Στις 9 Αυγούστου του '45, οι κάτοικοι της μικρής γιαπωνέζικης πόλης Kokura ξύπνησαν αντικρίζοντας ένα γκρίζο πέπλο να έχει καταλάβει την πόλη τους. Σίγουρα θα βλαστημούσαν: καλοκαίρι και ομίχλη δεν πάνε μαζί άλλωστε. Μα οι χωρικοί σίγουρα θα έσφιξαν τα δόντια και θα συνέχισαν καρτερικά τις δουλειές τους. Η ομίχλη εξάλλου δεν ήταν το κυριότερό τους πρόβλημα εκείνη την ώρα, εκείνες τις ώρες, όπου ο γιαπωνέζικος λαός αφενός συνταρασσόταν από τους χιλιάδες θανάτους αλλά και τις επικείμενες καταστροφικές συνέπειες της βόμβας στη Χιροσίμα, αφετέρου δοκιμαζόταν στη σκέψη του επερχόμενου τέλους του βήτα παγκοσμίου πολέμου, τέλος το οποίο τους έβρισκε ζημιωμένους, ηττημένους, ταπεινωμένους.
Που να 'ξεραν όμως ότι η ομίχλη δεν ήταν καν πρόβλημα, αλλά τουναντίον ευτύχημα! Γιατί την ίδια ώρα μερικές ατμόσφαιρες πιο πάνω, ένα αμερικάνικο αεροπλάνο ήταν έτοιμο να εκτοξεύσει τον Χοντρομπαλά απάνω τους, όμως εξαιτίας της περιορισμένης ορατότητας, ο οδηγός του αεροπλάνου αναγκάστηκε να αλλάξει πορεία μαζί και στόχο αφού μετά από νέα διαταγή, η δεύτερη ατομική βόμβα, αφέθηκε να πέσει τελικά, 3 μέρες μετά τον Πιτσιρικά, σε μια πόλη παραδίπλα, στο Ναγκασάκι. Μικρή διαφορά έχει που έπεσε η βόμβα θα μου πείτε. Οι θάνατοι ίδιοι θα ήταν και στην μία και στην άλλη περίπτωση, ναι άμα το κοιτάξουμε αριθμητικά, καμία διαφορά δεν βρίσκω. Μα μόνο σημειολογικά δείτε το, φανταστείτε τις ζωές των ανθρώπων όχι καλλίτερα σκεφτείτε τους τουρίστες που εισρέουν κάθε χρόνο στο Ναγκασάκι και ούτε ματιά δεν ρίχνουν στην παρακείμενη Kokura όπου η τύχη την οδήγησε σε αιώνια ανυποληψία αφού μπορεί η δεύτερη ατομική βόμβα να μην την έθαψε, την είχε θάψει όμως λίγες στιγμές νωρίτερα η γκρίζα ομίχλη που ένα καλοκαιρινό πρωινό πριν από 68 χρόνια την κατέστησε όχι μόνο προσωρινά μα και παντοτινά αόρατη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου