Είναι το γέλιο σου

Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει αλλά κάτι περίεργο συμβαίνει κάθε φορά που ένα κορίτσι προσπαθεί να πει κάτι αστείο. Ανεξάρτητα αν αυτό καθαυτό το αστείο είναι πετυχημένο ή όχι, γελάς, αλλά για διαφορετικό λόγο απ' αυτόν που θα έπρεπε το αστείο να εξυπηρετεί. Grosso modo για να ξηγιόμαστε, τις περισσότερες φορές το αστείο της (κοπελιάς) περνάει 5 μέτρα αουτ, αλλά εσύ και πάλι γελάς. Ίσως γιατί καταλαβαίνεις που το πήγαινε και γελάς με την πιθανή κατάληξη, ίσως από ευγένεια, ίσως γιατί έχει ωραία λακάκια ή ίσως γιατί είναι αξιαγάπητος ο τρόπος που κουνιέται η μυτούλα της όταν γελάει με το ίδιο της το αστείο. Δεν είναι ότι κοροϊδεύεις εκείνη τη στιγμή, γελάς από την καρδιά σου απλά για άλλο λόγο απ' αυτόν που αυτή ελπίζει. 

Μέσα στον πολύπλοκο κόσμο των έξεων, των κοινωνικών συμπεριφορών, ιδιοτήτων, ρόλων και στάτους κβο, μέσα στον κόσμο των προκαταλήψεων και των ταμπού, μέσα στο συνονθύλευμα που λέγεται ανθρώπινες σχέσεις, μέσα στην παράνοια των θεσπισμένων mind games, το παιχνίδι μεταξύ ανδρών και γυναικών παίζεται με κανόνες αυστηρούς και πειθαρχημένους εκ των άνω που δύσκολα τροποποιούνται εκ των κάτω. Ένας από αυτούς είναι ότι οι άνδρες κάνουν αστεία, οι γυναίκες γελάνε και το ανάποδο αποτελεί μία αν όχι σπάνια τουλάχιστον όχι τόσο συνηθισμένη εξαίρεση. 

Δεν είναι ανεξήγητο όμως. Αν ανατρέξει κανείς σε ολόκληρη την ποπ κουλτούρα που έχει γαλουχήσει γενεές και γενεές απ' τα 60's και μετά (για να μην πω και πιο πίσω), θα συνειδητοποιήσει ότι όλες (οι γυναίκες) έχουν μεγαλώσει με το θεσφατικό τρίο: να με αγαπάει-να με καταλαβαίνει-να με κάνει να γελάω. Οι άνδρες από την άλλη αν και πιο κουλ (όπως αυτοπροβάλλονται) στην ουσία παίζουν και αυτοί πάνω σε αυτή την κλίμακα επειδή όμως η λιγόψυχη (εκ καλλιέργειας και όχι εκ δημιουργίας) φύση τους δεν μπορεί να αντέξει αυτή την απαιτητική τρικλείδα, διαλέγουν συνήθως ένα από τα 3 προκειμένω όχι να ικανοποιήσουν την άλλη πλευρά αλλά να σιγοσβέσουν την βιολογική τους ανάγκη για ζευγάρωμα. Τι πιο εύκολο λοιπόν από το τρίτο; Τα αστεία είναι εύκολα και πετυχαίνουν το σκοπό τους. Με έναν χοντρό ντυμένο στα κόκκινα κι ένα δέντρο έχεις Χριστούγεννα που έλεγε και ο Τσάντλερ. 

Η συγκεκριμένη πραγματεία πηγάζει από το υποκειμενικό εμπειρικό περιβάλλον που θαρρώ πλησιάζει το γενικό-αντικειμενικό. Φυσικά και δεν υιοθετώ την παραπάνω στάση σαν πεμπτουσία της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αντιθέτως πιστεύω πως το χιούμορ είναι κάτι προσωπικό, αποκομμένο από φυλετικές κάστες και εξουσιαστικές ταμπέλες. Ένας άντρας που προτιμάει να γελάει με αστεία άλλων και όχι να πλάθει δικά του δεν είναι παθητικός, όπως και μία γυναίκα που λέει αστεία δεν είναι (κατ' ανάγκη) ενεργητική (συμπεριφοριακά μιλώντας). Οι άνθρωποι είναι ξεχωριστοί και η τακτοποίηση προσωπικοτήτων μέσα στο μυαλό του καθενός είναι διεργασία που δε χωράει μεθοδεύσεις τυποποίησης. Το χιούμορ έχει πολλά στρώματα. Και λίγες "συμβουλές". Μία από αυτές είναι "γέλα αυθόρμητα, οι γυναίκες που γελάνε κάνουν τους άντρες να ερωτεύονται". Το διάβασα πρόσφατα σε άρθρο απευθυνόμενο σε γυναίκες. Και συμφωνώ. Και αυτο-επιβεβαιώνομαι.