Τεσσαρακοστή Πρώτη

Τώρα που η κοιλιά μου γουργουρίζει από την μόλις τρίωρη(!) νηστεία που μόλις ξεκίνησε και που θα διαρκέσει λίγο πάνω από τις 40 ημέρες, μόνο που εγώ ελπίζω να καταφέρω να μείνω πιστός τις 2 βδομάδες (την πρώτη και την τελευταία) και αυτό γιατί ο αλλωτριωμένος εαυτός μου γρήγορα θα επαναστατήσει, σκέφτομαι λίγο περισσότερο τους 300 αλλόθρησκους άπιστους μετανάστες που σε αντίθεση με τους πιστούς Έλληνες έχουν ξεκινήσει τη νηστεία εδώ και 41 ολόκληρες μέρες, πιστοί μέσα στην απιστία τους, μερικοί εξ αυτών πραγματοποιούν και απεργία δίψας. Πολλοί από αυτούς, εξαντλημένοι, έχουν μεταφερθεί με οξία νεφρική ανεπάρκεια πλέον στα νοσοκομεία. 

Είναι θέμα χρόνου να υπάρξει ο πρώτος θάνατος μετανάστη απεργού πείνας, σε περίπτωση που τα αιτήματά τους δεν γίνουν δεκτά. Όλο αυτό τον καιρό υποδαυλίζεται μία νέα κοινωνική έκρηξη. Μια έκρηξη που θα ενεργοποιηθεί για τον "εγκληματικό" λόγο πως 300 απεργοί πείνας ζητούν άδειες παρανομής και νομιμοποίηση. Δεν είναι τρομοκράτες οι 300 μετανάστες. Είναι άνθρωποι που έχουν χρησιμοποιήθει σαν προφυλακτικά και έχουν πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων. Ε αυτό επιζητούν. Να μη μείνουν εκεί μέσα.

Και επειδή αυτή η υπόθεση δεν είναι θέμα πολιτικών ιδεολογιών, ούτε κομματικών αποχρώσεων, αλλά θέμα σωστού ή λάθους, ανθρωπιάς ή κτηνοσύνης, αν σας βοηθάει να αποκρυσταλλώσετε το τοπίο, θυμηθείτε πόσο φοβήθηκε η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου και της κρατικής ελίτ από την ολιγοήμερη κατάληψη ενός μη χρησιμοποιούμενου ακόμα κτιρίου της Νομικής, ώστε όχι μόνο ήρθη το άσυλο και ετέθη μετ' επιτάσεως ζήτημα οριστικής κατάργησής του, αλλά επιπλέον διώκεται ο πρύτανης για παράβαση καθήκοντος! Αν δεν ξέρατε ποιος έχει δίκιο ή άδικο, πιστεύω ότι μόλις τώρα αποφασίσατε. Ο τρόμος τους δείχνει το δίκιο και οι πράξεις τους το άδικο.

Το μεταναστευτικό ζήτημα συνιστά πολύ δύσκολο ζήτημα. Δεν επιτρέπει όμως σε καμία περίπτωση στην κυβέρνηση να μην έχει συγκροτημένη πολιτική, αλλά αντίθετα να άγεται και να φέρεται από τις δημοσκοπήσεις, αφήνοντας ανολοκλήρωτα τα όποια δειλά βήματα, παλινδρομώντας σε συντηρητικές έως ακροδεξιές θέσεις και θωπεύοντας φοβικά ένστικτα. Τι ακριβώς επιδιώκουν τα κυβερνητικά επιτελεία; Ακόμα δεν έχουν πειστεί για την αποφασιστικότητα των αγωνιζόμενων μεταναστών; Δηλαδή τόσο εύκολο είναι να επιλέξει κανείς την απεργία πείνας ως μέσο πάλης; Πόσο νοσηροί είναι αυτοί οι εγκέφαλοι που θέλουν να οδηγηθούν οι απεργοί πείνας στο κατώφλι του θανάτου πριν δώσουν διέξοδο στην εκτυλισσόμενη ανθρωπιστική και πολιτική κρίση; Δεν καταλαβαίνουν αυτοί οι άτεγκτοι ταγοί του έθνους ότι το να υιοθετούν λογικές Θάτσερ είναι ένα παιχνίδι με τη φωτιά που υπερβαίνει όχι μόνο τους ίδιους, αλλά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας;

Φυσικά και ο ελληνικός λαός έχει μέγιστη ευθύνη για την τωρινή κατάσταση. Μέσω των μικροπρεπών διλημμάτων και των εθνικιστικών κορώνων που μια μερίδα προπαγανδίζει και μια άλλη άκριτα και ανεύθυνα υιοθετεί, δεν έχει αφήσει την υπόλοιπη κοινή γνώμη να διατυπώσει καθαρή άποψη επί του θέματος και να αποτελέσει μοχλό πίεσης προς την κυβέρνηση. Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Απλά δεν μπορεί να συγκριθεί η στατικότητα και η αδειλία της κυβέρνησης, με αυτή του μέσου Έλληνα. Για φανταστείτε την περίπτωση που δεν βρεθεί λύση και οδηγηθούμε στο αποφευχθέο αδιέξοδο; Σε ποιον θα στραφεί ο ελληνικός λαός; Εναντίον του ίδιου του, του εαυτού; Όποιος το πιστεύει αυτό, πλανάται πλάνη οικτρά. Ουδείς από τα 11 εκατομύρια Ελλήνων επιθυμεί να βάψει τα χέρια του με αίμα. Η ευθύνη θα επωμιστεί συνολικά στους κυβερνώντες. Και δικαιολογημένα. Έτσι λειτουργούν τα πόλιτικς.

Το γυαλί της αλληλεγγύης έχει ραγίσει προ πολλού. Λίγες ρωγμές ακόμα θα είναι τελεσίδικες, ώστε να ξεχειλίσει η βαρβαρότητα που θα παρασύρει τους πάντες. Και τωρα ειναι αργά. Πλέον, ο καθένας μας οφείλει να ενδώσει στα αιτήματα των απεργών πείνας. Διότι τα αιτήματα τους μπορεί ως μαζικά να θεωρούνται έωλα, άλλα σε ατομικό επίπεδο είναι απολύτως λογικά. Ο καθένας μας ξεχωριστά οφείλει να γίνει μονάδα πίεσης, ώστε να προστατευθούν οι ζωές των ανθρώπων αυτών που το μόνο που στην πραγματικότητα διεκδικούν είναι να τους δώσει μια κάποια σημασία το κράτος. Η κοινωνία. Με το να κλείνεις τα μάτια σου δεν σημαίνει ότι το πρόβλημα παύει να ισχύει. Οπότε ναι, ας άνοιξουμε τα μάτια μας και ας τους κοιτάξουμε κατάματα. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον, γιατί είναι δύσκολο, το ξέρω. Αλλά ας προσπαθήσουμε...