1η Αυγούστου, τα μπάνια του λαού ξεκινάνε και τυπικά. Κόσμος πηγαίνει κι έρχεται, τα πλοία δεν προλαβαίνουν να φορτώσουν, τα τρένα σφυρίζουν αρειμανίως, τα ΚΤΕΛ παρουσιάζουν έντονη κινητικότητα. Σαν αυτή των υπαλλήλων του δημοσίου ένα πράγμα, μόνο περισσότερο εκούσια, μόνο λιγότερο υποχρεωτική, μα κι αυτό πάλι υπόθεση εργασίας είναι. Συγχωρέστε με, κάνω φτηνά αστεία προσπαθώντας να χωρέσω λέξεις νοηματικά αντίθετες μέσα στην ίδια φράση, εργασία και (τροϊκική) κινητικότητα δεν πάνε μαζί, μα μόνο αυτά τα λεκτικά φληναφήματα που μείνανε, σας διαβεβαιώ, τίποτε άλλο. Άλλωστε πόσο άραγε θέλει σήμερα ένας πατέρας ή μια μητέρα πολυμελούς οικογένειας να πηγαίνει για διακοπές με όλα τα κουτσούβελα; Στις καθιερωμένες ευθύνες και στις υποχρεώσεις φέτος προσθέστε διογκωμένα έξοδα και αφαιρέστε την προσδοκώμενη διασκέδαση μα και τα πενιχρά έσοδα. Το υπόλοιπο είναι κατάφωρα ελλειμματικό. Καλλίτερα να είσαι εκπαιδευτικός συνοδός σε πενθήμερη. Τουλάχιστον εκεί πηγαίνεις τσάμπα. Εδώ μπαίνεις στο αμάξι και ξέρεις πριν ακόμα μπεις στο πλοίο πως το έχεις ήδη μετανιώσει. Μα εθελοντική ή υποχρεωτική η κινητικότητα είναι το ζητούμενο. Γιατί εμείς, κειτόμαστε στάσιμοι, καθόμαστε στο παγκάκι του ΚΤΕΛ ακίνητοι περιμένοντας το λεωφορείο που θα σε πάρει μακριά μου. Οι φετινές διακοπές, δίχως άλλο απαράβγαλτες, μόλις τελείωσαν για εμάς. Δεν είναι ότι τα κεφάλια μπήκαν μέσα λόγω υποχρεώσεων, προς Θεού, όχι, ακόμα άεργοι είμαστε. Μα το φευγιό στο μυαλό είναι ως εκ τούτου και οι διακοπές. Ο παραθεριστής χάνει την ιδιότητά του είτε βρίσκεται στο χαμαιπετές Μονακό είτε στο αγλαό Αίγιο άμα το μυαλό του μένει προσκολλημένο στα εγκόσμια*.
*στα εγκόσμια δεν περιλαμβάνονται φιλοσοφία, επανάσταση και έρωτας
2η Αυγούστου, η υγρασία κλιμακώνεται, κάνει τη ζέστη να μοιάζει ανυπόφορη. Το ταξίδι προς τη θάλασσα μοιάζει δυσβάσταχτο και αδύνατο, τι σημασία έχει που η ακτογραμμή βρίσκεται στα 500 μέτρα, άμα η καλοκαιρινή ραστώνη σε διαφεντεύσει, η διαδρομή φαντάζει μεγαλύτερη από αυτή του Nebraska-San Francisco. Γι' αυτό μην ακούσω ξανά τι τραβάν αυτοί οι δύσμοιροι οι Αμερικάνοι! Καταδικασμένοι είμαστε εμείς, όχι αυτοί, εμείς που εδώ και χρόνια εξαναγκαζόμαστε να έχουμε τη θάλασσα δίπλα μας. Ύπουλο το καλοκαίρι: σε κάνει να συνηθίζεις, σε κάνει να υποτιμάς σιγά-σιγά τον ήλιο, σε κάνει να μη θες να βλέπεις μπρος σου μπλε. Έτσι διαβρωτικά, το καλοκαίρι υποδαυλίζει το μεσογειακό μας ταπεραμέντο. Πλέον, προτιμώ να καίγομαι στους 40 βαθμούς υπό σκιάν παρά στους 20 υπό ήλιο, ορίστε το 'πα, είμαι δειλός μα τουλάχιστον ειλικρινής, προτιμώ την οικουρία από την ακατάσχετη ηλιοφάνεια, είμαι μαζοχιστής προτιμώ να νιώθω τον ιδρώτα να κυλάει στο στέρνο μου, να νιώθω τη τζαζ που πάει μόνο με το καλοκαίρι κι όποιος πει το αντίθετο είναι αγροίκος, να τρυπάει το μυαλό μου, να σκαλίζει τον εγκέφαλό μου, να αγκυλώνει την υπομονή μου αντί να στρώνει ένα ειδυλλιακό σάουντρακ, προτιμώ να απολαμβάνω όλα τα ευεργετήματα του ελληνικού καλοκαιριού ως εσωτερικός τουρίστας παρά ως ντόπιο συνθετικό στοιχείο μιας εμπύρετης φιλοξενίας**, μιας χαωτικής υποδοχής**, μιας αποσύνθεσης**, μιας παραζάλης**.
**Φτάνει, δώσαμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου