Και τον γράφω έτσι όχι για να πετύχω έναν παιδιάστικο συμφυρμό, αλλά επειδή από την Παρασκευή όλα μου ακούγονται ψευδά, ισπανικά. Περίεργο. Τέλος πάντων, το τελευταίο γλυκό υποβρύχιο θα σερβιριστεί δυστυχώς κάπως βεβιασμένα και θα έρθει (κατά κύριο λόγο) να ανακυκλώσει και ελπίζω όχι να αναμασήσει όλα όσα ειπώθηκαν μέχρι ώρας στα 3 προηγούμενα ποτήρια.
Το προηγούμενο σαββατοκύριακο, ενάμισι μήνα μετά το θάνατο του Φύσσα, φύγανε άλλοι δύο άνθρωποι εξαιτίας του μίσους. Λέω άνθρωποι, σκέτο, σκέτο άνθρωποι, γιατί για μένα δεν είναι επώνυμοι, δεν έμαθα τα ονόματά τους, δεν ξέρω τα ονόματά τους, δεν έψαξα ούτε τώρα να βρω τα ονόματά τους, άλλωστε θα ήταν υποκριτικό, όταν έπρεπε, δεν το έκανα, όταν έμαθα το περιστατικό, τσέκαρα αμέσως τα αντανακλαστικά μου και λίγη ανθρωπιά δεν βρήκα. Στην αρχή εννοώ, αλλά τη σημασία έχει αν ενέκυψα αργότερα; Αν η πρώτη σκέψη σου είναι "κρίμα που πέθαναν οι μπάσταρδοι, τώρα, πάνω που θα τους διαλύαμε", τότε κάτι δεν πάει καλά, τότε δεν έχει σημασία που στην αμέσως επόμενη, ένιωσες λύπη για 2 ανθρώπους που χάθηκαν. Είμαι μηδενιστής; Μπορεί. Αλλά σημασία έχει πως σε αντίθεση με την περίπτωση του Φύσσα, την στιγμή που άκουσα την είδηση για το θάνατο των χρυσαβγιτών, δεν έδρασα σαν άνθρωπος, σαν άνθρωπος έπρεπε να λυπηθώ για τον χαμό ενός συνανθρώπου, δύο μάλιστα συνανθρώπων, που σκοτώθηκαν άτιμα, θύματα ενός κύκλου αίματος χρωματισμένου ιδεολογικά και όχι συναισθηματικά. Γιατί αν θέλω να κάνω μία (ίσως και κάτι παραπάνω από) γενναία αυτοκριτική, ούτε στην περίπτωση Φύσσα λυπήθηκα, δεν με άγγιξε συναισθηματικά η δολοφονία του, παρά μόνο ιδεολογικά. Να την βράσω την ιδεολογική ταύτιση αν δεν μπορείς χύσεις ένα δάκρυ για το χαμό ενός ανθρώπου, οποιοδήποτε ανθρώπου. Και μάλιστα η πιο μοιχεία σκέψη που τριβελίζει εδώ και μέρες το μυαλό μου και προσπαθώ να την καταπνίξω είναι πως αν πρέπει σόνι και ντε να υπάρχουνε νεκροί καλλίτερα να είναι από τη δική μας πλευρά, μόνο έτσι θα γείρει προς το μέρος μας η πλάστιγγα, μόνο έτσι θα νικήσουμε. Όλοι, βλέπετε, κρύβουμε έναν Μακιαβέλι μέσα μας. Ακόμα κι εσείς, ακόμα κι αν εσείς δεν είστε τόσο επιτιμητικοί με τους εαυτούς σας, όπως εγώ.
Συνήθως όμως ξεχνάμε τα παραπάνω, γιατί συνήθως θεωρούμε τους εαυτούς μας επιδιορθώσιμους. Και δε λέω πως αυτό δεν είναι θετικό. Άλλωστε ο χρυσαβγίτης πράγματι είναι φτιαγμένος απ' τα χειρότερα υλικά και δυστυχώς όπως έχει δείξει η εμπειρία, σπάνια αλλάζει, όπως σπάνια ένα κινέζικο προϊόν επιδιορθώνεται όταν χαλάσει. Κι ο χρυσαβγίτης, ιδίως αυτός που ασχολείται ενεργά, είναι χαμένος από χέρι. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι αποχαιρετούμε ξάφνου τις παιδαγωγικές μεθόδους μεταστροφής επειδή είναι αναμφίβολο κατά πόσο και αν θα αλλάξει. Το αποθαρρυντικό είναι όμως ότι παρόλο που η Χρυσή Αβγή φούσκα είναι κι αυτή και θα περάσει κι οι όψιμοι ψηφοφόροι της κάποια στιγμή θα τραβήξουν για άλλες πολιτείες, τι γίνεται με αυτούς που μένουν πίσω, πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, πίσω στη νοητική στέρηση που από μικρούς τους κατατρέχει. Φοβάμαι πως οι ψυχές τους είναι χαμένες. Ο Μιχαλιολάκος εξ απαλών ονύχων είχε γαλουχηθεί με αυτή την ιδεολογία, ο άνθρωπος έχει εξαιρετικό βιογραφικό ναζιστή, πέρασε 30 ολόκληρα χρόνια στο περιθώριο και στην αφάνεια, τώρα που είδε ότι πέτυχε έστω και παροδικά και ξέρει ότι κάποια στιγμή είναι δυνατόν να επανέλθει στον αφρό, θα κάνει πίσω; Θα περιμένει. Όπως και οι υπόλοιποι. Εσείς νομίζετε ότι ο Κασιδιάρης στέκει καλά; Έχετε δει πως μιλάει, πως κοιτάει; Αμ τα ξεσπάσματα του, το τικ που είχε στο μάτι και ως δια μαγείας εξαφανίσθει, υπάρχει ψυχίατρος που τιμώντας τον όρκο του μπορεί να προσυπογράψει ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έχει τάσεις σχιζοφρένειας; Μα είναι ηλίου(α) φαεινότερο. Δεν στέκει καλά. Όλοι τους. Οι ομάδες εφόδου, οι πυρηνάρχες. Οι υπόλοιποι όμως; Οι "κανονικοί", οι "ψηοφόροι", οι "οικογενειάρχες";
Οι υπόλοιποι μάλλον θα χωθούν στις τρύπες τους γιατί η κοινωνία θα τυλιχτεί με την χαραχτηριστική της λήθη. Δεν είναι κακό να μοιραστούν συγχωροχάρτια, το κακό είναι να ξεχαστεί αυτό το φαινόμενο, που μόνο ασήμαντο δεν είναι, κι ας το έχουμε τώρα συνηθίσει, μιας και αυτοί είναι όλο μέσα στα πόδια μας τον τελευταίο χρόνο. Το γεγονός δεν πρέπει διόλου να ξεχαστεί, η κοινωνία πρέπει να γίνει ανθεκτική, πρέπει να αποκτήσει αντισώματα έναντι σε τέτοιες ιδέες, πρέπει να τις διαδώσει, να τις εμφυσήσει στα αποστρατημένα της μέλη. Δεν είναι απλό. Για να δώσεις ψήφο εμπιστοσύνης, να συμπαθήσεις, να συστρατευτείς με άτομα του κοινού ποινικού δικαίου πάει να πει πως έχει γίνει μια διαδικασία στην κοινωνία που μόνο ανησυχία εγείρει. Για πολλούς μανιχαϊστές είτε χρυσή αβγή είτε καρατζαφέρης δεν υπάρχει κάνει διαφορά, μα όχι υπάρχει, στο κάτω-κάτω λαϊκιστές σαν τον Καρατζαφέρη έχουν κι άλλες χώρες (βλέπε Νορβηγία, Γαλλία κλπ), Χρυσή Αβγή μόνο εμείς. Και πρόοδος δεν είναι που οι πολίτες προτίμησαν τη χυδαία επιχειρηματολογία του πεζοδρομίου από τον ξύλινο πολιτικό λαϊκισμό, πρόοδος θα ήταν η πρόκριση του ορθολογισμού έναντι της βαρβαρότητας.
Και τέλος για να κλείσω επιτέλους αυτήν τη βαρετή συλλογιστική που κράτησε πάνω από ένα μήνα μα φάνηκε (τουλάχιστον σε μένα) ένας αιώνας και που μου στέρησε την παραγωγικότητα που χρειάζονταν άλλα άρθρα, μιας και είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι αν δεν τελειώσω αυτή τη θεματολογία δεν προχωράω σε κάτι νέο, θα πρέπει μάλλον να προκρίνω κάτι πασιφιστικό έναντι του μίσους κάτι ολιστικό έναντι του μέρους. Και αυτό θαρρώ ότι είναι η μόρφωση, πως μόνο μέσω της μόρφωσης θα γίνουμε καλλίτεροι άνθρωποι, νομίζω δεν υπάρχει άλλη λύση. Μόνο έτσι θα ανυψωθεί το πνεύμα μας, θα γαληνεύσει η ψυχή μας, θα μάθουμε να μην τρωγόμαστε ακόμα κι αν διαφωνούμε, μόνο έτσι θα μάθουμε να εξημερώνουμε τα θηρία αντί να τα σκοτώνουμε, θα μάθουμε να μην ψάχνουμε για μάρτυρες αλλά για ήρωες, έτσι θα μάθουμε να μην κρύβουμε τις ανασφάλειες μας πίσω από τα αληθινά προβλήματα, θα μάθουμε να μην βαράμε το διπλανό μας επειδή απλά είναι διαφορετικός. Κι όλα αυτά δεν αφορούν μόνο τους χρυσαβγίτες αλλά όλους μας. Και μάλλον αυτό ήταν που εννοούσα γράφοντας ένα σωρό μπούρδες και κωλυσιεργώντας επί 1 μήνα ενώ θα μπορούσα να τα γράψω μέσα σε μια μέρα και έπειτα να αφιερωθώ σε πιο σημαντικά πράγματα. Ειρήνη υμίν αδέρφια και αγαπάτε αλλήλους. Τα έχει πει και άλλος πριν από μένα.
δεν συνεχίζεται.
Το προηγούμενο σαββατοκύριακο, ενάμισι μήνα μετά το θάνατο του Φύσσα, φύγανε άλλοι δύο άνθρωποι εξαιτίας του μίσους. Λέω άνθρωποι, σκέτο, σκέτο άνθρωποι, γιατί για μένα δεν είναι επώνυμοι, δεν έμαθα τα ονόματά τους, δεν ξέρω τα ονόματά τους, δεν έψαξα ούτε τώρα να βρω τα ονόματά τους, άλλωστε θα ήταν υποκριτικό, όταν έπρεπε, δεν το έκανα, όταν έμαθα το περιστατικό, τσέκαρα αμέσως τα αντανακλαστικά μου και λίγη ανθρωπιά δεν βρήκα. Στην αρχή εννοώ, αλλά τη σημασία έχει αν ενέκυψα αργότερα; Αν η πρώτη σκέψη σου είναι "κρίμα που πέθαναν οι μπάσταρδοι, τώρα, πάνω που θα τους διαλύαμε", τότε κάτι δεν πάει καλά, τότε δεν έχει σημασία που στην αμέσως επόμενη, ένιωσες λύπη για 2 ανθρώπους που χάθηκαν. Είμαι μηδενιστής; Μπορεί. Αλλά σημασία έχει πως σε αντίθεση με την περίπτωση του Φύσσα, την στιγμή που άκουσα την είδηση για το θάνατο των χρυσαβγιτών, δεν έδρασα σαν άνθρωπος, σαν άνθρωπος έπρεπε να λυπηθώ για τον χαμό ενός συνανθρώπου, δύο μάλιστα συνανθρώπων, που σκοτώθηκαν άτιμα, θύματα ενός κύκλου αίματος χρωματισμένου ιδεολογικά και όχι συναισθηματικά. Γιατί αν θέλω να κάνω μία (ίσως και κάτι παραπάνω από) γενναία αυτοκριτική, ούτε στην περίπτωση Φύσσα λυπήθηκα, δεν με άγγιξε συναισθηματικά η δολοφονία του, παρά μόνο ιδεολογικά. Να την βράσω την ιδεολογική ταύτιση αν δεν μπορείς χύσεις ένα δάκρυ για το χαμό ενός ανθρώπου, οποιοδήποτε ανθρώπου. Και μάλιστα η πιο μοιχεία σκέψη που τριβελίζει εδώ και μέρες το μυαλό μου και προσπαθώ να την καταπνίξω είναι πως αν πρέπει σόνι και ντε να υπάρχουνε νεκροί καλλίτερα να είναι από τη δική μας πλευρά, μόνο έτσι θα γείρει προς το μέρος μας η πλάστιγγα, μόνο έτσι θα νικήσουμε. Όλοι, βλέπετε, κρύβουμε έναν Μακιαβέλι μέσα μας. Ακόμα κι εσείς, ακόμα κι αν εσείς δεν είστε τόσο επιτιμητικοί με τους εαυτούς σας, όπως εγώ.
Συνήθως όμως ξεχνάμε τα παραπάνω, γιατί συνήθως θεωρούμε τους εαυτούς μας επιδιορθώσιμους. Και δε λέω πως αυτό δεν είναι θετικό. Άλλωστε ο χρυσαβγίτης πράγματι είναι φτιαγμένος απ' τα χειρότερα υλικά και δυστυχώς όπως έχει δείξει η εμπειρία, σπάνια αλλάζει, όπως σπάνια ένα κινέζικο προϊόν επιδιορθώνεται όταν χαλάσει. Κι ο χρυσαβγίτης, ιδίως αυτός που ασχολείται ενεργά, είναι χαμένος από χέρι. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι αποχαιρετούμε ξάφνου τις παιδαγωγικές μεθόδους μεταστροφής επειδή είναι αναμφίβολο κατά πόσο και αν θα αλλάξει. Το αποθαρρυντικό είναι όμως ότι παρόλο που η Χρυσή Αβγή φούσκα είναι κι αυτή και θα περάσει κι οι όψιμοι ψηφοφόροι της κάποια στιγμή θα τραβήξουν για άλλες πολιτείες, τι γίνεται με αυτούς που μένουν πίσω, πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, πίσω στη νοητική στέρηση που από μικρούς τους κατατρέχει. Φοβάμαι πως οι ψυχές τους είναι χαμένες. Ο Μιχαλιολάκος εξ απαλών ονύχων είχε γαλουχηθεί με αυτή την ιδεολογία, ο άνθρωπος έχει εξαιρετικό βιογραφικό ναζιστή, πέρασε 30 ολόκληρα χρόνια στο περιθώριο και στην αφάνεια, τώρα που είδε ότι πέτυχε έστω και παροδικά και ξέρει ότι κάποια στιγμή είναι δυνατόν να επανέλθει στον αφρό, θα κάνει πίσω; Θα περιμένει. Όπως και οι υπόλοιποι. Εσείς νομίζετε ότι ο Κασιδιάρης στέκει καλά; Έχετε δει πως μιλάει, πως κοιτάει; Αμ τα ξεσπάσματα του, το τικ που είχε στο μάτι και ως δια μαγείας εξαφανίσθει, υπάρχει ψυχίατρος που τιμώντας τον όρκο του μπορεί να προσυπογράψει ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έχει τάσεις σχιζοφρένειας; Μα είναι ηλίου(α) φαεινότερο. Δεν στέκει καλά. Όλοι τους. Οι ομάδες εφόδου, οι πυρηνάρχες. Οι υπόλοιποι όμως; Οι "κανονικοί", οι "ψηοφόροι", οι "οικογενειάρχες";
Οι υπόλοιποι μάλλον θα χωθούν στις τρύπες τους γιατί η κοινωνία θα τυλιχτεί με την χαραχτηριστική της λήθη. Δεν είναι κακό να μοιραστούν συγχωροχάρτια, το κακό είναι να ξεχαστεί αυτό το φαινόμενο, που μόνο ασήμαντο δεν είναι, κι ας το έχουμε τώρα συνηθίσει, μιας και αυτοί είναι όλο μέσα στα πόδια μας τον τελευταίο χρόνο. Το γεγονός δεν πρέπει διόλου να ξεχαστεί, η κοινωνία πρέπει να γίνει ανθεκτική, πρέπει να αποκτήσει αντισώματα έναντι σε τέτοιες ιδέες, πρέπει να τις διαδώσει, να τις εμφυσήσει στα αποστρατημένα της μέλη. Δεν είναι απλό. Για να δώσεις ψήφο εμπιστοσύνης, να συμπαθήσεις, να συστρατευτείς με άτομα του κοινού ποινικού δικαίου πάει να πει πως έχει γίνει μια διαδικασία στην κοινωνία που μόνο ανησυχία εγείρει. Για πολλούς μανιχαϊστές είτε χρυσή αβγή είτε καρατζαφέρης δεν υπάρχει κάνει διαφορά, μα όχι υπάρχει, στο κάτω-κάτω λαϊκιστές σαν τον Καρατζαφέρη έχουν κι άλλες χώρες (βλέπε Νορβηγία, Γαλλία κλπ), Χρυσή Αβγή μόνο εμείς. Και πρόοδος δεν είναι που οι πολίτες προτίμησαν τη χυδαία επιχειρηματολογία του πεζοδρομίου από τον ξύλινο πολιτικό λαϊκισμό, πρόοδος θα ήταν η πρόκριση του ορθολογισμού έναντι της βαρβαρότητας.
Και τέλος για να κλείσω επιτέλους αυτήν τη βαρετή συλλογιστική που κράτησε πάνω από ένα μήνα μα φάνηκε (τουλάχιστον σε μένα) ένας αιώνας και που μου στέρησε την παραγωγικότητα που χρειάζονταν άλλα άρθρα, μιας και είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι αν δεν τελειώσω αυτή τη θεματολογία δεν προχωράω σε κάτι νέο, θα πρέπει μάλλον να προκρίνω κάτι πασιφιστικό έναντι του μίσους κάτι ολιστικό έναντι του μέρους. Και αυτό θαρρώ ότι είναι η μόρφωση, πως μόνο μέσω της μόρφωσης θα γίνουμε καλλίτεροι άνθρωποι, νομίζω δεν υπάρχει άλλη λύση. Μόνο έτσι θα ανυψωθεί το πνεύμα μας, θα γαληνεύσει η ψυχή μας, θα μάθουμε να μην τρωγόμαστε ακόμα κι αν διαφωνούμε, μόνο έτσι θα μάθουμε να εξημερώνουμε τα θηρία αντί να τα σκοτώνουμε, θα μάθουμε να μην ψάχνουμε για μάρτυρες αλλά για ήρωες, έτσι θα μάθουμε να μην κρύβουμε τις ανασφάλειες μας πίσω από τα αληθινά προβλήματα, θα μάθουμε να μην βαράμε το διπλανό μας επειδή απλά είναι διαφορετικός. Κι όλα αυτά δεν αφορούν μόνο τους χρυσαβγίτες αλλά όλους μας. Και μάλλον αυτό ήταν που εννοούσα γράφοντας ένα σωρό μπούρδες και κωλυσιεργώντας επί 1 μήνα ενώ θα μπορούσα να τα γράψω μέσα σε μια μέρα και έπειτα να αφιερωθώ σε πιο σημαντικά πράγματα. Ειρήνη υμίν αδέρφια και αγαπάτε αλλήλους. Τα έχει πει και άλλος πριν από μένα.
δεν συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου