Το Μαύρο Μπαλόνι

Πόσος καιρός έχει περάσει από την στιγμή που κολυμπήσαμε μακριά από τον ζεστό αλλά κυματισμένο κόλπο της εφηβείας; Θαρρώ πως όχι τόσος πολύς ώστε να λησμονούμε τις δυσκολίες που συναντά κάποιος έφηβος στην δύσκολη αυτή φάση της ζωής του. Άγχη, ανασφάλεις, φοβίες, εμπόδια στην προσπάθεια του να εξωτερικεύσει την ανικανοποίητη εσωτερική ανάγκη του για κοινωνικοποίηση και ολοκλήρωση ως οντότητα, ως οντότητα ξεχωριστή που χρήζει προσοχής και θαυμασμού απ' όλους. Τώρα φανταστείτε αν στην προηγούμενη υπόθεση προσθέσουμε και το στοιχείο του αυτιστικού αδερφού. Πόσο πιο δύσκολο γίνεται το κολύμπι απ' τη στιγμή που έχεις απομακρυνθεί απ' τα ρηχά; Πολύ. Κι εδώ μπαίνει η Elissa Down με την ταινία της προσπαθώντας να παραδώσει μαθήματα ναυαγοσωστικής.

Όλη η ταινία περνάει μέσα από τον αδελφό, που χρόνια έφερε την ντροπή του «κανονικού», που προσευχόταν να ξυπνήσει το επόμενο πρωί και ο αδελφός του να είχε γίνει καλά, που χρόνια έκρυβε το «χαζό» από τους έξυπνους συμμαθητές και που τώρα ερωτεύεται μια εντάξει κοπέλα και κοντράρονται οι ορμές με την εγκράτειά του. Η ταινία αφενός αναδεικνύει σωστά όλα τα διλήμματα και τις δυσκολίες μιας μάλλον αναπόδραστα προβληματικής συμβίωσης μεταξύ αδερφών (το ένα βρίσκεται στην εφηβεία και το άλλο απορροφά όλη την προσοχή λόγω της ιδιαιτερότητάς του) και αφετέρου καταφέρνει να συγκινήσει αυθεντικά χωρίς να γίνεται μελό. 

Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν μερικές καταστάσεις που επειδή δεν έτυχε να βρεθούμε μέσα τους, απλά δεν έχουμε κάτσει να τις σκεφτούμε βαθιά. Μία από αυτές αφορά την συμβίωση με έναν άνθρωπο ειδικών αναγκών και μάλιστα αυτιστικό. Αυτό πραγματεύεται κατά βάση το Μαύρο Μπαλόνι και η πρωτοεμφανιζόμενη Elissa Down, προσπαθώντας να μας στριμώξει δύο-τρεις σκέψεις σε κάποιο μέρος της, ατάραχης σε αυτό το θέμα, συνείδησης μας. Είναι σα να μας προετοιμάζει για μία παρόμοια κατάσταση, αλλά ακόμα περισσότερο είναι σαν να μας επισημαίνει πως ακόμα κι αν δεν χρειαστεί ποτέ να μεγαλώσουμε ή να συμβιώσουμε με ένα αυτιστικό άτομο, πρέπει η ψυχή μας να είναι ικανή να το πράξει, ανά πάσα στιγμή. Ένα μάθημα ζωής, μίας ζωής που μπορεί να μην χρειαστεί να ζήσουμε ποτέ, αλλά πρέπει να δοκιμάσουμε εντός μας, αν θέλουμε να λεγόμαστε ολοκληρωμένα καλοί άνθρωποι. 

Συμπαθέστατο, γλυκό δράμα με class και αισιοδοξία, συγκινεί χωρίς να εκβιάζει. Προτείνεται ανεπιφύλαχτα κι αν ακόμη δεν το αγαπήσετε με το μυαλό σας, η ψυχή σας σίγουρα θα του δώσει τα εύσημα που του αρκούν. Έτσι κι αλλιώς, σε αυτά αποσκοπεί. 

Σε κάποιο σημείο της ταινίας, ο ρόλος της Toni Collette, πολύ εύστοχα, μας επισημαίνει: «Αυτός δεν θα πιάσει ποτέ δική του δουλειά, δεν θα κάνει ποτέ δική του οικογένεια. Γι’ αυτό, ας του κάνουμε την ζωή όσο ευτυχισμένη μπορούμε...» 

Βαθμολογία: ****** (6/10)

Υ.Γ. Σήμερα στις 15.50, στην ΕΤ1.