Scent of a Woman

Μια Κυριακή πρωί πριν 12 περίπου χρόνια είχαμε πάει οικογενειακώς εκκλησία και μετά περνώντας από την πλατεία για να πάρει ο μπαμπάς γλυκά για εμάς και εφημερίδα γι' αυτόν, είδα την φάτσα μου κρεμασμένη με μανταλάκι στο περίπτερο. Σε πρωτοσέλιδο. Πάνω από τον τότε δήμαρχο Αθηναίων Αβραμόπουλο, πιάνοντας όλη την αριστερή στήλη, το γλυκό μου αθώο πρόσωπο πόζαρε δίπλα από έναν υπολογιστή. Είχα βγει πρώτος σε έναν πανελλήνιο εκπαιδευτικό διαγωνισμό γνώσεων για τις τάξεις 5ης-6ης δημοτικού και είχα κερδίσει υποτροφίες, υπολογιστή και μια εφήμερη φήμη. Τέρμα καλοκαίρι, μετά τη βράβευσή μου από τα Εκπαιδευτήρια Δούκα στην Αθήνα, μας επισκέφτηκαν στο σπίτι, μία γλυκύτατη δημοσιογράφος και ένας τετράπαχος φωτορεπόρτερ από το Έθνος στο σπίτι μας στο Αίγιο. Μου πήραν μια ανιαρή συνέντευξη και μου έβγαλαν 2-3 τυπικές φωτογραφίες και κάπου μέσα Σεπτέμβρη λοιπόν, αρχές σχολικού έτους, έγινα πρώτο θέμα στις κυριακάτικες. Όλη μέρα συγγενείς παίρνανε για συγχαρητήρια αλλά εγώ δεν καταλάβαινα το λόγο και δεν περηφανευόμουν. Ούτε στους φίλους μου δεν το 'χα πει.

Εκείνη την αυριανή (Δευτέρα) είχαν ετοιμάσει κάτι σαν φιέστα στο σχολείο μόνο για την πάρτη μου. Ο κόσμος ο πολύς δεν το ήξερε οπότε προέβη σε σχετική ενημέρωση απ' το μικρόφωνο ο διευθυντής λίγο μετά της πρωινής προσευχής. Ένας δάσκαλος όμως από τους πλακατζήδες είπε στο μικρόφωνο "και πώς τα κατάφερες ρε Παύλο πρέπει να έτρεξες πολύ ε;" για να με ξεαγχώσει μάλλον, αν και εγώ δεν ήμουν αγχωμένος παρόλο που ήμουν μπροστά σε τόσο κόσμο, απλά δεν είχα τι να πω. Τα περισσότερα παιδιά όμως το πήρανε τοις μετρητοίς οπότε δημιουργήθηκε μια γενική στρέβλωση ότι εγώ κέρδισα σε πανελλήνιο διαγωνισμό τρεξίματος. Όχι ότι με χάλαγε δηλαδή, σε κάθε περίπτωση δόξα κέρδιζα και μάλιστα άκοπα.

Με τι συγκίνηση το θυμάμαι τώρα όμως! Καταλαβαίνω ότι μετά από τόσο καιρό αδιάλειπτης ερασιτεχνικής συγγραφής εδώ, ποτέ κείμενά μου δεν έχουν τύχει ευρύτερης δημοσιοποίησης, όχι ότι με ενοχλεί, όχι ότι αυτός είναι ο αυτοσκοπός μου αλλά ας μη γελιόμαστε, όλοι το έχουμε κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μας σαν κρυφή ελπίδα. Και το παράδοξο είναι γι' αυτή την προ 12εκατίας διάκριση ποτέ δεν έδωσα καμία σημασία, άλλωστε στο μυαλό μου την είχα απομυθοποιήσει εξαρχής, κέρδισα όχι γιατί ήμουν καλλίτερος ή εξυπνότερος, αλλά γιατί ήμουν από τους λίγους συμμετέχοντες (έπρεπε να συμμετάσχεις μέσω ίντερνετ και τότε, λίγο μετά την χαραυγή της νέας χιλιετίας, υπολογιστή είχανε λίγοι και ίντερνετ ακόμα λιγότεροι). Επομένως δεν ήταν ιδιαίτερος άθλος, απλά έτυχε. Μα τώρα πλέον που σκέφτομαι ότι μπορεί να μην ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου κάτι τυπωμένο που να φέρει λόγια, όνομα, φωτογραφία ή την υπογραφή μου, αναπολώ εκείνη τη Δευτέρα που σαν όνειρο μου φαίνεται, εγώ, με αδιάφορο ύφος μπροστά σε ένα ολόκληρο σχολείο και οι καθηγητές μου δίπλα μου να φουσκώνουν τα προγούλια τους, γιατί ένας μαθητής τους διακρίθηκε κάπου, κάπως, κάποτε, σάμπως ξέρανε κι αυτοί...