Παραπατούσε από τα δεξιά. Ήταν σχετικά καθαρός, τα ρούχα του σχεδόν ατσαλάκωτα, τα μαλλιά του περιποιημένα πιασμένα σε κότσο, το πρόσωπό του όμως αποστεωμένο, αλλοιωμένο, ξένο. Όχι ότι δηλαδή τον ήξερα και από πριν και τώρα δεν τον αναγνώριζα, μα ξένος με την έννοια ότι έμοιαζε χαμένος, το βλέμμα του ήταν αλλού, σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα, σε άλλη διάσταση. Πρεζάκι. Εγώ ήμουν ψηλά στον δεύτερο όροφο, αρκετά χαμηλά για να παρατηρώ ξεκάθαρα την σκηνή, αρκετά ψηλά ώστε να μην με βλέπει κανείς που παρατηρώ "απρόσκλητος" τη σκηνή. Το δρομάκι που βλέπει η πρόσοψη του κτηρίου είναι στενό και μικρό, αλλά σχετικά πολυσύχναστο και μάλιστα έχει ανάποδη κυκλοφορία πράγμα που μπερδεύει τις περισσότερες φορές τον πεζό που προχωράει μέσα στη μέση του δρόμου αμέριμνος, κοιτώντας συνηθισμένος προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο πρώτος περαστικός για να αποφύγει το στενό μαρκάρισμα του πρεζακιού μάλιστα, πέρασε στο οδόστρωμα και παραλίγο να πέσει πάνω στις ρόδες του διερχόμενου αμαξιού. Η δεύτερη γυναίκα, δεν βράδυνε στιγμή, συνέχισε την πορεία της απερίσπαστη. Το πρεζάκι δεν το 'βαζε κάτω. Εκλιπάρησε βοήθεια και από τρίτο και από τέταρτο περαστικό, κανείς όμως δεν του δίνε σημασία, ούτε καλά-καλά για να του αρνηθούνε. Μήτε βλέμμα, μήτε χαμόγελο. Ένιωσα ξαφνικά σαν θεατής ταινίας.
Το παράξενο με αυτή τη σκέψη όμως είναι ότι για πρώτη φορά ένιωσα την αναντιστοιχία ρεαλιστικού σινεμά και απλής πραγματικότητας. Η απεικόνιση μιας θεματικής στον κινηματογράφο όσο ρεαλιστική κι αν είναι έχει μία προσλαμβάνουσα για τον κάθε θεατή ξεχωριστά, η οποία άπαξ και δεν είναι ανάξια λόγου, τότε αποκτά θετική ή αρνητική χροιά διαρκείας. Στην καθημερινή ζωή μικρά καθημερινά περιστατικά φθείρονται και πέφτουν σε ανυποληψία σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα: είδες έναν άστεγο στο δρόμο να κοιμάται, προχωράς, φανάρι κόκκινο σταματάς, στέκεσαι και περιμένεις, τι σκατά που είναι η κοινωνία μας, φανάρι πράσινο ξεκινάς, α τι ωραίο χαμόγελο είναι αυτό που έχει αυτή, σε εμένα χαμογελάει άραγε; Σε δευτερόλεπτα το έχεις ξεχάσει. Η τέχνη όμως έχει το πλεονέκτημα να σου μένει στη μνήμη γιατί παρόλο που κινεί τα ίδια αισθητήρια με την πραγματικότητα, το κάνει σε ένα τέτοιο πλαίσιο και με έναν τέτοιο τρόπο ώστε υπερθεματίζει γεγονότα, παίρνει ένα περιστατικό, ένα άτομο, ένα αντικείμενο ή ένα οποιοδήποτε υποκείμενο το βάζει κάτω από το μικροσκόπιο και το εξετάζει εξαντλητικά, το ίδιο εξεταζόμενο αντικείμενο που εμείς οι ίδιοι ίσως πριν από λίγη ώρα, στο δρόμο για το σινεμά φεριπείν να μην του δίναμε καν σημασία, ενώ τώρα να έχουμε συγκλονιστεί. Τρομερή αναντιστοιχία μολονότι και στις 2 περιπτώσεις παρουσιάζονται αληθοφανή γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις. Όμως καθώς κάθεσαι αναπαυτικά στο κάθισμα σου και σβήνουν τα φώτα, τότε και μόνο τότε ο χαραχτήρας που βλέπεις επί της οθόνης ενσαρκώνεται μέσα σου, μάλιστα μπαίνεις εσύ στο ρόλο και υποκρίνεσαι ανά την περίσταση τον πιο δυστυχισμένο ή ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου, καταστάσεις σχετικές βέβαια. Ανεξάρτητα από το πόσο ταιριάζετε ιδιοσυγκρασιακά με το φανταστικό χαραχτήρα, πάντα θα βρεις κάτι για να ταυτιστείς. Ίσως φταίει η απόσταση, ίσως ότι όταν αποστασιοποιείσαι μπορείς να δεις τα πράγματα πιο συναισθηματικά και εκλογικευμένα μαζί. Ίσως να φταίει το γυαλί της οθόνης.
Ίσως πάλι να φταίει και το γυαλί του τζαμιού που 10 μέτρα ψηλότερα από το δάπεδο με κάνει να βλέπω τα πράγματα κριτικά και να λέω μεστές κουβέντες από το να κάθομαι και να προσπαθώ να στύψω δάκρυα που στην τελική, ουτιδανή σημασία έχουν για την καλλιτέρευση ή όχι του αυτού κόσμου.
Το παράξενο με αυτή τη σκέψη όμως είναι ότι για πρώτη φορά ένιωσα την αναντιστοιχία ρεαλιστικού σινεμά και απλής πραγματικότητας. Η απεικόνιση μιας θεματικής στον κινηματογράφο όσο ρεαλιστική κι αν είναι έχει μία προσλαμβάνουσα για τον κάθε θεατή ξεχωριστά, η οποία άπαξ και δεν είναι ανάξια λόγου, τότε αποκτά θετική ή αρνητική χροιά διαρκείας. Στην καθημερινή ζωή μικρά καθημερινά περιστατικά φθείρονται και πέφτουν σε ανυποληψία σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα: είδες έναν άστεγο στο δρόμο να κοιμάται, προχωράς, φανάρι κόκκινο σταματάς, στέκεσαι και περιμένεις, τι σκατά που είναι η κοινωνία μας, φανάρι πράσινο ξεκινάς, α τι ωραίο χαμόγελο είναι αυτό που έχει αυτή, σε εμένα χαμογελάει άραγε; Σε δευτερόλεπτα το έχεις ξεχάσει. Η τέχνη όμως έχει το πλεονέκτημα να σου μένει στη μνήμη γιατί παρόλο που κινεί τα ίδια αισθητήρια με την πραγματικότητα, το κάνει σε ένα τέτοιο πλαίσιο και με έναν τέτοιο τρόπο ώστε υπερθεματίζει γεγονότα, παίρνει ένα περιστατικό, ένα άτομο, ένα αντικείμενο ή ένα οποιοδήποτε υποκείμενο το βάζει κάτω από το μικροσκόπιο και το εξετάζει εξαντλητικά, το ίδιο εξεταζόμενο αντικείμενο που εμείς οι ίδιοι ίσως πριν από λίγη ώρα, στο δρόμο για το σινεμά φεριπείν να μην του δίναμε καν σημασία, ενώ τώρα να έχουμε συγκλονιστεί. Τρομερή αναντιστοιχία μολονότι και στις 2 περιπτώσεις παρουσιάζονται αληθοφανή γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις. Όμως καθώς κάθεσαι αναπαυτικά στο κάθισμα σου και σβήνουν τα φώτα, τότε και μόνο τότε ο χαραχτήρας που βλέπεις επί της οθόνης ενσαρκώνεται μέσα σου, μάλιστα μπαίνεις εσύ στο ρόλο και υποκρίνεσαι ανά την περίσταση τον πιο δυστυχισμένο ή ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου, καταστάσεις σχετικές βέβαια. Ανεξάρτητα από το πόσο ταιριάζετε ιδιοσυγκρασιακά με το φανταστικό χαραχτήρα, πάντα θα βρεις κάτι για να ταυτιστείς. Ίσως φταίει η απόσταση, ίσως ότι όταν αποστασιοποιείσαι μπορείς να δεις τα πράγματα πιο συναισθηματικά και εκλογικευμένα μαζί. Ίσως να φταίει το γυαλί της οθόνης.
Ίσως πάλι να φταίει και το γυαλί του τζαμιού που 10 μέτρα ψηλότερα από το δάπεδο με κάνει να βλέπω τα πράγματα κριτικά και να λέω μεστές κουβέντες από το να κάθομαι και να προσπαθώ να στύψω δάκρυα που στην τελική, ουτιδανή σημασία έχουν για την καλλιτέρευση ή όχι του αυτού κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου