Υπάρχουν τεχνοτροπίες που άλλαξαν το ρου της κινηματογραφικής ιστορίας. Σκηνοθέτες που με την οξυδέρκεια τους επηρέασαν γενιές θεατών, αλλά και μεταγενέστερων κινηματογραφιστών. Παραγωγές τόσο προσεγμένες και δουλεμένες που σε ταξιδεύουν κατευθείαν στον φανταστικό κόσμο των δημιουργών τους. Σενάρια που μελετούνται ακόμη και σήμερα και αποτελούν συγγραφικά υποδείγματα. Ηθοποιοί που έμειναν στην ιστορία για συγκλονιστικούς μονολόγους. Ταινίες που πολυβραβεύτηκαν και έλαμψαν στα Όσκαρ. Μπλόκμπαστερ που σάρωσαν στο box office...
Προσωπική άποψη ότι η «Ρίτα Χέιγουορθ: Η Τελευταία Έξοδος» δεν τεκμαίρεται τίποτα από τα παραπάνω. Ή μάλλον λίγα, για την ακρίβεια ελάχιστα. Κι όμως 17 χρόνια μετά απ' την πρώτη προβολή της, η ταινία αυτή σιωπηλά και αφανφάριστα μιλά ακόμη στις καρδιές των θεατών και επιτρέπει σε μια χαμένη ελπίδα να τριγυρνάει ελεύθερη έξω απ' τις φυλακές, πίσω από τα κάγκελα των οποίων απολύτως νόμιμα (όπως και ο χαραχτήρας της ταινίας) μας έχουν αναγκάσει να περιφερόμαστε.
Καλύτερες ταινίες μπορώ να αριθμήσω πολλές. Κι απνευστί αν θέλετε. Ο κατάλογος είναι μακρύς και η μνήμη μου αντέχει. Πιο αγαπημένες όμως, ίσως δεν θα βρω. Ίσως λέω, γιατί το «Scent of a Woman» είναι στη γωνία και μου ρίχνει άγρια βλέμματα.
Εν προκειμένω, η ταινία του Frank Darabont έχει διάρκεια 141 λεπτά. Επουδενί! Φαίνεται πως απ' την αρχή της ταινίας μεταφερόμαστε σε έναν άλλο κόσμο, όπου οι ώρες παιρνάνε πιο γρήγορα και τα 141 λεπτά του φιλμ ισούται όσο ένα 20λεπτο sitcom επεισόδιο. Αν ανατρέξω σε παλιότερες προβολές θα σας πω με σιγουριά πως ήταν η πρώτη φορά που ήπια μια ταινία μονορούφι. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Χωρίς να κοιτάζω το ρολόι μου, χωρίς να σκορπάω βλέμματα δεξιά-αριστερά, χωρίς ο λογισμός μου να πετάει σε άλλες σκέψεις, σε άλλα μέρη, σε άλλα πρόσωπα, χωρίς ο σερλοκχολμικός εγκέφαλος μου να σπαταλάει φαία ουσία για να μαντέψει το φινάλε του έργου. Χαρακτηριστική περίπτωση νιρβάνας.
Εν προκειμένω, η ταινία του Frank Darabont έχει διάρκεια 141 λεπτά. Επουδενί! Φαίνεται πως απ' την αρχή της ταινίας μεταφερόμαστε σε έναν άλλο κόσμο, όπου οι ώρες παιρνάνε πιο γρήγορα και τα 141 λεπτά του φιλμ ισούται όσο ένα 20λεπτο sitcom επεισόδιο. Αν ανατρέξω σε παλιότερες προβολές θα σας πω με σιγουριά πως ήταν η πρώτη φορά που ήπια μια ταινία μονορούφι. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Χωρίς να κοιτάζω το ρολόι μου, χωρίς να σκορπάω βλέμματα δεξιά-αριστερά, χωρίς ο λογισμός μου να πετάει σε άλλες σκέψεις, σε άλλα μέρη, σε άλλα πρόσωπα, χωρίς ο σερλοκχολμικός εγκέφαλος μου να σπαταλάει φαία ουσία για να μαντέψει το φινάλε του έργου. Χαρακτηριστική περίπτωση νιρβάνας.
Πολλοί διατείνονται πως η δημιουργία του Darabont αδικήθηκε στο παρελθόν και πως δεν έτυχε της καλλιτεχνικής και εμπορικής αναγνώρισης που της άξιζε. Συμφωνώ. Άλλοι πάλι ισχυρίζονται πως σε αντίθεση με τότε, η φήμη που απέκτησε ύστερα την καθιστά υπερτιμημένη. Επίσης συμφωνώ, αλλά τι σημασία έχει; Καμία. Εξάλλου ποιος μπορεί να μετριάσει και εν τέλει να χειραγωγήσει την αγάπη του κοινού;
Η ταινία δεν έχει να παραδώσει υψηλά σπουδάγματα, ούτε βαθυστόχαστα νοήματα. Είναι αυτό που βλέπεις: μια εκπληκτική ιστορία ελπίδας, φιλίας και επιβίωσης που διαδραματίζεται πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Ζωντανεύει την ανάγκη να ανακτήσουν οι ήρωες της ταινίας και κατ' επέκταση οι θεατές, την χαμένη τους δύναμη, το χαμένο τους κουράγιο, το χαμένο τους θάρρος. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας η ατμόσφαιρα είναι καθηλωτική. Το στόρι υφαίνεται μέσω της αφήγησης του Red (Morgan Freeman) κι έτσι η κάμερα μοιάζει σαν απλός παρακολουθητής των εξελίξεων που χωρίς μελοδραματισμούς και υπερβάλλοντες δραματουργίες «μπαίνει» στην κυριολεξία στον κόσμο των χαρακτήρων. Και άλλοτε ζωγραφίζει λύπη, άλλοτε χαμόγελα. Προοικονομώντας τη λύτρωση. Τη σκοτεινή, μυστηριώδης, γεμάτη αγωνία δίψα για λύτρωση.
Υπάρχουν ορισμένες ταινίες που δεν υπάρχει λόγος να πεις πολλά. Γιατί μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους, θα νιώσεις μια ανείπωτη χαρά, μια ωκεάνια ηρεμία, μια ευχάριστη ταχυπαλμία, έναν εσωτερικά ανέκφραστο οργασμό, όπου η προσπάθεια εξωτερίκευσης των βιωμάτων σου θα είναι αδύνατη. Και πόσο μάλλον αχρείαστη.
«Η ελπίδα είναι καλό πράγμα, ίσως το καλύτερο, και κανένα καλό πράγμα δεν πεθαίνει ποτέ...» (Andy- Tim Robbins)
Βαθμολογία: ********** (10/10)
Υ.Γ. Χίλια μπράβο σε όποιον σκέφτηκε τον ελληνικό τίτλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου