Τερμαυγουστιάτικη Ραψωδία

Αν ζούσα στην τσαρική Ρωσία του 19ου αιώνα, μοιραία θα είχα οδηγηθεί στο απενοημένο διάβημα. Λίγο ήθελα να γίνω ο δικός σας Ρασκόλνικωφ και να καρφώσω τη δικιά μου σπιτονοικοκυρά με το τσεκούρι του επινοημένου θυρωρού. Αυτό που με σταματούσε ήταν η υποψία ότι θα απέδιδαν το ειδεχθές έγκλημα σε αυτή την αναθεματισμένη κρίση που από τότε που χτύπησε την πόρτα της Ελλάδας, μονοπωλεί καθημερινά το ενδιαφέρον σαν κάποιος ενοχλητικός επισκέπτης που έρχεται απρόσκλητος στο σπίτι σου, τρώει όλο το φαγητό σου, στρογγυλοκάθεται στην πολυθρόνα του σαλονιού σου και μονολογεί ακατάπαυστα επί παντός επιστητού χωρίς να αφήνει περιθώριο σε σένα ούτε καν να συστηθείς. Κάθε πράξη ή απραξία λογίζεται ως αιτιατό της κρίσης, των πολιτικών, του ΔΝΤ και αν δε το πιάσουμε πιο ακροδεξιά, της δημοκρατίας της ίδιας. Δεν θα τους κάνω το χατήρι. Δεν θα δολοφονήσω για χάρη τους. Τουλάχιστον όχι εν ψυχρώ. 

Και ο λόγος φαινομενικά ασήμαντος. Χωρισμένη εξηντάρα με γιο στα μισά της χρόνια και σκυλί στο μισό της ύψος. Και να ήτανε και μεγάλο πάει κι έρχεται. Μα αυτό έχει ανάστημα ίσα με 10 πόντους. Το έχει ονομάσει και Φρόντο, τρομάρα της. Καλά λένε ότι στην ονοματοδοσία των σκυλιών αναδίδονται τα κόμπλεξ του ιδιοκτήτη. Χόμπιτ είναι η ίδια κι όμως στο σκυλί βρήκε να φορτώσει το καχεκτικό της σωματότυπο με αυτή την λογοτεχνική βάφτιση. Και το σκυλί ράτσας απροσδιόριστης, αλλά φάτσας ίδιας με της αφεντικίνας του, γαβγίζει όπως και η αφέντρα του συνεχώς και αορίστως. Αυτά βλέπω και αναθερμαίνω τη σχέση μου με τις γάτες. Αυτές είναι ακατάδεκτες αλλά τουλάχιστον ειλικρινείς. Δεν ζουν και αναπνέουν με μοναδικό σκοπό την αποδοχή του ιδιοκτήτη τους, δεν γίνονται ένα με το αφεντικό τους και κυρίως δεν μιμούνται το αφεντικό τους. Τα σκυλιά είναι (δυστυχώς) υποτελή.

Όπως υποτελής είναι και ο γιος της γριάς. Δέσμιος καλλίτερα, μιας ακατανόητης σχέσης, μιας συμπλεγματικής σχέσης μητέρα και γιου με πολλά φροϋδικά ευτράπελα. Στο ρετιρέ της οδού Κ. ολημερίς παίζονται δράματα. Και καθόλου αδιάφορα για το εξασκημένο αυτί. Ανεβαίνουν τρισδιάστατες πράξεις με δραματουργικό βάθος, αφηγηματικό πλάτος και διάρκεια ταινίας μικρού μήκους. Ο γιος το 'χει. Η χροιά του είναι υποβλητική, η υποκριτική του αληθοφανής, οι εξάρσεις του υποδειγματικές. Κάθε μονόπρακτό του αποτελεί τομή στην ιστορία του οικοθεάτρου. Όσο αντιπαθής και αηδιαστικός κι αν είναι, άλλο τόσο κερδίζει, από μένα τουλάχιστον, την αθανασία χάρις την υποκριτική του δεινότητα. Αν κάποια στιγμή δηλαδή θολώσω, πάρω το δικό μου φονικό όπλο και ξεκάνω τη γριά, από τους υποτελείς της, αυτός θα επιβιώσει. Το σκυλί ακόμα κι αν είναι τελικά αθώο δε θα γλυτώσει λόγω αμφιβολιών από τη μανία μου. Έχει στιγματιστεί μεταφυσικά, θα κατακρεουργηθεί πάραυτα μαζί με την ηλικιωμένη δέσποινά του. 

Ήταν τελευταία μέρα του Αυγούστου. Η σημερινή τους λογομαχία κάλυπτε επάξια την αναχώρηση των τζιτζικιών λόγω άφιξης φθινοπώρου. Σήμερα βλέπετε ο καιρός άλλαξε, αγρίεψε. Ο χειμώνας έδειξε μέσω του προάγγελού του εξαρχής τις προθέσεις του. Σε μέρες και ώρες ραθυμίας, το νωχελικό μου ταπεραμέντο θα ικανοποιείτο από τούτη την πράξη. Τζάμπα τηλεόραση και μάλιστα πρόγραμμα χωρίς επαναλήψεις. Η ίδια πράξη ποτέ δεν επαναλαμβανόταν ξανά. Κάθε μέρα, τα πρόσωπα μπορεί να παρέμειναν τα ίδια, η υπόθεση όμως ποτέ στατική. Το σαρδόνιο χαμόγελό μου, αντικατόπτριζε πλήρως εξάλλου την ικανοποίησή μου. Και μην βιαστείτε να με κρίνετε, δεν είμαι τόσο κυνικός όσο φαίνομαι, άλλωστε ποιος ενδόμυχα δε χαίρεται όταν διεξάγεται δημόσιος ή ιδιωτικός καβγάς, ο πολιτισμός μπορεί να μην μας αφήνει να εκφραστούμε όπως θέλουμε, αλλά το ασυνείδητο ξυπνάει, ένταση ζητάει.

Η παρατεταμένη κραυγή της πτώσης και ο υπόκωφος θόρυβος της προσγείωσης από τον τρίτο όροφο, ήταν το ιδανικότερο τέλος όχι μόνο για τον φετινό Αύγουστο, αλλά και για το καλοκαίρι ολάκερο. Τελικά δεν χρειάστηκε να αναλάβω δράση, η φήμη μου δεν θα εξαπλωθεί ακόμη και όσο γράφω αυτές τις γραμμές ακόμα θα φαντασιώνομαι το έγκλημα όπως θα το έκανα εγώ κι όχι όπως τελικά το διέπραξε ο μητροκτόνος. Το καγκελάκι του αποπάνω μπαλκονιού ήταν αφενός καλοσχηματισμένο αφετέρου κοντό. Και όταν ένας ψηλός και σωματώδης τύπος σπρώξει ελαφρά στον ώμο ένα γερασμένο απολειφάδι ύψους ένα και πενήντα πέντε, τότε είναι φυσικό κι επόμενο η ελάχιστη δοθείσα ώθηση να είναι αρκετή όχι μόνο για να ταρακουνήσει την καταραμένη της ύπαρξη, αλλά και να την εκσφενδονίσει με φόρα πάνω στο βαθύ πράσινο κάγκελο που μόλις προανάφερα, το οποίο θα λειτουργήσει ως μοχλός, αναποδογυρίζοντας την γριά και στέλνοντάς της στον πάτο της Κόλασης, στον Ουρανό ενός μεταχειρισμένου βαθύ πράσινου (κοίτα σύμπτωση!) γιάρις που βρισκόταν σταθμευμένο ακριβώς από κάτω.

Και η γριά μπορεί να μην στάθηκε αοιδός στο μακάβριο πέσιμό της, αλλά να αποτέλεσε το ακριβές αντίστροφο του κύκνου, αφού καθ' όλη την διάρκεια της πτώσης έβγαζε εν είδει άσματος μια κραυγή τόσο αποστροφική, τόσο απεχθής, τόσο φρικιαστική που ακόμα και αν ήξερες την αφεντιά της 1,7 δευτερόλεπτα, όσο δηλαδή διήρκεσε η πτώση της:

τότε θα στεκόσουν κι εσύ σίγουρα επιτιμητής της ζωής της και υπερασπιστής του θανάτου της, από την άλλη θαρρώ πως τόσο η ρίψη της, όσο και η πτώση της με κύριο ενορχηστρωτή τον τόσα χρόνια επισκιασμένο γιο της, αποτελούν ραψωδία, ναι δίχως άλλο, μια αυγουστιάτικη ραψωδία.