Resistance

Δεν προσδοκούσα ένα μειλίχιο θαυμασμό ούτε μια σιωπηλή αναγνώριση. Η συμπεριφορά όμως του στενού (και όχι μόνο) φιλικού -και κατ' επέκταση- κοινωνικού μου κύκλου με εξέπληξε. Δεν ήταν αδιαφορία, όχι κάθε άλλο. Ήταν κατά βάση εμπαθής και άστοχη κριτική.

Πάνε 3 μήνες τώρα που δεν πληρώνω εισιτήρια στα Μέσα Μεταφοράς (αν ανήκω στο κίνημα αυτό καθαυτό είναι άλλη κουβέντα). Τώρα λοιπόν που έχει παρέλθει ένα σημαντικό χρονικό διάστημα θα περίμενε κανείς τα πρόσωπα με τα οποία συναστρέφομαι επί των πλείστων να έχουν προβληματιστεί, να έχουν απορίψει, να έχουν παραδειγματιστεί, να έχουν μιμηθεί, να έχουν κατακρίνει αλλά κατά βάση να έχουν ασχοληθεί χωρίς παρεμβολές και μικροαστικούς περιορισμούς. Φευ! Η άνευ επιχειρημάτων κριτική και παράλληλα η ασθενής αντίδραση τους είναι απογοητευτική. Ήξερα ότι το σύστημα δουλεύει καλά και η προπαγάνδα εκτός από την καλλιέργεια φόβου δίνει σε μεγάλο βαθμό πατήματα για δικαιολόγηση πολιτικά ανώριμων ανασφαλειών, αλλά δεν περίμενα ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί κι ως εργαλείο για να αιτιολογήσει τον προϋπάρχοντα φόβο (που φυσικά η ίδια δημιούργησε).

Ο κοινωνικά ιδεαλιστικός στόχος θα ήταν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς να είναι δωρεάν για όλους, αλλά με κνείτικες λογικές ο κόσμος ποτέ δεν άλλαξε και εγώ ευτυχώς (πιστεύω πως) δεν τρέφω αυταπάτες. Η μεταφορά σαφώς και δεν είναι εμπόρευμα προς επίτευξη ιδιωτικού ή δημόσιου κέρδους αλλά κοινωνικό αγαθό με προοπτική δημόσιας ωφέλειας, όμως προς το παρόν η υφιστάμενη οικονομική πραγματικότητα δεν αφήνει περιθώρια δυσθεώρητης στοχοθέτησης. Πόσο μάλλον όταν μία τέτοια αδιάλλακτη πολιτική διαπραγμάτευσης θα οδηγούσε γρήγορα κυβερνητικές πολιτικές ιδιωτικοποίησης προ των πυλών. Άλλο που δεν θέλουνε, δηλαδή.

Έτσι λοιπόν και με τα δυο μάτια στραμμένα στη ρεαλιστική οικονομική ανάλυση, ο ΟΑΣΑ πριν μία βδομάδα ανακοίνωσε πως το Μάρτιο καταγράφηκε μια συνολική αύξηση στα έσοδα από πωλήσεις εισιτηρίων της τάξης του 11,3%. Τούτο σημαίνει δύο απλά πράγματα: πρώτον ότι με την αύξηση των ελέγχων μειώθηκε το ποσοστό της λαθρεπίβασης, αλλά και το φαινόμενο της πλαστής διακίνησης εισιτηρίων (έστω και κατασταλτικά) και δεύτερον πως για την κάλυψη των ζημιών και των μεγάλων ελλειμμάτων δεν χρειάζεται ούτε αύξηση των τιμών των εισιτηρίων, ούτε άλλες έκτακτες δημοσιονομικές πρακτικές. Σταθερός έλεγχος στην παραγωγή (μεταφορά), έλεγχος στη διοίκηση, πάταξη στη διαφθορά και στην κακοδιαχείριση και τα απαράδεκτα μέτρα λιτότητας θα καταστούν από μόνα τους άκυρα. Συμπέρασμα που ήδη υποφαίνεται αν λάβει κάποιος υπόψη του τα παραπάνω στοιχεία. 

Είναι ανάγκη λοιπόν τώρα, έστω και την ύστατη στιγμή να γίνουμε όλοι μοχλός πίεσης απαιτώντας την επιστροφή των τιμών των εισιτηρίων στα Μ.Μ.Μ. στα παλιά επίπεδα (σε πρώτο βήμα). Πως; Με το να μην τα πληρώνουμε! Κακά τα ψέμματα μια τέτοια κοινωνική διεκδίκηση την έχει ανάγκη η λαϊκή τάξη, ενώ αντίστοιχα η αστική τη φοβάται και την τρέμει αποδεικνύοντας το καθημερινά. Μετακυλήστε τον φόβο. Αντισταθήτε!

(Το έχω πει και το ξαναλέω: η διαφορά μεταξύ των σεξουαλικών θυμάτων, είναι οι αντιδράσεις τους κατά την ώρα της κακοποίησης. Οι μεν πολλοί δέχονται αψήφιστα το γεγονός, οι δε λίγοι μάχονται σθεναρά για να ξεφύγουν. Μερικοί εξ’ αυτών μάλιστα το κατορθώνουν. Ανεξαρτήτου αποτελέσματος με ποια πλευρά θέλετε να είστε;)