Δεν μου αρέσουν καθόλου αυτά που διαβάζω και ακούω όλες αυτές τις μέρες και θα 'λεγα για να μην είμαι μηδενιστής ότι συμφωνώ μόνο σκόρπια και αποσπασματικά με μερικές σκέψεις. Απ' την άλλη κάθε φορά που πιάνω να γράψω, συνειδητοποιώ πόσο λίγο έχω διαβάσει στη ζωή μου, αλλά πάλι αυτό είναι ξεκάθαρη δικαιολογία αυτό δε με εμπόδιζε παλιότερα, αυτό άλλοτε δεν με οδηγούσε στο να σιωπώ ερμητικά όπως αυτή την περίοδο που στερούμαι έμπνευσης και πειθαρχίας, βασικά δεν μπορώ να αποδώσω ούτε στο ελάχιστο όλα αυτά που σκέφτομαι, φοβάμαι ότι αν καταθέσω τη δική μου διαλεκτική θα προδωθώ από την γενική αμθιθυμία που με διακατέχει να προσπαθώ να βρίσκω τη μέση οδό, την πιο δεοντολογική, τη λιγότερο δογματική, τη λιγότερο αδιάλλακτη. Και μου δίνει έμπνευση ο Αγγελάκας. Χωρίς να είναι ούτε αυτός καμιά αυθεντία, απλώς και μόνο μετριοπαθής, όπως και ο Άιρονς. Μάλιστα τηρουμένων των αναλογιών θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Αγγελάκας και ο Άιρονς είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος· ο ένας μιλάει έχοντας τη δυνατότητα να δει την κατάσταση ως εξωτερικός παρατηρητής ενώ ο άλλος μιλάει γνωρίζοντας την κατάσταση από μέσα. Και οι δύο λένε το ίδιο, το αυτονόητο. Απομακρύνετε τους εξτρεμιστές απ' όπου κι αν προέρχονται. Από την πόλη σας, από τη γειτονιά σας, από μέσα σας. Ο χειρότερος φασισμός είναι αυτός που κρύβουμε μέσα μας. Ο καθένας από εμάς μπορεί να μετετραπεί σε τέρας κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες, επομένως αν οι φασίστες είναι ντε φάκτο κουφάλες και η μόνη λύση γι' αυτούς είναι οι κρεμάλες, τότε την ίδια στιγμή κρεμάλες δίχως να το ξέρετε, προτείνετε και για τον εαυτό σας, αφού μπορεί να μην φέρεστε φασιστικά ή ναζιστικά, αλλά σίγουρα συμπεριφέρεστε αντιδημοκρατικά, εξουσιαστικά απόλυτα.
Το θυμάμαι σαν τώρα, τρίτη γυμνασίου πήγαινα, και στα ματς Ελλάδας-Αλβανίας φώναζα παθιασμένα "Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ Αλβανέ". Αν ήταν τότε η Χρυσή Αβγή στα πάνω της, δεν αποκλείω το γεγονός να είχα ταχθεί με το μέρος της, έστω και για λίγο, έστω και για τόσο, όσο κάνει να ξεθολώσει ένα μπερδεμένο εφηβικό μυαλό που σίγουρα κάποια στιγμή θα απαγκιστρωνόταν από τη ρητορική του μίσους και θα ερχότανε (όπως κι έγινε) στα συγκαλά του. Μα αν πάλι εγώ δικαιολογούμαι χάρις στο νεαρό της ηλικίας μου για τις τότε σκέψεις μου γιατί να μην δικαιολογηθεί και ένας όψιμος χρυσαβγίτης, ένας άνθρωπος που σίγουρα δεν είχε τις ίδιες προσλαμβάνουσες με μένα ώστε να μπορεί να ενηλικιωθεί στην ώρα του, ένας άνθρωπος που τώρα κάνει τα πρώτα βήματα πολιτικοποίησης, αυτός γιατί να είναι υποχρεωμένος να ακούει απειλές και να δέχεται τραμπουκισμούς; Δεν έχει το δικαίωμα του λάθους, της μεταστροφής, της εκπαιδευτικής όμως μεταστροφής μέσω της πειθού και όχι του λιθοβολισμού; Είναι αντιφατικό κάποιος να δηλώνει αντιφασίστας, κάποιος που φέρεται μερικώς φασιστικά, ο φασισμός τσακίζεται με άλλους τρόπους, τσακίζεται θεσμικά μέσω των νόμων, τσακίζεται και εξωθεσμικά με δράσεις ενημερωτικές, πρωτότυπες, ειρηνικές όμως πάντα μέσα στα πλαίσια του κοινωνικού συμβολαίου. Αλλιώς το πιο πιθανό είναι να τσακιστεί ο φασισμός των νεοναζιστών και να μείνει ο φασισμός των άλλων, φασισμός επ' ουδενί λόγω απαράλλαχτος μα υπαρκτός και αρκετός για να προσιδιάζει το αντίπαλο δέος.
Ας μη βιαζόμαστε να κρίνουμε και να καταδικάσουμε ανθρώπους που δηλώνουν χρυσαβγίτες, όχι μόνο γιατί εκπαιδευτικά δεν είναι σωστό, αλλά και επειδή δεν ξέρουμε σε ποιο στάδιο εκφασισμού βρίσκονται. Να τους αποκαλέσουμε φασίστες είναι το πιο εύκολο πράγμα: ξεμπερδεύουμε με δαύτους, υπογραμμίζουμε την ιδεολογική μας ανωτερότητα και παράλληλα πετάμε στα σκουπίδια 2 αιώνων ορθολογική σκέψη αρχής γενομένης από τους διαφωτιστές που διακήρυτταν ότι όλοι μπορούν να εξημερωθούν (αν συμφωνήσουμε φυσικά ότι ο φασισμός ισούται με το σκότος) με την κατάλληλη μεταχείριση, με την κατάλληλη διαπαιδαγώγηση, με την καλλιέργεια. Για μένα ο κατά το δυνατόν περισσότερο εκπαιδευτικός και ειρηνικός τρόπος αντιμετώπισης του φασισμού είναι ζήτημα δεοντολογικό, μα νομίζω ότι τυχαίνει να είναι συνάμα και ο πιο ωφελιμιστικός, ο πιο αποδοτικός, καθώς πιο εύκολο και πιο τελεσφόρο είναι να μεταμορφώσεις την κοινωνία στέλνοντας τους όψιμους χρυσαβγίτες αντί στον Κορυδαλλό για ποινική εξόντωση και κοινωνική απομόνωση, αλλά στην Πολωνία και στο Άουσβιτς και στο Μπίρκεναου για να γνωρίσουν από κοντά τη ναζιστική ανοσιουργία κι έπειτα μόλις γυρίσουν να δώσουν διαλέξεις εξηγώντας τους λόγους που ο ναζισμός αποτελεί καταστροφική ιδεολογία. Δεν αποτελεί λύση μόνιμη η πρώτη, δεν αποτελεί λύση καν το να τσακίσεις τον φασισμό έτσι γενικά και αόριστα, ίσα-ίσα δείχνεις πως, σχήμα οξύμωρο, δεν κατανοείς τον φασισμό, δεν κατανοείς μήτε το σύνθημα του Λάδη "τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος τσάκισέ τον" που χρησιμοποείται ως αποκλειστική επωδός του αντιφασιστικού κινήματος, αποτυγχάνεις ειρωνικά να καταλάβεις τον φασισμό με το να στοχεύεις βολονταριστικά να τον τσακίσεις πρόσκαιρα.
Το θυμάμαι σαν τώρα, τρίτη γυμνασίου πήγαινα, και στα ματς Ελλάδας-Αλβανίας φώναζα παθιασμένα "Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ Αλβανέ". Αν ήταν τότε η Χρυσή Αβγή στα πάνω της, δεν αποκλείω το γεγονός να είχα ταχθεί με το μέρος της, έστω και για λίγο, έστω και για τόσο, όσο κάνει να ξεθολώσει ένα μπερδεμένο εφηβικό μυαλό που σίγουρα κάποια στιγμή θα απαγκιστρωνόταν από τη ρητορική του μίσους και θα ερχότανε (όπως κι έγινε) στα συγκαλά του. Μα αν πάλι εγώ δικαιολογούμαι χάρις στο νεαρό της ηλικίας μου για τις τότε σκέψεις μου γιατί να μην δικαιολογηθεί και ένας όψιμος χρυσαβγίτης, ένας άνθρωπος που σίγουρα δεν είχε τις ίδιες προσλαμβάνουσες με μένα ώστε να μπορεί να ενηλικιωθεί στην ώρα του, ένας άνθρωπος που τώρα κάνει τα πρώτα βήματα πολιτικοποίησης, αυτός γιατί να είναι υποχρεωμένος να ακούει απειλές και να δέχεται τραμπουκισμούς; Δεν έχει το δικαίωμα του λάθους, της μεταστροφής, της εκπαιδευτικής όμως μεταστροφής μέσω της πειθού και όχι του λιθοβολισμού; Είναι αντιφατικό κάποιος να δηλώνει αντιφασίστας, κάποιος που φέρεται μερικώς φασιστικά, ο φασισμός τσακίζεται με άλλους τρόπους, τσακίζεται θεσμικά μέσω των νόμων, τσακίζεται και εξωθεσμικά με δράσεις ενημερωτικές, πρωτότυπες, ειρηνικές όμως πάντα μέσα στα πλαίσια του κοινωνικού συμβολαίου. Αλλιώς το πιο πιθανό είναι να τσακιστεί ο φασισμός των νεοναζιστών και να μείνει ο φασισμός των άλλων, φασισμός επ' ουδενί λόγω απαράλλαχτος μα υπαρκτός και αρκετός για να προσιδιάζει το αντίπαλο δέος.
Γιατί ο φασισμός κρύβεται και μέσα στις τάξεις των πιο φανατικών αντιφασιστών. Και εκφράζεται μέσω της βίας. Όχι οποιαδήποτε βίας, άλλωστε δεν είναι όλες οι βίες ίδιες, της 17 Νοέμβρη και του γιαουρτιού, των Χρυσαβγιτών και της μούτζας. Όποιος έχει διαβάσει έστω και λίγο και διαθέτει ένα ελάχιστο, μα επαρκές κριτικό πνεύμα γνωρίζει ότι η συζήτηση για εξισώσεις και συμψηφισμούς της βίας, είναι ανόητη και επικίνδυνη. Όχι λόγω ιδεολογικής προτίμησης στη μία ή στην άλλη ομάδα, αλλά λόγω γνώσης των ελαφρυντικών, των διαβαθμίσεων και των διακρίσεων ανάλογα με το κίνητρο, την αιτία, το πλαίσιο της πράξης, τα αποτελέσματα αυτής και άλλα πολλά. Αν δηλαδή η βία απορρέει από ένα φασιστικό κόμμα που κατά κοινή ομολογία εκπαιδεύει τάγματα εφόδου έχει αποτέλεσμα τη θανάτωση ενός ανθρώπου προφανώς και θα αντιμετωπιστεί και θα εκτιμηθεί διαφορετικά από τη βία που χρησιμοποιείται για την καταπολέμηση του φασισμού. Παρόλο αυτά, αν στόχος μας είναι όχι να αφανίσουμε τους φασίστες από προσώπου γης, αλλά να αγωνιστούμε για τον σταδιακό εκφασισμό της κοινωνίας, τότε πρέπει να διαβάσουμε, να αναθεωρήσουμε και να κάνουμε μια γενναία αυτοκριτική πρώτα (ή τέλος πάντων ταυτόχρονα καθώς η απραξία που συνεπάγεται μια τέτοια φιλοσοφία μπορεί να οδηγήσει σε ράθυμες ενδοσκοπήσεις και άλλου είδους new age παραψυχολογικές αναζητήσεις), να βρούμε τον φασισμό που φωλιάζει μέσα μας, να τον διαγράψουμε και μόλις το καταφέρουμε αυτό, έκπληκτοι θα συνειδητοποιήσουμε ότι η μισή δουλειά έχει ήδη γίνει, φασισμός δεν θα υπάρχει πλέον, τουλάχιστον απ' την πλευρά μας, γιατί η θεωρία των δύο άκρων θα ισχύει στο ακέραιο: στο ένα άκρο εμείς, οι αντιφασίστες και στο άλλο οι φασίστες ναζιστές.
Ας μη βιαζόμαστε να κρίνουμε και να καταδικάσουμε ανθρώπους που δηλώνουν χρυσαβγίτες, όχι μόνο γιατί εκπαιδευτικά δεν είναι σωστό, αλλά και επειδή δεν ξέρουμε σε ποιο στάδιο εκφασισμού βρίσκονται. Να τους αποκαλέσουμε φασίστες είναι το πιο εύκολο πράγμα: ξεμπερδεύουμε με δαύτους, υπογραμμίζουμε την ιδεολογική μας ανωτερότητα και παράλληλα πετάμε στα σκουπίδια 2 αιώνων ορθολογική σκέψη αρχής γενομένης από τους διαφωτιστές που διακήρυτταν ότι όλοι μπορούν να εξημερωθούν (αν συμφωνήσουμε φυσικά ότι ο φασισμός ισούται με το σκότος) με την κατάλληλη μεταχείριση, με την κατάλληλη διαπαιδαγώγηση, με την καλλιέργεια. Για μένα ο κατά το δυνατόν περισσότερο εκπαιδευτικός και ειρηνικός τρόπος αντιμετώπισης του φασισμού είναι ζήτημα δεοντολογικό, μα νομίζω ότι τυχαίνει να είναι συνάμα και ο πιο ωφελιμιστικός, ο πιο αποδοτικός, καθώς πιο εύκολο και πιο τελεσφόρο είναι να μεταμορφώσεις την κοινωνία στέλνοντας τους όψιμους χρυσαβγίτες αντί στον Κορυδαλλό για ποινική εξόντωση και κοινωνική απομόνωση, αλλά στην Πολωνία και στο Άουσβιτς και στο Μπίρκεναου για να γνωρίσουν από κοντά τη ναζιστική ανοσιουργία κι έπειτα μόλις γυρίσουν να δώσουν διαλέξεις εξηγώντας τους λόγους που ο ναζισμός αποτελεί καταστροφική ιδεολογία. Δεν αποτελεί λύση μόνιμη η πρώτη, δεν αποτελεί λύση καν το να τσακίσεις τον φασισμό έτσι γενικά και αόριστα, ίσα-ίσα δείχνεις πως, σχήμα οξύμωρο, δεν κατανοείς τον φασισμό, δεν κατανοείς μήτε το σύνθημα του Λάδη "τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος τσάκισέ τον" που χρησιμοποείται ως αποκλειστική επωδός του αντιφασιστικού κινήματος, αποτυγχάνεις ειρωνικά να καταλάβεις τον φασισμό με το να στοχεύεις βολονταριστικά να τον τσακίσεις πρόσκαιρα.
συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου