Στην τελευταία μου βόλτα στη Σερβία, στον κεντρικό πλακόστρωτο δρόμο του Βελιγραδίου, τέρμα κατακαλόκαιρο, Δευτέρα, περπατούσα μονάχος με μπρίο και χάρη, έμοιαζα ξένος, ένιωθα ξένος, όλοι με κοιτάζανε. Με ματιάσανε. Το πόδι μου σκόνταψε κάπου, το πάνω μέρος του σανδαλιού αποκολλήθηκε. Μέχρι το αυτοκίνητο 2 χιλιόμετρα μακριά, περπάτησα κουτσό...
Σήμερα το πιάνω από κει που το άφησα. Τα ταξίδια καλό είναι να μην έχουν τέλος. Μήτε και ειρμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου