Ο αμφιλεγόμενος πανηγυρισμός του Κατίδη

Ο Κατίδης που λέτε, πηδάει μία μοντέλα πανέμορφη, καλλίγραμμη και ημίγυμνη σαν αυτές που ο κοσμάκης ξελιγωμένος παρακολουθεί να περπατούν με χάρη, τη μία χάρη δηλαδή που έχουν, να φοράνε τόσο κοντό φόρεμα που να τους φαίνεται αναφανδόν το τούτο τους. Ο Κατίδης όταν ήταν στα 17 και άρχιζε να εξελίσσεται, να βελτιώνεται και να προωθείται από την ομάδα νέων σε αυτή των ανδρών και δικαιολογημένα άλλωστε γιατί είναι αρκετά καλός παίχτης, την είδε και πολύ αφ' υψηλού τη φάση ο τύπος και με το δίκιο του να ούμε. Ο Ρονάλντο του έδειχνε το δρόμο άλλωστε, λίγο το μαλλί να φτιάξουμε, κανά τατού να χτυπήσουμε ξέρετε από αυτά τα κακόγουστα μελανοσφραγίσματα, που άπαξ και πέρασαν από τους ναυτικούς και από τον υπόκοσμο στην υπόλοιπη μάζα, έχασαν τη γοητεία τους και τον μυστικισμό τους όπως και όλα τα πράγματα εξάλλου που ξεκινούν από τις εκάστοτε υποκουλτούρες και περνάνε στο τέλος εξωραϊσμένα στην κεντρική κουλτούρα. Αυτά έβλεπε ο μικρός Κατίδης, έφηβος τότε, με ασχημάτιστο πρόσωπο, προς Θεού δεν ήταν ακόμα άντρας, χωρίς κοιλιακούς, ψαρωμένος και άτολμος, σωστός μπουχέσας δηλαδή, αλλά τι να κάνουμε ήξερε λίγη μπαλίτσα και ονειρευόταν να γίνει Κριστιάνο Ρονάλντο. Οι καιροί πέρασαν, η ΑΕΚ τιμωρήθηκε και αναγκάστηκε να παίζει με τα τσικό, τον φωνάξανε από την άκρη του πάγκου, δήλωσε παρών, τον πετάξανε στο γήπεδο, έπαιξε, απέδειξε, δοξάστηκε. Χτύπησε ακόμα πιο πολλά τατού, έβαλε μερικά ακόμα γκολ, άλλαξε γκόμενα, ίσως και σπίτι δεν ξέρω, αλλά άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο. Βλέπετε ο Κατίδης παρέμενε παιδάκι, απ' αυτά τα μυξιάρικα  τα κακομαθημένα που νομίζουν ότι έχουν το ακαταλόγιστο. Παιδάκια που κλαίγονται και ζητούν να μην τα συνδέουν με πράγματα μισερά όπως άκουσον άκουσον η πολιτική, λες και ο Κατίδης, τα τατού του και η γκόμενα του ζουν σε άλλο κόσμο, σε έναν κόσμο, όπου οι μετανάστες ζουν μονοιασμένοι με τους ημεδαπούς και δεν αποκαλούνται λαθραίοι, βρομιάρηδες  σκουλήκια και ό,τι άλλο φανταστεί ο νους. Ο κοινός νους, όχι όμως ο νους του Κατίδη, ο Κατίδης και οι κοιλιακοί του ζουν σε ένα κόσμο όπου δεν υπήρξε ούτε Χίτλερ, ούτε Παγκόσμιος Πόλεμος Βου, ούτε εκατομμύρια νεκροί Εβραίοι, ούτε κτηνωδίες και νεκροί άμαχοι, ούτε τίποτα από τα παραπάνω, στον μικρόκοσμο του Κατίδη βρίσκεις μόνο άγνοια, αμορφωσιά, ξιπασιά και εγωμανία, στον κόσμο του Κατίδη υπάρχει μόνο αμφισβήτηση, ρίξη και αποθέωση, υπάρχουν μόνο σχέσεις μεταξύ κόσμου και Κατίδη, όπου ο πρώτος (δηλαδή ο κόσμος) πρέπει να ενδώσει στο τέλος, να σταματήσει τα γιουχαρίσματα και να υποκλιθεί με κάθε μέσο στον δεύτερο, όπου ο δεύτερος (ο Κατίδης ντε!) νομιμοποιείται να τους εξουσιάσει παντοιοτρόπως, ακόμα κι αν χρειαστεί να ξεσηκώσει από το βλαμμένο και σκονισμένο του εγκέφαλο μια χειρονομία που μπορεί όντως καλοπροαίρετα να μην ήξερε από που προέρχεται και τι συμβολίζει, μια χειρονομία που μπορεί όντως να μην την είχε συνδέσει με μαχαιρωμένους μετανάστες και κάθε λογής δεινά. 

Αλλά όσο ηλίθιος και να είναι ο Κατίδης και όσο θλιβερό το αξιακό του σύστημα, ο μικρόκοσμός του και η πρόδηλη άγνοιά του, τόσο πιο επικίνδυνοι είναι οι θολοί τίτλοι που σκιάζουν την αλήθεια. Αν ο πανηγυρισμός του Κατίδη είναι αμφιλεγόμενος τότε ναι η Χρυσή Αυγή είναι μία νεοαμφιλεγόμενη οργάνωση.