Θυμάσαι το πικ-νικ μας; Άγουρο καλοκαίρι ακόμα. Εκδρομή στη λίμνη και έπειτα πεζοπορία μέσα στα πεύκα. Τα πουλιά τραγούδησαν ένα τραγούδι. Μου φάνηκε γνώριμο. Δεν έδωσα σημασία γιατί σε κράταγα από το χέρι. Και το χαμόγελο σου ήταν τόσο όμορφο. Ο αέρας έπαιρνε τα μαλλιά σου και εγώ έπιανα εσένα να μην πέσεις. Προσεγγίσαμε μια απόμακρη pub. Μπήκαμε και παραγγείλαμε μία μπύρα. Μία μόνο γιατί είναι αλήθεια πως δεν πίνεις. Εκείνη τη μέρα μου είπες πως δίψαγες. Στο Jukebox έπαιζε ένα γνωστό τραγούδι. Πολύ γνωστό. Τώρα έδωσα σημασία. Γιατί μου το τραγουδούσες εσύ, ανοιγοκλείνοντας το στόμα σου. Δεν πληρώσαμε. Έφυγες τρέχοντας. Ακολούθησα.
Είχε πέσει νύχτα και ακόμα δεν σε είχα βρει. Για έναν περίεργο λόγο δεν διαπίστωσα ανησυχία εκ μέρους μου. Περίεργο. Άκουσα μια κουκουβάγια στο διπλανό δέντρο. Ξάφνου ξεπήδηξες από το πουθενά και με αγκάλιασες. Ακούμπησες το μάγουλο μου και μου ψιθύρισες κάτι στο αυτί. Ήταν ώρα να ξυπνήσω. Σηκώθηκα. Σε περίμενα στη στάση. Ήξερα που να σε βρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου