ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ (εδώ έχουμε μόνο 1 & 2, επαναλαμβάνω ΜΟΝΟ 1 & 2, η λυσσάρα η τρίτη αποτελεί το μέρος γάμα το άγραφο)

Κατέβηκα από τη μαρμάρινη στροφή της σκάλας,

σ' ένα κήπο βρέθηκα, κόσμος πολύς παντού κομψά ντυμένος

νέοι όλοι, όχι πάνω από 30

σαν πάρτι επανασύνδεσης αγνώριστες καίτοι οικείες φάτσες

ξαφνικά ένιωσα ανεπιθύμητος

κι άρχισα να τρέχω λες και δεν είχα άλλη επιλογή από προαίσθημα άραγε;
δυο σκυλιά με πήραν στο κατόπι

διασχίσαμε λιβάδια, λίμνες και χιονισμένες κορφές

βουνών, αυτά πίσω μου, εγώ μπροστά

για μέρες

θα πέθαιναν από την πείνα, θήρεψα, και την τροφή την μοιραστήκαμε

συμφιλιωθήκαμε, μα ούτε εγώ ούτε αυτά παράτησαν την αποστολή

βαλθήκαμε να τρέχουμε ξανά

Αυτά πίσω μου, εγώ μπροστά,

δεν ξέρω πόσο κράτησε αυτό το ανελέητο κυνηγητό

τρεις ζωές, τέσσερις;

κάπου τόσες φορές με πιάσανε και με κατασπάραξαν τα τροχισμένα τους δόντια
μία φορά παραιτήθηκα, δύο φορές με φάγανε ζωντανό, μία έπεσα μες στην πύρινη λάβα του βουνού που θυμώνει
καμία δεν χόρτασα ομορφιά, αδρεναλίνη, μυσταγωγία, όλα ήταν γύρω μου απλόχερα
κι εγώ μόνο φευγαλέα

τσουλήθρα κάναμε στις βουνοπλαγιές, έρπειν μες τα καλαμποχώραφα
ώσπου την τελευταία -αλλά όχι την στερνή-

το μάτι της Μόρντορ που με κοιτούσε και δε μ' άφηνε

λες και ήμουν ο εκλεκτός, ο δακτυλιδοφόρος

-δεν ήμουν όμως-

το ενδιαφέρον της απέσυρε και η καταδίωξη αυτή που μου χάρισε
τόσα τελείωσε άδοξα

Μεταφέρθηκα μπροστά από το ταμείο

ενός συνοικιακού σουπερμάρκετ -να πως κατάλαβα ότι τελείωσε άδοξα-

άρχισαν να με κυνηγούν πάλι αυτή τη φορά δεν στείλαν τα σκυλιά πάνω μου
μα με κατηγορίες ανυπόστατες προσπάθησαν να με διαφεντεύσουν

και εγώ έπρεπε να αντικρούσω την Χόλι Μίκαελς τη διαβόητη
δικηγορίνα, τα κατάφερα ποιος ξέρει

απόλαυσα όμως το κάθε λεπτό
του σχετικού μου χρόνου

της δίκης μου

πάνω σε χρυσή πολυθρόνα αγόρευσα και υπερασπίστηκα ή τουλάχιστον προσπάθησα;

μια διαμεσολάβηση που χαραμίζεται εξαιτίας της αδικίας
της διαρχίας ζωής-θανάτου

τα όνειρα μένουν ανυπόληπτα, μένουν αφανή και λησμονούνται θαρρώ
αιωνίως