Πρέπει να άκουσα αυτό το τραγούδι ίσα με 100 φορές. Επανάληψη και μετά ξανά επανάληψη. Ω το χαμόγελό σου! Το έφερνα στο μυαλό μου και μου 'ρχόταν να βάλω τα κλάματα. Οπότε ξαναέπαιζα το τραγούδι αυτό. Σε ερωτεύτηκα αργά. Πάντα σε ερωτευόμουν αργά. Μαζοχιστικά. Αυτός είμαι. Αν είχα τα κότσια θα είχα αφεθεί νωρίτερα. Ή θα σε είχα αφήσει.
Είμαι δειλός άλλωστε. Θυμάσαι; Μου το 'χες πετάξει κάποια στιγμή το καλοκαίρι που περπατάγαμε οι δυο μας στο πλακόστρωτο της αλυκής.
Ήθελα μόνο να πίνω. Ήθελα μόνο να ξεχνιέμαι. Να ξεχνιέμαι και να σε θυμάμαι. Η αγάπη διαρκεί τόσο λίγο ενώ η θύμηση τόσο πολύ. Δεν θα ξαναγράψω για σένα. Αλλά ίσως και να το κάνω. Μούσα μου, όψιμη μούσα μου, θα πιω και απόψε. Και ελπίζω να σε λησμονήσω. Θα πιω τις κοινές μας μνήμες μας στο ποτήρι, θα σε πιω μονορούφι. Αμπάχο, αρίμπα, αλ θέντρο, πα δέντρο. Η αγάπη μετριέται σε ml. Ναι, προτιμώ να εξαρτηθώ απ' το αλκοόλ παρά από σένα. Όχι. Το πήρα απόφαση. Είμαι από καιρό σκάρτος ρε. Χαμογελάω, χαμογελάω συνεχώς, λειτουργεί ως υποκατάστατο, ως εμπλοκή στο κλάμα. Θα έκλαιγα γοερά αλλιώς.
Σε βλέπω. Να κοιτάζεις κάτω και να προχωράς στο μετρό. Ντροπαλά. Να ντύνεσαι ελαφρά μες στο καταχείμωνο. Να διαβάζεις το βιβλίο σου στο παγκάκι. Να είσαι συνεσταλμένη. Είναι το πρόσωπό σου κίτρινο. Και είναι τα πόδια σου μαύρα. Περπατάς ξυπόλυτη δεν είναι ότι δεν τα καθαρίζεις. Είσαι παστρικιά. Πλένεις τον κώλο σου, φοράς ψυχεδελικά κολάν που τονίζουν τον κώλο σου. Σε βλέπω να το παρακάνεις με το αλάτι στο ριζότο. Το τρως και παίρνεις έκφραση πνιγερή λες και έχεις πιει μισό λίτρο θαλασσινό νερό. Σε βλέπω μέσα στη θάλασσα γυμνή. Αχ τα ρούχα σου! Φοράς ένα φουστάνι λουλουδάτο που σε κάνει να μοιάζεις παιδούλα. Σε βλέπω να λικνίζεσαι και να διεγείρεις όλο το θέατρο. Να ξυπνάς τη νύχτα τρομαγμένη. Να κλαις. Να γελάς με το πιο όμορφο χαμόγελο του κόσμου.
Όχι δεν θα ξαναγράψω για σένα. Ας είναι αυτός ο τελευταίος πόνος που νιώθω για σένα. Και ας είναι αυτές οι τελευταίες λέξεις που θα σε θυμίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου