Τα γράμματα του Βάγκνερ στην ερωμένη του Ματίλντη ήταν κακοτεχνήματα. Συνθέτης ήταν βέβαια ο άνθρωπος και όχι ποιητής. Θα έπρεπε να το περιμένετε. Θα έπρεπε επίσης να τα είχε παρατήσει πριν καν γράψει τη διεύθυνση. Τα έστειλε όμως. Και σχήμα οξύμωρο αλλά πέτυχαν τον σκοπό τους. Έκαναν έρωτα αλληλογραφώντας, έκαναν έρωτα μιλώντας, έκαναν σεξ στον ημιώροφο, στον πρώτο, στον δεύτερο και στο δωμάτιο του αντρός της. Μοιχαλίδα η Ματίλντη. Και ο Βάγκνερ δεν πάει πίσω όμως: ο άντρας της ήταν φίλος του, κι όμως ποτέ δεν του 'πε τίποτε. Έπειτα όπως συμβαίνει σ' όλους τους "παράνομους" έρωτες, ήρθε και κατακάθισε ο κουρνιαχτός, λογομαχήσανε, έγραψε βλέπετε κάτι παρεξηγήσιμο ο Βάγκνερ σε ένα γράμμα του προς εκείνη (είπαμε δικαιολογείται δεν ήτανε γραφιάς ο άνθρωπος), το πήρε στραβά η Ματίλντη τσακωθήκανε, τα ξαναβρήκανε, ξανατσακωθήκανε οριστικά αυτή τη φορά, έφυγε αυτός, πήγε στη Βιέννη, χαθήκανε. Ακόμα όμως την σκέφτεται. Την σκέφτεται και προσπαθεί να τελειώσει μία μελωδία με επωδό που δεν τελειώνει: σε 7 ώρες πρέπει να την παρουσιάσει στον Λούντβιχ τον Δεύτερο της Βαυαρίας. Βλέπετε όσο ερασιτέχνης γραφιάς κι αν ήταν, η καρδιά του εκείνη την περίοδο ανατιναζόταν σε λέξεις και όχι σε μουσικές. Και η αγάπη του υπερίσχυσε της καλλιέπειας. Και επέζησε.
------
Ο Κάφκα πάλι στα γράμματά του στη Μιλένα ήταν ζωντανός και λυσιτελής. Ευτυχισμένος. Αυτή ήταν άλλωστε ζωντανή φωτιά, ήταν ο λόγος του να ζει. Και η φωτιά της έκαιγε μόνο γι' αυτόν παρόλο που η Μιλένα είχε σύζυγο. Αυτό όμως δεν του 'φτανε. Την ήθελε δικιά του, αυτονόητα πράγματα θα πείτε, αλλά βλέπετε όταν φτάσει κανείς να ζει τέτοιες στιγμές, δεν θεωρεί τα αυτονόητα και τόσο αυτονόητα. Ήταν και οι εποχές άλλες, διαφορετικές, πιο δύσκολες, κοινωνικά κατασκευάσματα εδώ και καιρό κονιορτοποιημένα, τότε ήταν σφριγηλά, το διαζύγιο εθεωρείτο σκάνδαλο. Ποτέ δεν χώρισε. Και ο Κάφκα έπεσε σε συνεχόμενες καταθλίψεις, μία πίσω την άλλη τον έτρωγαν, ώσπου δεν υπήρχε τίποτα άλλο να φάνε ώσπου και πέθανε από κοινή αρρώστια. Στα βιβλία του κάπως ξέσπαγε, δημιουργούσε δυστοπίες με υπονοούμενα. Υπέροχες δυστοπίες όμως. Που παραλίγο να καούν, αν και σε αντίθεση με τον Βάγκνερ αυτός το 'χε με τα γράμματα, ήταν και ποιητής και πεζογράφος και μυθιστοριογράφος και όλες τις έλλογες χάρες είχε. Πάλι καλά που βρέθηκε και αυτός ο άγιος ο Μαξ Μπρόντ να αγνοήσει την επιθυμία του Κάφκα και να σώσει τα γραπτά του, να σώσει την αγάπη του για τη Μιλένα, μια αγάπη παρουσιασμένη υποδόρια και τεθλασμένη, σαν αρνητικό φιλμ κρυμμένη, μια αγάπη όμως απαράμιλλη που έκανε την καρδιά του Κάφκα να ανατινάζεται σε λέξεις και όχι σε μουσικές, μια αγάπη προορισμένη να διατηρηθεί εις τους αιώνες των αιώνων.
------
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου