Έχοντας μετά από καιρό την πολυτέλεια της τηλεόρασης, πολλά πράγματα που θεωρούσες αυτονόητα (παλιότερα) ή ανούσια (τώρα) μπορούν να προσδώσουν μεζούρες ανέλπιστης χαράς στα τσιτωμένα σου νεύρα και να καταπραΰνουν θυμικό και μελαγχολία. Όπως ένα άσκοπο ζάπινγκ. Ή ένα (α)κατάλληλο στοπ. Είναι απίστευτο όταν οι tv guys διαβάζουν τις προθέσεις σου.
Δεν είμαι τόσο ανέντιμος, ώστε να κατηγορίσω τον Al για την αϋπνία. Να είμαστε ειλικρινείς. H διάθεση μου για sleepless overdose ήταν σχεδιασμένη και προδιαγεγραμμένη. Μέσα σε μια μέρα έστριψα 180. Πως γίνεται να χάνονται τόσο εύκολα τα όνειρα σου μέσα σε 24 ώρες; Δεν χρειάζομαι μελοδραματικές απαντήσεις, φτάνει που οι ερωτήσεις είναι τέτοιες. Νομίζω ότι ξαφνικά εισχώρησα προσομοιωτικά στον πραγματικό κόσμο. Είναι απαίσιος, αλλά μου αρέσει. Ρούφηξα ήδη μια πρώτη τζούρα. Δε μοιάζει με τον προηγούμενο είναι η αλήθεια. Η πρώτη επαφή μαζί του, μου έδωσε την εντύπωση ότι σε αντίθεση με τον τωρινό, έχει όλα τα στραβά πάνω του, αλλά όχι. Όχι δεν είναι ψεύτης. Οι αντικατοπτρίσεις του δεν είναι είδωλα. Επιτέλους δηλαδή, γιατί μπουχτίσαμε από δαύτα. Από ψέμματα που δεν θέλαμε να ακούσουμε.
Και την τελευταία νύχτα, γύρισε και μου ψυθίρισε στο αυτί κάτι που δεν άκουσα. Σαν από όνειρο άκουγα τα χείλη της να ανοιγοκλείνουν, αλλά από το στόμα της δεν έβγαινε φωνή. Ήξερα ήδη τι ήθελε να πει. Και είχε δίκιο. Τελικά έμεινα εδώ. Συγχαρητήρια κέρδισες το στοίχημα...
Υ.Γ. Γιατί νιώθω ότι μόλις επέστρεψα από κάπου που ποτέ δεν πήγα; Μάλλον επειδή η προσγείωση είναι η χειρότερη κατάληξη. Hard to explain.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου