Περί Θανάτου και Φέισμπουκ

Και μπαίνεις εδώ μέσα και δεν ξέρεις γιατί ή τι κάνεις τώρα ενταύθα ή τι κάνουν οι άλλοι ή πώς ακριβώς να δικαιολογήσεις την ύπαρξή σου, την εγγραφή σου, την εθελόδουλη μύησή σου στη σχόλη, και δεν ξέρεις καθόλου επιπλέον, ούτε να το νοηματοδοτήσεις, ούτε να το χρησιμοποιήσεις, που ίσως και να ξέρεις, όχι ίσως, ξέρεις και παραξέρεις, μία τουλάχιστον χρηστική του λειτουργία την ξέρεις, την εξακτίνωση της αλαμπουρνέζικης και σακαταμένης σου εικονικής καρατομής και τη περιφορά της στον χωροχρόνο ωσότου κορεστεί η κόρη του ματιού σου από κάθε λογής φωταψίες· από ιβέντς που μόνιμα χάσκουν και η δημιουργία τους λαμβάνει χώρα εξαιτίας του μέσου και όχι διαμέσου, από υπερσουλουπωμένες φωτογραφίες που απαθανατίζουν τα πιο εξευγενισμένα σκυλιά, γατιά, τοπία και γκομενάκια, από αιτήματα φιλίας πατέρων φίλων σου που έχεις να δεις (και φίλες και πατέρες) καιρό και που σου παίρνει τον ίδιο καιρό να κάτσεις να σκεφτείς ότι ωραία όλα τα άλλα, αλλά εγώ τι θα κερδίσω τώρα από αυτή τη μη κουλ σύναψη, από αυτή τη συμβατική κοινωνική κεφαλαιοποίηση, τι θα ρευστοποιήσω εγώ από αλισβερίσια με συγγενείς και υπερήλικες, τι ώθηση θα μου δώσει το φέισμπουκ με τέτοιους πληβείους στο παλμαρέ, τι να κάνω;, τι να τον κάνω;, να κάνω αντ ή να μη κάνω, τελοσπάντων, κλωθογύρισμα και ταλάνισμα για ολόκληρες μέρες τρεις, ε μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει, κάν' τον, ε και τον έκανα αντ και βγήκε η ψυχή, του, και πέθανε, μετά από ένα μήνα έμαθα πως πέθανε, δεκαπέντε μέρες αφού τον δέχτηκα πέθανε, πέθανε, δυο μέρες έκανα να τον δεχτώ εγώ και δεκαπέντε ο χάρος, είμαι δώδεκα μέρες πιο γρήγορος, είμαι πέντε φορές πιο γρήγορος, γαμάω, τα αντανακλαστικά μου είναι γαμάτα, ο δείκτης μου σκρολάρει πια αμίμητα και η κόρη μου πετάει από φωτογραφία σε φωτογραφία, από ιβέντ σε ιβέντ, από άι αμ γκόινγκ σε σκέτο ίντερεστεντ...