Έφτασε το πλήρωμα του κινηματογραφικού χρόνου, των ταινιών και των συντελεστών που θα πρωταγωνιστήσουν στα φετινά Oscar. Το ανάλογο buzz έχει ήδη πυρακτώθει και τα προγνωστικά ανεβάζουν το θερμόμετρο στο κόκκινο.
Ευθύνομαι δε λέω. Όταν τα αφήνεις για τελευταία στιγμή, αυτά παθαίνεις. Αλλά να, το μπάτζετ φέτος ήταν κομμένο και το να εξαρτάσαι από τους uploaders των torrents είναι μεγάλο ρίσκο. Πολύ μεγάλο. Το πήρα, έπαιξα με τη φωτιά και παραλίγο να καώ. Παρόλο αυτά, έστω και την ύστατη στιγμή, 3 μόλις ώρες πριν την απονομή των φετινών Oscars, here I am με το χειρότερο και πιο προχειροφτιαγμένο αφιέρωμα της μπλογκόσφαιρας τούτης.
Πάμε...
Το «Inception» αποτελεί σίγουρα την πιο φιλόδοξη δουλειά του Christopher Nolan μέχρι σήμερα. Με την μορφή ενός καλοστημένου φιλμ καταδίωξης, το «Inception» αποτελεί ένα εφιαλτικό παζλ, στον πυρήνα του οποίου ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Nolan θα ξετυλίξει μια γεμάτη συμβολισμούς ιστορία. Μοναδικό μειονέκτημα του έργου, οι άνισες στιγμές όπου η καλλιτεχνική πλευρά μπλέκει επικίνδυνα με το mainstream, με το αποτέλεσμα να κοστίζει πόντους από την φιλοσοφική βαρύτητα του φιλμικού δημιουργήματος.
Ο Nolan δεν έχει κάνει ακόμα κακή ταινία. Και αυτό μάλλον του κοστίζει το Oscar. Άλλωστε ξέρουμε πόσο μισαλλόδοξη είναι η Ακαδημία που έχει φροντίσει εδώ και καιρό να ξεγράψει το «Inception» από τις μεγάλες κατηγορίες της βραδιάς. Αμερικάνικα λογικό αφού δεν τηρεί τις προϋποθέσεις της βράβευσης, δηλαδή ισχυρό ανθρώπινο στοιχείο και πληγωμένες καρδιές! Πιο πιθανό το «Inception» να βολευτεί μόνο με βραβεία σε κατηγορίες εφέ, ήχου και ίσως πρωτότυπου σεναρίου. Οι πιθανότητες να κερδίσει το Oscar καλύτερης ταινίας είναι μηδαμινές, αν και για μένα είναι από τις καλύτερες ταινίες της κατηγορίας. Τώρα όσον αφορά το έγκλημα της απουσίας του Nolan από τις υποψηφιότητες για καλύτερη σκηνοθεσία, δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, μιας και τα Oscars έχουν αποδείξει τόσα χρόνια πόσο συμβατικός και mainstream θεσμός είναι, τρεφόμενος από τα αποφάγια των μεγάλων στούντιο και των εβραϊκών big heads.
Βαθμολογία: ******* (7/10)
Black Swan
Αν υπάρχει τελειότητα τότε σίγουρα το «Black Swan» του Aronofsky την πλησιάζει μαζί και με την Portman σε μια από τις συγκλονιστικότερες ερμηνείες στην ιστορία του κινηματογράφου. Το «Black Swan» βάζει υποψηφιότητα όχι μόνο για τα βραβεία Oscar, αλλά και για μία από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας. Σκοτεινό, υποβλητικό, παρανοϊκό, σχιζοφρενικά παθιασμένο, τo «Black Swan» αποτελεί τη διεστραμμένη αντικατόπτριση του «Κόκκινα Παπούτσια». Ένας ψυχοσεξουαλικός εφιάλτης, επίπονος, τρομακτικός, αριστουργηματικός, όπου η πραγματικότητα, η παράσταση κι οι παραισθήσεις χορεύουν στο μυαλό της Portman έναν φρενιασμένο χορό, που οδηγείται τελικά σε μια αναπόφευκτα τραγική -και αναπόφευκτα συγκλονιστική- κορύφωση. Με αγωνιώδης σκηνοθεσία, σφιχτό σενάριο, στοιχειωμένη μουσική, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, κλιμακούμενη ένταση και μοναδική παραφωνία τη Mila Kunis, το ψυχολογικό θρίλερ του Darren Aronofski είναι καλλιτεχνικά άψογο και αποτελεί μια σπουδή, φουλ στυλιζαρισμένη και μελοδραματική, για την ουτοπία της τελειοθηρίας και τις τραγικές επιπτώσεις της.
Εμπρός... σηκωθείτε όρθιοι. Οι ματωμένες πουέντ της Natalie Portman απαιτούν, δικαίως, το χειροκρότημά μας.
Εμπρός... σηκωθείτε όρθιοι. Οι ματωμένες πουέντ της Natalie Portman απαιτούν, δικαίως, το χειροκρότημά μας.
Το «Black Swan» είναι η καλύτερη της χρονιάς. Αναδιαμφισβήτητα. Αλλά δυστυχώς ούτε φέτος θα είναι η χρονιά του Darren.
Βαθμολογία: ********* (9/10)
The Fighter
Όπως καταλάβατε έχουμε να κάνουμε με μια ακόμα ιστορία ενός αουτσάιντερ που με μόχθο και επιμονή σκαρφαλώνει στην κορυφή, ενώ όλοι τον έχουν ξεγραμμένο. Όλα αυτά σε μια εγκαταλελειμμένη, εργατική συνοικία της Αμερικής, από την οποία το τρένο της ανάπτυξης έχει να περάσει χρόνια.
Για να μην πολυλογούμε το μόνο που διασώζει το φιλμ είναι το εξαιρετικό σκιαγράφημα των χαραχτήρων της ταινίας, η ρεαλιστική αναπαράστηση των δυσμενών συνθηκών του κοινωνικού πλαισίου, αλλά και η απόδοση του ερμηνευτικού επιτελείου. Ο Wahlberg (που είναι και παραγωγός) παίζει χαμηλά, υποτονικά με το underplay του να φανερώνει πρόθεση να υποταχθεί στις ανάγκες του χαρακτήρα, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χαμηλώσει τους τόνους, με κίνδυνο να χάσει το παιχνίδι του εντυπωσιασμού. Δεν το χάνει όμως ακόμα και αν Christian Bale δίνει μια από τις ερμηνείες της χρονιάς, χτικιάρης όσο και στο «Μηχανουργό», αστείος και τραγικός μαζί, ένα φάντασμα με ψυχή- φαβορί έτοιμος να ρίξει με νοκ-άουτ τους αντιπάλους του για το Oscar Β' Ανδρικού Ρόλου, όπως πρέπει να συμβεί και με τη Melissa Leo, που πλάθει μια σαρωτική μητριαρχική φιγούρα. Τώρα για την ανεκδιήγητη οσκαρική υποψηφιότητα της Amy Adams, από τις χειρότερες και πιο υπερεκτιμημένες ηθοποιούς, δεν έχω να πω πολλά, γιατί φοβάμαι πως θα ξεπεράσω τα όρια μου περνώντας στο πεδίο της εμπάθειας. Πέρα από την πλάκα, φτάσαμε αισίως τις 3 υποψηφιότητες για την ονειροπαρμένη πριγκίπισσα του «Enchanted». Ανησυχητικό. Πολύ ανησυχητικό.
Το «The Fighter» δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας και δε θα μείνει σε καμιά κινηματογραφική ιστορία. Αποτελεί ένα βαρύ κι αργοκίνητο δράμα που πέρα από τα φόντα, δεν έχει και καμία απολύτως πιθανότητα να ανακυρηχτεί ως η καλύτερη ταινία του 2011.
Γιατί απλούστατα, δεν είναι.
Βαθμολογία: ***** (5/10)
True Grit
Δεν το έχω δει και ούτε πρόκειται.
Αν τα Oscar τα έδινα εγώ:
127 Hours
Η επόμενη ταινία του Danny Boyle μετά το 8 φορές οσκαρικό «Slumdog Millionaire» είναι και αυτή υποψήφια για Oscar καλύτερης ταινίας και διηγείται την αληθινή ιστορία του αναρριχητή Aron Ralston που εγκλωβίζεται για 127 ώρες σε ένα φαράγγι, καθώς το δεξί του χέρι παγιδεύεται κάτω από ένα βράχο.
Μέσα από την έντονα στυλιζαρισμένη κινηματογραφική ατζέντα του Boyle, όπου περιέχονται όλα τα γνώριμα χαραχτηριστικά του σκηνοθετικού στυλ του, όπως καταιγιστική κινηματογράφηση, φρενήρες μοντάζ, οπτικοακουστικός 'χείμαρρος' και ποπ αναφορές, το «127 Hours» δεν περιορίζεται μόνο στην απλή μεταφορά μιας αληθινής ιστορίας. O κεντρικός του χαρακτήρας, τον οποίο ενσαρκώνει ο James Franco, ήταν εγκλωβισμένος πολύ πριν παγιδευτεί στο φαράγγι. Και όταν αποφασίσει να αποδράσει, η απόδραση αυτή θα είναι δυσχερής. Το κόστος δυσβάσταχτο. Όμως ο Aron έχει πάρει την απόφαση να ξεφύγει από το τέλμα και να παλέψει για να το καταφέρει. Κι αφού αποκοπεί επώδυνα από τα δεσμά του, αναγεννημένος θα αναζητήσει το δρόμο προς την ελευθερία. Και θα φτάσει στη λύτρωση.
Το «127 Hours» είναι ίσως η καλύτερη δουλειά του Danny Boyle μέχρι σήμερα. Το φινάλε είναι ανατριχιαστικό. Αξίζει τον κόπο όμως. Ειδικά σε μια περίοδο όπου οι έντονες φιλμικές εμπειρίες σπανίζουν. Όπως και οι εκπληκτικές ερμηνείες μακριά από μανιερισμούς και εύκολους εντυπωσιασμούς. Και ο James Franco είναι καθηλωτικός σε ένα one-man-show που στοιχειώνει. Το ίδιο και το «127 Hours»!
Βαθμολογία: ******* (7/10)
The Kids Are All Right
Να μια ταινία που δε θα ήταν ποτέ υποψήφια για καλύτερη ταινία αν οι υποψηφιότητες ήταν 5. Όχι γιατί η ταινία είναι κακή, κάθε άλλο. Απλά διανύουμε μια εποχή όπου το Χόλιγουντ προσπαθεί να εξομαλύνει τα ακραία πορτρέτα της διαφορετικότητας με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έτσι το «The Kids Are All Right» πέτυχε την καλή με 4 υποψηφιότητες.
Το «The Kids Are All Right» της Lisa Cholodenko ξεκινά από την ιστορία δυο παιδιών που γεννηθήκαν από ανώνυμη δωρεά σπέρματος και μεγαλώνουν με 2 παρένθετες μητέρες. Αποφασίζουν να αναζητήσουν το βιολογικό τους πατέρα και όταν τον βρίσκουν, αρχίζουν τα προβλήματα. Με ένα έξοχο επιτελείο ηθοποιών, η επιτυχία της ταινίας είναι πως γρήγορα ο θεατής ξεχνάει πως βλέπει ένα δράμα με δυο παντρεμένες λεσβίες και επικεντρώνεται στους εύθραυστους δεσμούς της οικογένειας, την ψευδαίσθηση της συνθήκης που ονομάζεται συμβίωση, την ολισθηρότητα της εφηβείας και τη δυσκολία του ρόλου ενός γονιού. Τολμηρό και ώριμο στην προσέγγισή του, το «The Kids Are All Right» προβάλλει δίχως ταμπού και αγκυλώσεις την ιστορία μιας οικογένειας που αποδεικνύεται περισσότερο φυσιολογική από όσο τη θέλουν οι θεμελιωμένες κοινωνικές συμβάσεις.
Οι ταινία στηρίζεται στις πολύ καλές ερμηνείες στον άξονα Bening - Moore. Θα μπορούσε και η Moore να είναι συνυποψήφια για Oscar ίσως αντί της Michelle Williams του Blue Valentine, την ερμηνεία της οποίας δεν έχω δει είναι η αλήθεια. Κρίμα για τη Bening, που έπεσε πάνω στην Portman, ενώ πολύ καλός και ο Mark Ruffalo ένας ταλαντούχος ηθοποιός με κακές όμως επιλογές καριέρας μέχρι τώρα.
Βαθμολογία: ****** (6/10)
The King's Speech
Η μικρή, κρυφή ιστορία του βασιλιά που δεν ήθελε να γίνει βασιλιάς και το ψυχικό σθένος που καταβάλλει για να ξεπεράσει τους φόβους του, ενώνεται με την ιστορία λαού της Αγγλίας, που χωρίς να το θέλει, βρίσκεται στη δίνη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και καλείται να βρει τα ψυχικά αποθέματα να αντιμετωπίσει. Είναι η αληθινή ιστορία του Βασιλιά Γεωργίου του 6ου ο οποίος είχε πρόβλημα στην ομιλία και χρειάστηκε τη βοήθεια ενός λογοθεραπευτή.
Καλογυρισμένη, με έξυπνο χιούμορ διάσπαρτο σε κάθε σημείο της και με δυο καταπληκτικούς πρωταγωνιστές -ο Colin Firth ως ο τραυλός Βασιλιάς και ο Geoffrey Rush ως ο αντισυμβατικός δάσκαλος είναι απλώς απολαυστικοί, ιδιαίτερα ο πρώτος που αποτελεί το αδιαμφισβήτητο φαβορί για το Oscar Α' Ανδρικού ρόλου που αν ήταν να επιλέξω, αυτό θα ήταν και το μοναδικό βραβείο που θα έπαιρνε η ταινία. Γιατί παρόλου που το «The King's Speech» είναι ένα υπέροχο crowd pleaser που δεν θα απογοητεύσει, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μία τόσο μονοδιάστατη ιστορία χωρίς το παραμικρό ψήγμα πολιτικού σχολίου έναντι του απαρχαιωμένου και αχρείαστου θεσμού της βασιλείας, τον οποίο η ταινία τόσο εξυμνεί, θεωρείται μία από τις καλύτερες ταινίας της χρονιάς. Ούτε γιατί η Helena Bonham Carter είναι υποψήφια και φαβορί για β' γυναικείο ρόλο.
Βαθμολογία: ****** (6/10)
Winter's Bone
To «Winter's Bone» της Debra Granik αποτελεί τη μικρότερη ταινία στη λίστα από πλευράς προβολής, ονομάτων και εισιτήριων, αλλά αυτό συνεπάγεται μόνο ένα πράγμα: ότι ο μόνος λόγος που βρίσκεται εκεί είναι επειδή όντως είναι καλή ταινία. Η country-noir αισθητική που χαρακτηρίζει την ταινία είναι έκδηλη και όλως περιέργως ακαταμάχητη και αυτό είναι το στοιχείο που χαρίζει στη ταινία μια γοητεία που σε μαγνητίζει στη θέση σου. Η εκπληκτική μουντή, σχεδόν μακάβρια, χειμερινή ατμόσφαιρα είναι πραγματικά ικανή να σε ρίξει βαθιά στο σκοτεινό κόσμο της ηρωίδας.
Είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο και έχει δυο καταπληκτικές ερμηνείες, μία του John Hawkes και μίας της Jennifer Lawrence και οι δύο υποψήφιοι για Oscar Β' Ανδρικού και Α' Γυναικείου αντίστοιχα.
Βαθμολογία: ******* (7/10)
Toy Story 3
Τι κι αν τα sequels σπανίως ξεπερνούν τις προηγούμενες ταινίες; Τι κι αν η υπόθεση κυμαίνεται σε γνώριμο μοτίβο και βασίζεται ως επί το πλείστον στους ίδιους -αγαπημένους κατά τα άλλα- ήρωες; Όταν η θαυματουργή ομάδα της Pixar αναλαμβάνει δράση, η επιτυχία θεωρείται εξασφαλισμένη. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε επιτυχία εισπρακτική, αλλά και καλλιτεχνική. Το τρίτο μέρος της ιστορίας αναβιώνεται με νοσταλγία, ζωηράδα και αυθεντική αγάπη από την Pixar που σέβεται το franchise και δεν το καταστρέφει.
Ένα ξέφρενο πανηγύρι, οφθαλμόλουτρο και μελό μαζί, κινητικό και τόσο συγκινητικό, όσο και η ιδεατή αναπόληση της παιδικής μας ηλικίας. Σίγουρος μεγάλος νικητής στη κατηγορία των animation, δεν θα είχε όμως πλάκα να το βλέπαμε να φεύγει από το Kodak Theater και με το χρυσό αγαλματίδιο της καλύτερης ταινίας;
Βαθμολογία: ******* (7/10)
The Social Network
Tο «The Social Network» μιλάει στην καρδιά των πιστών του Facebook, αλλά και όχι μόνο. Απευθύνεται σε όλους όσους ζουν και αναπνέουν τον αέρα του 21ου αιώνα. Ο David Fincher καταπιάνεται με το κορυφαίο pop φαινόμενο του καιρού μας, παραδίδοντας μία αποσπασματική βιογραφία που χαρακτηρίζεται από την αποθέωση του υποκειμενισμού. Και η ειρωνεία είναι ότι το σεξ, όπως και η φιλία, που είναι βασικές παράμετροι του υποκειμενισμού που χαραχτηρίζει την κοινωνική δικτύωση στο Facebook, λάμπουν δια της απουσίας τους στο «The Social Network». Η ταινία άλλωστε μας θυμίζει με τον πιο δεικτικό τρόπο ότι αυτό το παγκοσμιοποιημένο πανηγύρι φιλίας, πόζας και βαυκαλισμού κρύβει στις ρίζες του μία τυπική ιστορία ίντριγκας, μοναξιάς και πόνου.
Ο ικανότατος Αμερικανός filmmaker, ύστερα από εξαντλητικές πρόβες και εντατική προετοιμασία εκμαιεύει από τους ηθοποιούς του τον καλύτερο τους εαυτό. Μέσα από σκηνοθετική ματιά ακριβείας και με διαλόγους άψογα συντονισμένους, όλοι τους μοιάζουν ανάγλυφοι στο πανί, πέρα για πέρα αληθινοί, ιδίως ο Eisenberg, ο οποίος είναι υποτονικά και εσωστρεφικά συγκλονιστικός.
Η προτίμηση μου είναι «Black Swan», αλλά από το να διακριθεί ο «Λόγος του Βασιλιά», προτιμώ να τα σαρώσει όλα ο Fincher.
Βαθμολογία: ******* (7/10)
Αν τα Oscar τα έδινα εγώ:
O Aronofsky θα ζητωκραύγαζε, αφού εκτός από το «Black Swan» που θα έπαιρνε το Oscar καλύτερης ταινίας, θα κράταγε και για τον εαυτό του, το βραβείο της σκηνοθεσίας. Η Natalie Portman θα έπαιρνε όχι ένα, αλλά δύο Oscar, ο Mark Zuckerberg Jesse Eisenberg εκτός από τους 500 εκατομμύρια φίλους στο facebook θα έβαζε και ένα τζάκι στο Oscar του, ενώ το δίδυμο του «The Fighter» θα έφευγε με 2 Oscar β' ρόλων.
Α, παραλίγο να το ξεχάσω. Ο Γιώργος Λάνθιμος θα ήταν ο πρώτος στην ιστορία Έλληνας νικητής στην κατηγορία της ξενόγλωσσης ταινίας. Και δεν παίζει ρόλο αν μου άρεσε ή όχι ο «Κυνόδοντας». Ούτε αν το αξίζει πραγματικά. Το ζήτημα είναι καθαρά πατριωτικό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου