Μια Χρονιά Ακόμα

Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας. Οικογένεια και φιλία. Αγάπη και ζεστασιά. Χαρά και λύπη. Ελπίδα και απόγνωση. Συντροφικότητα. Μοναξιά. Μια γέννηση, ένας θάνατος. Η κάμερα του Mike Leigh καταγράφει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, τον ανύπαντρο γιο τους και μερικούς φίλους τους, τα προβλήματα και την καθημερινότητά τους, καθώς ο χρόνος περνά. 

Με καταιγιστικό ρυθμό, παντού διάσπαρτο φλεγματικό βρετανικό χιούμορ, αμείωτη ένταση και συνεχείς ανατροπές στην διάθεση και στο κλίμα, η ταινία αποτελεί έναν ύμνο στο απλό και ουσιαστικό σινεμά με πολλά μηνύματα για τον σύγχρονο άνθρωπο της μεσοαστικής τάξης. Ο Mike Leigh διαγράφει ένα έντονο σχόλιο για το χάσμα των γενεών, όπου η αποξένωση και η αποδόμηση κυριαρχεί κι όλα εν τέλει συγκρίνονται με το ευτυχές ζευγάρι Τομ και Τζέρι. Αυτή η ιδανική οικογένεια βρίσκεται στο κέντρο ενός αμείλικτου πολέμου, μεταξύ φίλων, συνεργατών και συγγενών που προσπαθούν να χτίσουν τη ζωή τους επανακαθορίζοντας αξίες που χάθηκαν στο πρώτο στραβοπάτημα. (Εξαιρετικά ευφυής ο συμβολισμός των ονομάτων των δυο πρωταγωνιστών. Ο Τομ και η Τζέρι, αυτοκόλλητοι σε οικεία κωμικό βαθμό, όπως υπονοεί ο συνειρμός της γάτας και του ποντικιού, ο δεσμός των οποίων είναι μοναδικός και απροσπέλαστος.)

Ο Βρετανός Mike Leigh, μετρ του κοινωνικού ρεαλισμού, εξαντλεί διεξοδικά και βαθιά τους χαρακτήρες του, αποδίδοντας στην ταινία ένα χαμηλών τόνων προφίλ και μια δυναμική εσωτερικότητα που κορυφώνεται σταδιακά μέχρι το φινάλε. Στη ταινία γινόμαστε θεατές των διαφορετικών ανθρώπινων αντιδράσεων, αλλά και πόσο επηρεάζεται η ψυχοσύνθεση των πιο εύθραυστων όταν η ισορροπία της ζωής τους πετάει χάμω. Δεν υπάρχει έλεος. Ο Mike Leigh, ένας εξαιρετικά κυνικός δημιουργός, αξιοπρόσεκτα ανεπηρέαστος από θεούς, δόγματα και παιδικές ασθένειες είναι πασιφανές ότι γοητεύεται από τη μιζέρια. 

Η συσσώρευση της δυστυχίας δημιουργεί τραγικές απολήξεις ή λυτρωτικές λύσεις. Η υποκρισία είναι ένα προσωρινό φάρμακο στην γενικότερη δυστυχία του ατόμου που απλά μεταθέτει το τελικό ξέσπασμα, χωρίς να μειώνει στο ελάχιστο το πρόβλημα. Πίσω από την υποκρισία κρύβονται άτομα που δείχνουν ανίκανα να διαχειριστούν μία κρίση και να ελέγξουν τους εαυτούς τους. Αργά ή γρήγορα όμως οι μάσκες πέφτουν. Το όνειρο αποκαλύπτει τον εφιάλτη τους. Η αυτοβελτίωση είναι ο στόχος. Αυτοθεραπεία με παραδείγματα κοινωνικής δικτύωσης. Όπλο μας; Η πίστη. 

Η πίστη για ανατροπή με όχημα την αυτοπεποίθηση. Η απουσία της τελευταίας είναι έκδηλη και πρέπει να χαλυβδωθεί για να ξεπεραστούν οι επώδυνοι συμβιβασμοί. 

Από τον πάντα γλυκύτατο Jim Broadbent μέχρι τoν παγερό David Bradley και τον ξεκαρδιστικά μοναδικό Peter Wright, όλοι οι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, ωστόσο εκείνη που κλέβει την παράσταση είναι η Lesley Manville, σε μια εμφάνιση που αναμφίβολα καρπώνεται όλων τα συγχαρητήρια, ερμηνεύοντας κινησιολογικά και υποκριτικά τέλεια, τον ψευδαισθησοστρεφή και αιθεροβάμων χαραχτήρα της, έναν χαραχτήρα που τρέφει ένα ουτοπικό όνειρο ευτυχίας. Ένα όνειρο που για πολλούς ευδοκιμεί σε μια γυάλα χωρίς οξυγόνο. 

Η ζωή άλλωστε έχει πολλές πλευρές. Και τις ζούμε χωρίς άγχος, όταν συνειδητοποιήσουμε πως τίποτε δεν διαρκεί για πάντα. Η ομορφιά της βρίσκεται στην πολυμορφία και το απροσδόκητο. Όπως και το «Another Year».

Βαθμολογία: ********* (9/10)