

Κούραση και ιδρώτας με κυριεύουνε
ποιος θέλει ένα break όλοι φωνάζουν "ναι!"
πάμε για φαγητό στο τσέχικο είναι στο Πολ Μοκοτόφσκι
γιατί όχι, Πολωνός δεν ήτανε και ο Ταρκόφκσι;
i mean ο Κισλόφσκι;
και μιας και δυο κατεβαίνουμε μέχρι το μετρό
σαν της Αθήνας δεν είναι λίγο πιο ρετρό
όλοι οι επιβάτες πετάνε στον αέρα τις τσάντες και τα ψώνια
τα οποία ταξιδεύουνε και φεύγουν στον ουρανό σαν χελιδόνια

Χορεύοντας φτάνουμε στον προορισμό
οι πολλοί φεύγουνε, σέβονται λεν' τον πληθωρισμό
μένουμε μόνοι εγώ και τρεις άλλοι που δεν τους ξέρω
λείπει ένας μόνο πάω να τον φέρω
έφυγα, ψέμματα είπα αλλά οι άλλοι τρεις ήταν κάπως κρίπι
έπρεπε να βάλω ένα τέλος σε αυτό το μουντ με έκαναν να νιώθω σλίπι
ήταν το μόνο που δεν ήθελα να καλλιεργήσω στη βραδιά κλίμα αμήχανο
μου φαίνεται ως εδώ δεν πάει άλλο, θα στείλω sms στο φίλο μου τον στέφανο

Και με ένα κλικ των δαχτύλων μου καταφτάνει
ε τι θέλετε στο δικό μου μιούζικαλ και αυτός τον ίδιο αέρα ανασάνει
αυτό έλειπε να είναι όλα νορμάλ
ήδη ζούμε σε ένα κόσμο που δεν αλλάζει δεν το 'πα εγώ αλλά ο Κεμάλ
ας τον διαστρεβλώσω (τον κόσμο όχι τον Κεμάλ) έστω κι έτσι
απ' την στιγμή που έξω μένουνε οι μπάτσοι
όλα καλά όλα ανθηρά όλα ωραία
συνεχίζω αυτή η παράγραφος κατάντησε λαθραία

(Ο χορός πιάνει ρυθμούς ζειμπέκικου. Αργά στην αρχή και έπειτα επιταχύνει...)

Παραγγέλνουμε τραγουδιστά στα ελληνικά
μας φέρνουν ό,τι ζητήσαμε έστω κι αν δεν ξέρουν παρά πολωνικά
όνειρο το είχα να καταλαβαίνουν ό,τι πω
τον υπόλοιπο καιρό κάθε φορά που μίλαγα μου ίδρωνε το μετωπό
οι γκαρσόνες και οι μπαργούμεν ανέβηκαν στα τραπέζια για να χορεύσουν
πολλοί τις κοιτάνε με λάγνο ύφος πολύ θα το 'θελαν να τις διακορεύσουν
το βλέπω εγώ τους πετάω μεμιάς απέξω
είπαμε δικό μου μιούζικαλ είναι όλοι κάνουν αυτό που εγώ θα επιλέξω

Ήδη πήγε απόγευμα και έξω έχει νυχτώσει
το κρύο ήτανε βαρύ έπρεπε η παρέα να βρει μπαράκι να τρυπώσει
βρήκαμε ευθύς, τα κλασικά συνέβησαν και πάλι
να μην τα πολυλογώ χορέψαμε μέχρι να χνωτίσει η μασχάλη
έπειτα ήπιαμε όλα κερασμένα
από κάτι πολωνικά μωρά ολίγον γερασμένα
μιλφ τα λέμε στο χωριό πετάχτηκε ο άλλος
τι έκανε τι είπε, επενέβει στο κείμενο μου ε, τον πήρε και τον σήκωσε ο διάολος!

Είχα πιει οπότε περασμένα ξεχασμένα
συνεχίσαμε την μπαρότσαρκα περπατήσαμε σε κάτι σοκάκια αλλοπαρμένα
ήπιαμε από όλα τα μαγαζιά μπύρα και βότκα τσάμπα
χορέψαμε μέχρι πρωί dancing queen των άμπα
έπειτα πήγαμε σπίτι με δύο αλλοδαπά
περίμενε τι λέω στη στάση του λεωφορείου καταρχάς πήγαμε η μία ξάφνου με χτυπά
θύμωσα αλλά μ' άρεσε οπότε κρατώ αυτή που με χτύπησε αυτή τη μία
μαζόχας δεν είμαι, μου άρεσε η μεταξύ μας η χημεία

Σε όλη τη διαδρομή έμεινα σιωπηλός σκέφτομουνα τη μέρα
φτάνει στο τέλος της η δύσμοιρη ήταν γαλαντόμα κι απλοχέρα
ο ένας σ' όλο το δρόμο κοιμότανε η άλλη προσπαθούσε να χαμογελάσει
σηκώθηκα να χορέψω ένιωσα ένα πόνο φοβήθηκα για θλάση
δεν ξανακάθησα όμως άρχισα να χορεύω μόνος
δεν πιστεύω στην ομοιοπαθητική αλλά που ξέρεις μπορεί ακόμα κι έτσι να περάσει ο πόνος
δεν έγινε όμως και μαζί με αυτό είχα πρόβλημα big στη ρεσεψιόν
για πολλούς και διαφόρους λόγους, τώρα μου φαίνεται είχα πέσει θύμα ηδονοβλεψιών

(Τελευταία στροφή, η μουσική γίνεται πιο δραματική...)

Με τσαμπουκά και τσαγανό ξεπέρασα όμως όλα τα εμπόδια
και πριν βάλω μέσα την ματμουαζέλ τη ρώτησα μια γνώμη για τα ζώδια
είπε δεν με απασχολούν καθόλου, οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι
ένιωσα τόσο ξαναμένος που τη ρώτησα αν την πονούν οι οπίσθιοι
αυτή κατάλαβε και είπε ε λιγάκι με πονούν
μ' αυτά και μ' αυτά κατέληξα τα κάλλη της να με δονούν
τέτοιο πάθος καιρό είχα να αισθανθώ μα κείνη δε μου δόθηκε φαίνεται δεν ήτανε γραφτό
το κεφάλι της έγειρε στον ώμο μου, έκλεισε τα μάτια κι έτσι ετελείωσε το μιούζικαλ αυτό

Τέλος.

(τα φώτα πέφτουν, οι κάμερες φεύγουν, αλλά η μουσική μένει για πάντα στο μυαλό μου...)