Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ Η ΧΛΩΡΙΝΗ

Πριν χρόνια που λέτε, είχα γνωρίσει έναν άνθρωπο όπου κράταγε το κούτελό του καθαρό, σπάνιο πράμα στις μέρες μας. Έναν άνθρωπο με μπέσα που του άρεσαν οι καθαρές δουλειές, οι καθαρές δοσοληψίες, το τονίζω για να μη νομίζουν μερικοί κακοπροαίρετοι ότι ο άνθρωπός μου ντρεπόταν να καταπιαστεί με λαϊκές δουλειές, το αντίθετο μάλιστα, απλά ποτέ δεν βρόμιζε τα χέρια του με αχρείες ασχολίες όποια κι αν ήταν η κατάσταση στην οποία είχε βρεθεί. Είχε φιλότιμο και δούλευε τίμια, είχε αξιοπρέπεια και ήταν αδέκαστος, όλοι του τ' αναγνώριζαν. Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι ποτέ δεν παντρεύτηκε, έμεινε μπακούρι σε πείσμα όλων όσοι μακάριζαν για την τύχη του. Δεν έκανε ποτέ του οικογένεια, μάλλον για δικούς τους εγγενείς λόγους γιατί μην φανταστείτε ότι ήταν κανάς υποχόνδριος ή ψυχωτικός όπου χώρια στα υπόλοιπα η μία του βρόμαγε και η άλλη του μύριζε. Όχι, ήταν χάρμα και έξω καρδιά. Αλλά πάλι όσα προξενιά και αν κίνησαν να του κάνουν εκείνος τα απέκρουγε με συνοπτικές διαδικασίες. Ίσως να 'χε την καρδιά του δοσμένη αλλού, κανείς δεν ξέρει, ίσως πάλι και να τρόμαζε με τα παιχνίδια της κοινωνίας αλλά και με αυτά των γυναικών που έτυχε να γνωρίσει. Σε αυτόν είπαμε άρεσαν οι καθαρές κουβέντες.

Διατηρούσε ένα σπίτι στο κέντρο, μικρό αλλά καθαρό και περιποιημένο, από τις λίγες μονοκατοικίες που έχουν μείνει μέσα στη ζούγκλα των πολυκατοικιών και της αντιπαροχής, μοναχική και παρθένα νησίδα. Ποτέ του δεν το πούλησε, όσες προσφορές κι αν έλαβε, ήταν το μοναδικό κληροδότημα που του άφησε ο πατέρας του. Ήταν πραγματικά μία κυκλαδίτικη οπτασία μέσα στην αστική μουντάδα. Άσπρο σπιτάκι ξέξασπρο, από κείνα τα σπίτια τα παλιά με τον ασβέστη απέξω, τα χωρίς σκεπή, τα τετράγωνα, που πλέον έχουν εκλείψει και ίσως να συναντάς μερικά ακόμη σε καμιά φτωχογειτονιά των Βαλκανίων. Κι όπως όλοι οι απλοί άνθρωποι, έτσι κι αυτός έκανε το καλό γύρω του και όλος ο κόσμος τον αγαπούσε και τον καταδεχόταν. Γι' αυτό και το "φτωχικό του" όπως το αποκαλούσε ποτέ δεν έμενε δίχως κάποιον επισκέπτη. Πράγματι ήταν φτωχικό και λιτό, αλλά συνάμα και τόσο καθαρό που ντρεπόσουν να πατήσεις ή ν' ακουμπήσεις κάπου με φόβο μήπως λερώσεις. Μύριζε από παντού χλωρίνη. Δεν ξέρω γιατί αλλά η χλωρίνη μου θυμίζει τόπους χλοερούς.

Και μιας και μιλάμε για τόπους χλοερούς, κάποια στιγμή πάρτον κάτω που λέτε, ένα όμορφο ανοιξιάτικο πρωινό. Καρδιακή προσβολή είπαν. Έκλαψε κόσμος πολύς, αλλά του έγινε μια κηδεία μούρλια. Παστρικιά. Το κτίσμα γκρεμίστηκε γρήγορα αλλά λίγο η κρίση λίγο ίσως και το μεταφυσικό στοιχείο της υπόθεσης, το οικόπεδο ακόμα ανεκμετάλλευτο παραμένει. Πριν ένα χρόνο άκουσα ότι θα το κάνουν πάρκινγκ, αλλά ακόμα γιαπί το βλέπω. Και ο μπαγάσας τελικά τα είχε προβλέψει όλα, γιατί είχε αφήσει λεφτά στην άκρη και για την κηδεία και για τον τάφο του και για τη μέριμνα αυτού μετ' αθάνατον. Η πλάκα του είναι ανώνυμη και αναγράφει με κεφαλαία αλλά διακριτικά γράμματα "ΕΔΩ ΚΕΙΤΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ Η ΧΛΩΡΙΝΗ". Και η διαθήκη του είχε ρητή εντολή στους κληρονόμους του να πηγαίνουν μια φορά τη βδομάδα, να του καθαρίζουν τον τάφο.