Χάρις

Είναι δύσκολο να είσαι 16 και να είσαι ερωτευμένος. Ακόμα πιο δύσκολο βέβαια είναι να είσαι ερωτευμένος με την καθηγήτρια των γερμανικών σου. 35 χρόνων, κατάξανθη και γαλαζομάτα, ψηλή, λιγερή και όμορφη. Συγκερασμός γερμανικού και ελληνικού κάλλους. Έχω να την δω 2 χρόνια μα είμαι σίγουρος ότι είναι εξίσου όμορφη με τότε κι ας έχει πατήσει τα 40. Είχαμε μία ιδιαίτερη σχέση: μου συμπεριφερότανε περισσότερο ως φίλη παρά ως δασκάλα. Όταν μιλάγαμε δεν ένιωθα κανέναν περιορισμό, ήμουνα ο εαυτός μου, ένιωθα άνετα, ένιωθα πλήρως γοητευμένος από το ενδιαφέρον της και φυσικά από την ομορφιά και την ξεγνοιασιά της. Αυτή από την πλευρά της φαντάζομαι μας θεωρούσε ανώριμους αλλά έκτακτους. Θα της θυμίζαμε φαντάζομαι τον ευατό της μικρή. Για έναν ανεξήγητο λόγο μου είχε αδυναμία. Είχαμε αναπτύξει επαφές και εκτός του εκπαιδευτικού πλαισίου. Δύο φορές μου είχε φέρει δώρο στα γενέθλια μου, άλλες τόσες εγώ, το ξέρω ότι νομίζετε πως ήταν ιδέα μου αλλά είμαι πεπεισμένος ότι κάτι υπήρχε εκεί. Δεν λέω απαραίτητα αυτό το κάτι ήταν ερωτικό, αλλά ίσως, ίσως ναι, γιατί όχι; Σίγουρα κάτι πλατωνικό. Μια φορά θυμάμαι της είχα θυμώσει για κάτι, ούτε καν θυμάμαι γιατί, ναι από τότε το είχα κουσούρι θύμωνα εύκολα για να δημιουργώ τριβές και καταστάσεις, και αυτή μου είχε ζωγραφίσει ένα χαμογελάκι σε ένα post-it και μου το είχε βάλει κρυφά κάτω από το τετράδιο στο διάλειμμα. Τις 2 τελευταίες χρονιές είχαμε μάθημα μαζί της πάντα το βράδυ μερικές φορές και ως τις 11, οπότε αυτή κατάκοπη από τη δύσκολη μέρα δεν ήθελε να στέκεται συνέχεια όρθια και έτσι καθόταν που και που στην κορυφή του Π (έτσι ήταν οργανωμένα τα θρανία) δίπλα μου. Τα παιδιά με πείραζαν, λόγου χάρη "χούφτωστην, άφησε το χέρι σου στην καρέκλα και μόλις κάτσει πάνω του, πες ουπς συγγνώμη δεν σας είδα" και άλλες τέτοιες καφρίλες, τι περιμένετε 16 χρόνων ήμασταν όλα, σε μια τάξη 8 ατόμων, όπου τα 7 ήταν αγόρια και τα 7 ερωτευμένα μαζί της. Ένας μάλιστα το πίστευε ότι μπορεί να τα φτιάξει μαζί της κιόλας. Και τα κορίτσια όμως δεν πηγαίναν πίσω (και δεν αναφέρομαι μόνο στο 1 κορίτσι που είχε την ατυχία να συνυπάρχει μαζί μας): ήταν κατενθουσιασμένα, την θεωρούσαν ως μεγάλη φίλη τους, την είχαν εξιδανικεύσει.

Και τώρα που νυστάζω γιατί ξενυχτάω διαβάζοντας παιδαγωγικά, δεν αντέχω να μην κάνω παραλληλισμούς και υποθέσεις για το μέλλον. Αν τελικά γίνω καθηγητής, άραγε ποια θα είναι η σχέση μου με τα παιδιά; Θα είναι τα αγόρια ενθουσιασμένα μαζί μου και τα κορίτσια ερωτευμένα με την πάρτη μου; Θα έρχονται με την ίδια λαχτάρα στο μάθημά μου όπως εγώ πήγαινα στα γερμανικά; Θα τους εμπνεύσω άραγε αγάπη για το διδακτικό αντικείμενο όπως αυτή εμάς; Θα καταφέρω να τα κάνω ξεφτέρια χωρίς να πολυδιαβάζουν όπως στην περίπτωση τη δική μας; Και τέλος, θα σταματήσω να χάνω το χρόνο μου σε ονειροπολήσεις και να συγκεντρωθώ στο διάβασμα, γιατί σε 4 ώρες δίνω;