"Δεν βλέπω βέρα στον παράμεσο αυτό σημαίνει πως δεν είσαι παντρεμένος;". "Όχι, δεν είμαι γκέι". Έτσι πάντα απαντούσε. Και δεν είναι μόνο ότι είχε κουραστεί να απαντάει στις ερωτήσεις επί προσωπικού που του κάνανε αδιαλείπτως στα διαλείμματα οι συνάδερφοι. Απλά έπαιζε με το συνομιλητή του, έπαιζε με τις λέξεις, όταν δεν τον συνέφερε, το 'ριχνε στις υπεκφυγές. Είχε φτάσει 34. Ήταν ένα πλήρως ευχαριστημένο άτομο. Όχι ευτυχισμένο, ευχαριστημένο. Μεγάλη απόσταση. Αλλά ψυχικές καταστάσεις όμορες όχι ασυμβίβαστες, όχι αδύνατο να φτάσεις από τη μία στην άλλη. Δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο. Βλέπετε, το καινοτόμο έργο του στο σχολείο έπιανε τόπο και έτσι το ζήτημα για το οποίο ανησυχούσε όλη του την εφηβική ηλικία, ότι κάποια στιγμή δηλαδή θα παραδοθεί, θα αλλοτριωθεί, θα διαβρωθεί από το σύστημα, δεν τον απασχολούσε πια, η εφευρετικότητα, η ζέση που έδειχνε, το διάβασμα και η ενασχόληση του με το αντικείμενο θριάμβευσε στο τέλος. Αλλά και όσον αφορά τις σχέσεις του ήταν ικανοποιημένος. Η παρέα του ίδια εδώ και 15 χρόνια. Άτομα έφευγαν, άτομα έρχονταν, φυσικά, αλλά ο πυρήνας απαράλλαχτος. Και την υγειά του είχε. Ασφάλεια, υγεία, φίλους, ευκαιρίες, εργασιακή ικανοποίηση, γεμάτη ζωή.
Η απόσταση μέχρι την ευτυχία δεν έκλεινε λόγω ερωτικών. Οι σταθερές του σχέσεις όσο πέρναγαν τα χρόνια αραίωναν. Το σεξ αντίθετα πύκνωνε. Όσο μεγαλώνουν, οι γκόμενες πέφτουν όλο και πιο εύκολα. Όσες δεν είναι δεσμευμένες. Σεξ. Σχολείο. Σαξόφωνο. Τα 3 σίγμα της ζωής του εκείνη την χρονιά. 34. Πέρασαν τα χρόνια ρε. Όχι γρήγορα. Αστραπιαία. Και πάνω σε αυτό το αστραπιαίο έλκηθρο είχε ξεχαστεί. Το βλέμμα του πλανιότανε. Δεν νυμφευότανε. Δεν έκανε παιδιά. Όχι ότι αυτός είναι ο αυτοσκοπός και η φύση του ανθρώπου. Αλλά αυτός ήθελε. Και το έκρυβε πίσω από το γεμάτο ραντεβουντολόγιό του. Έκρυβε την αποτυχία του. Τις μνήμες του. Τις αναμνήσεις του. Τις παραδόσεις του. Η παράδοσή του μόλις έλαβε τέλος, το κουδούνι χτύπησε και τον επανέφερε σε τάξη, τα παιδιά όρμηξαν προς την πόρτα έξω από την τάξη, μάζεψε τα βιβλία του, τις κατασκευές του, το λάπτοπ του, κλείδωσε το προβολικό και τα ηχεία στο ντουλάπι, φόρεσε κασκόλ και παλτό και κίνησε να φύγει. Χαιρέτισε όσους συναδέλφους βρήκε στο δρόμο του, κατέβηκε στις σκάλες, κοίταξε μπροστά, όχι δεν μπορούσε να είναι αυτή, ξανακοίταξε κάτω και προχώρησε μερικά βήματα ακόμα, κοίταξε ευθεία προς την έξοδο ναι αυτή είναι, τα μάτια του συνάντησαν τα χαμογελαστά γαλάζια δικά της, ίδια όπως τότε. Τότε ήταν κλαμένα βέβαια. Πριν από 12 χρόνια.
----------------
"Μπορείς, ευκαιρείς ήθελα να πω, να πάμε για έναν καφέ, έμαθα ότι δουλεύεις σε αυτό το σχολείο χθες και ήρθα να σε βρω, δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα, έχω πιει ήδη 3 και χρειάζομαι άλλον ένα, και θέλω όχι χρειάζομαι, και θέλω ήθελα να πω, πάμε, πάμε για ένα καφέ λοιπόν κι αν αποκοιμηθώ θα σε αφήσω να με νανουρίσεις με ποιήματα όπως τότε, θυμάσαι;"
Η απόσταση μέχρι την ευτυχία δεν έκλεινε λόγω ερωτικών. Οι σταθερές του σχέσεις όσο πέρναγαν τα χρόνια αραίωναν. Το σεξ αντίθετα πύκνωνε. Όσο μεγαλώνουν, οι γκόμενες πέφτουν όλο και πιο εύκολα. Όσες δεν είναι δεσμευμένες. Σεξ. Σχολείο. Σαξόφωνο. Τα 3 σίγμα της ζωής του εκείνη την χρονιά. 34. Πέρασαν τα χρόνια ρε. Όχι γρήγορα. Αστραπιαία. Και πάνω σε αυτό το αστραπιαίο έλκηθρο είχε ξεχαστεί. Το βλέμμα του πλανιότανε. Δεν νυμφευότανε. Δεν έκανε παιδιά. Όχι ότι αυτός είναι ο αυτοσκοπός και η φύση του ανθρώπου. Αλλά αυτός ήθελε. Και το έκρυβε πίσω από το γεμάτο ραντεβουντολόγιό του. Έκρυβε την αποτυχία του. Τις μνήμες του. Τις αναμνήσεις του. Τις παραδόσεις του. Η παράδοσή του μόλις έλαβε τέλος, το κουδούνι χτύπησε και τον επανέφερε σε τάξη, τα παιδιά όρμηξαν προς την πόρτα έξω από την τάξη, μάζεψε τα βιβλία του, τις κατασκευές του, το λάπτοπ του, κλείδωσε το προβολικό και τα ηχεία στο ντουλάπι, φόρεσε κασκόλ και παλτό και κίνησε να φύγει. Χαιρέτισε όσους συναδέλφους βρήκε στο δρόμο του, κατέβηκε στις σκάλες, κοίταξε μπροστά, όχι δεν μπορούσε να είναι αυτή, ξανακοίταξε κάτω και προχώρησε μερικά βήματα ακόμα, κοίταξε ευθεία προς την έξοδο ναι αυτή είναι, τα μάτια του συνάντησαν τα χαμογελαστά γαλάζια δικά της, ίδια όπως τότε. Τότε ήταν κλαμένα βέβαια. Πριν από 12 χρόνια.
----------------
Στην Σαμοθράκη τσακώνονταν για το παραμικρό. Από το που θα φάνε μέχρι το που θα κατασκηνώσουν την σκηνή. Πάνω στις βάθρες εξελίχθηκε σκηνικό δραματικό και συνάμα αστείο. Ιλαροτραγικό. Αυτή όσο τσακωνόταν μαζί του συνειδητοποιούσε για πρώτη φορά πόσα πολλά τους χωρίζουν, αυτός όσο τσακωνόταν μαζί της συνειδητοποιούσε για πρώτη φορά πόσα πολλά τους ενώνουν. Αντίθετοι κόσμοι. “Θέλω να σε παντρευτώ” της είπε στ' αστεία. Αλλά μέσα του το εννοούσε. Μπορεί όχι για τότε, αλλά για κάποια στιγμή στο μέλλον, στο πολύ μέλλον, πάντως κάπως έτσι το είχε στο μυαλό του το να περνά κανείς την υπόλοιπη ζωή του μαζί με κάποιον. Η Σαμοθράκη όμως ήταν απ' ότι φαίνεται το πικ τους και από κει και πέρα το πράγμα θα έφθινε. Δυο τον ήθελε εκείνη μία ή καμία αυτός, μία εκείνος, μισή αυτή, δέκα αυτή, μία εκείνος, 10 αυτός, μία εκείνη. Ξεκόψανε σταδιακά. Χαθήκανε. Δεν ξαναειδωθήκανε. Έχασε την πίστη του για όλα. Καταριόταν ασυνείδητα τον εαυτό του, τον χτυπούσε κατάστηθα εκείνο το μισοαστείο “θα με παντρευτείς;”. “Θα με νυμφευθείς;” είναι η σωστή ερώτηση ηλίθιε, μονολογούσε. Λες και το γραμματικό λάθος είναι αυτό που τον πρόδωσε και όχι το χρονικό, το συγκυριακό ή το υπαρξιακό. Δεν έχει να λέει. Από τότε διόρθωσε τα ορθογραφικά, νοηματικά και συντακτικά του λάθη, συμμάζεψε τους σολοικισμούς του, την ξέχασε και την θυμότανε για πάντα, το 'ριξε στον επιπόλαιο -προσοχή όχι παροδικό, αλλά επιπόλαιο- έρωτα και συνέχισε να επιδιώκει τα πρώιμα ενήλικα όνειρά του. Δεν άλλαξε ρότα για χάρη της. Αλλά εκ των πραγμάτων απέτυχε. Μικρός ήθελε να κάνει καλό στην κοινωνία. Αλλά σάμπως μπορεί να αλλάξει την κοινωνία ένας μη ερωτευμένος άνθρωπος;
----------------
"Μπορείς, ευκαιρείς ήθελα να πω, να πάμε για έναν καφέ, έμαθα ότι δουλεύεις σε αυτό το σχολείο χθες και ήρθα να σε βρω, δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα, έχω πιει ήδη 3 και χρειάζομαι άλλον ένα, και θέλω όχι χρειάζομαι, και θέλω ήθελα να πω, πάμε, πάμε για ένα καφέ λοιπόν κι αν αποκοιμηθώ θα σε αφήσω να με νανουρίσεις με ποιήματα όπως τότε, θυμάσαι;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου