Π.Γ. Πάντα αργώ.
Έχω αργήσει. Φοράω γρήγορα τα φτηνά μου παπούτσια και το μακρύ μου κασκόλ, κοιτιέμαι ασυνείδητα και φευγαλέα στον καθρέφτη της εξώπορτας -είναι πρόκληση αδύνατη να μην ενδώσεις, να μην κοιτάξεις, όχι ο Τζαμπούλ Άρκι ούτε ο Ροντρίγκεζ ο ίδιος δεν θα αντιστεκότανε- πιάνω την ογκώδη αρμαθιά με το διακοσμητικό μινιόν παπούτσι πάνω και με αυτήν ξεκλειδώνω την πόρτα, μα προλαβαίνω να την ανοίξω ίσα με 2 πόντους. "Με ξέχασες ρε βλάκα, που πας χωρίς φιλί;" Θα της έλεγα μια συνηθισμένη εξυπνάδα από αυτές που τρεκλίζουν πάνω στη λεπτή ισορροπία του γλυκανάλατου χιούμορ και μιας φλεγματώδης κυνικότητας που δεν ξέρω από που την έχω αποκτήσει, αλλά χρόνο δεν είχα να ρισκάρω. Έτσι γυρνάω και τη φιλάω προμελετημένα, το παράθυρο όμως ήταν ανοικτό, η πόρτα ανοίγει λίγο παραπάνω λόγω του αέρα, θα ήταν 10 πόντοι χαραμάδα; Βρίσκει και ξεγλιστράει η Νέδα. Εγώ ανησύχησα, δεν το 'χε ξαναεπιχειρήσει η γάτα. Έτρεξα να την πιάσω πριν την χάσουμε. Αυτή με είδε αγχωμένο και γέλασε, "μην χολοσκάς, το έχει ξανακάνει, χθες, να δεις που στο χαλάκι των διπλανών θα πάει". Και πράγματι, αμέσως στους γείτονες κατευθύνθηκε, στο χαλάκι τους δηλαδή και επιδόθηκε σε κάτι που έμοιαζε φαινομενικά με ξύσιμο νυχιών πάνω στην τραχιά επιφάνεια του χαλιού, στην πραγματικότητα όμως μόνο για πρώιμη αναζήτηση σεξουαλικότητας μπορούσες να το περάσεις. Το γράπωσα από τη ράχη, το σήκωσα ψηλά και μαζί με το γατί, σηκώθηκε και το χαλάκι, τα νύχια του βλέπετε ήταν ακόμα μπηγμένα μέσα στη σάρκα του χαλιού, λίγο ύστερα τα χαλάρωσε βέβαια, οπότε έπεσε το χαλί και ανέβηκε αυτό στιγμιαία λόγω του λιγότερου βάρους, κάτι σαν αντίβαρο· το παρέδωσα στη δέσποινά του και χαμογελώντάς της γλυκά, υποχώρησα και έφυγα.
Το ασανσέρ ήταν στο ισόγειο, κατέβηκα με τις σκάλες. Τρίτος όροφος, όσο μπορώ, όταν μπορώ παίρνω το ασανσέρ. Όχι γιατί βαριέμαι να ανεβοκατεβαίνω, χιλιόμετρα κάνω κάθε μέρα, αλλά για κάποια πράγματα θέλω να είμαι ευγνώμων και να το δείχνω καθημερινά και έμπρακτα. Το ότι θέλω να παίρνω το ασανσέρ είναι ένα από αυτά. Σπουδαίο πράγμα το άτιμο. Κι ας είναι η νέα μόδα να υποτιμάς την εξέλιξη, ναι πολύ ωραία, να την υποβιβάζεις γράφοντας μέσω του νέου σου έξυπνου κινητού, καθόλου υποκριτικό. Βλέπετε τι μικροαστικές ανοησίες σκέφτομαι ώρες-ώρες; Έφθασα στο ισόγειο, βγήκα έξω. Απέναντί μου το μαγαζί με τα σουβενίρ, το μαγαζί που μου θυμίζει πόσο μου αρέσει που συχνάζω σε αυτή τη γειτονιά. Ακριβώς αριστερά μου το Ντιβάνι, οι σημαιούλες, οι ζαρντινιέρες, αριστερά και πάνω ο ιερός βράχος. Ηλιόλουστη μέρα, ξανθωπά κεφάλια, άλλες γλώσσες. Αρχές Οκτωβρίου ήτανε, ακόμα κοντομάνικα, ακόμα ζέστη, η φύση στα καλλίτερά της σε καλεί να πας μια βόλτα στην Αρεοπαγίτου. Εγώ όμως παίρνω τον αντίθετο δρόμο. Προς τα δεξιά. Προς τη Συγγρού. Περπατώ με πλάτη προς τον βράχο. Δεν μου αρέσει αλλά δε γίνεται αλλιώς. Φθάνω στη γωνία, το πεζοδρόμιο γεμάτο μηχανάκια των δίας. Για να συνεχίσω το δρόμο μου πρέπει να τρυπώσω ανάμεσά τους. Α.Τ. Ακροπόλεως. Αστυνομικοί. Διασχίζω το δρόμο, περνάω απέναντι. Αμφιταλαντεύομαι. Να τους χαρίσω ένα μοχθηρό βλέμμα ή να προχωρήσω λες και δεν έγινε τίποτα; Κάνω το δεύτερο. Ο κόσμος δεν αλλάζει με βλέμματα μίσους. Ίσως.
Απ' ότι φαίνεται συνέχεα μέχρι τώρα το α.τ. ακροπόλεως με το α.τ. νέου κόσμου κι ας έμενα δίπλα στο δεύτερο σχεδόν ένα μήνα. Άλλωστε τι πιο λογικό να ονοματίσεις από την ακρόπολη το τμήμα που σκιάζεται για χάριν της; Οι νονοί όμως αποφάσισαν διαφορετικά. Κι αυτή η συνειδητοποίηση τώρα στο παραπέντε με οδηγεί σε αδιέξοδο. Τώρα πώς θα ταιριάξω τα μέρη, τώρα πώς θα χαράξω μια ευθεία χωρική σύνδεση ανάμεσα στο τμήμα, στη γειτονιά σου και εσένα;
Επίσης νόμιζα ότι το εν λόγω τμήμα έκλεισε λόγω των κρουσμάτων ρατσιστικής βίας που είχαν παρατηρηθεί, τελικά όμως κλείνει λόγω ακαταλληλότητας του κτηρίου. Πάει, ρήμαξε και η τελευταία υποψία συσχέτισης. Καθότι ήταν πολύ εύκολο να μετακινηθώ νοερά από τα κρούσματα βίας σε σένα, αλλά τώρα για γκρεμισμένα κτήρια μου βάζεις δύσκολα, προσέτι τα έχει γράψει ο Καβάφης καλλίτερα και παλιότερα από εμένα. Για πόλεις, για γκρεμισμένα κτήρια, για γωνιές, για ρημαγμένες ζωές.
Ζωή μου.
Έχω αργήσει. Φοράω γρήγορα τα φτηνά μου παπούτσια και το μακρύ μου κασκόλ, κοιτιέμαι ασυνείδητα και φευγαλέα στον καθρέφτη της εξώπορτας -είναι πρόκληση αδύνατη να μην ενδώσεις, να μην κοιτάξεις, όχι ο Τζαμπούλ Άρκι ούτε ο Ροντρίγκεζ ο ίδιος δεν θα αντιστεκότανε- πιάνω την ογκώδη αρμαθιά με το διακοσμητικό μινιόν παπούτσι πάνω και με αυτήν ξεκλειδώνω την πόρτα, μα προλαβαίνω να την ανοίξω ίσα με 2 πόντους. "Με ξέχασες ρε βλάκα, που πας χωρίς φιλί;" Θα της έλεγα μια συνηθισμένη εξυπνάδα από αυτές που τρεκλίζουν πάνω στη λεπτή ισορροπία του γλυκανάλατου χιούμορ και μιας φλεγματώδης κυνικότητας που δεν ξέρω από που την έχω αποκτήσει, αλλά χρόνο δεν είχα να ρισκάρω. Έτσι γυρνάω και τη φιλάω προμελετημένα, το παράθυρο όμως ήταν ανοικτό, η πόρτα ανοίγει λίγο παραπάνω λόγω του αέρα, θα ήταν 10 πόντοι χαραμάδα; Βρίσκει και ξεγλιστράει η Νέδα. Εγώ ανησύχησα, δεν το 'χε ξαναεπιχειρήσει η γάτα. Έτρεξα να την πιάσω πριν την χάσουμε. Αυτή με είδε αγχωμένο και γέλασε, "μην χολοσκάς, το έχει ξανακάνει, χθες, να δεις που στο χαλάκι των διπλανών θα πάει". Και πράγματι, αμέσως στους γείτονες κατευθύνθηκε, στο χαλάκι τους δηλαδή και επιδόθηκε σε κάτι που έμοιαζε φαινομενικά με ξύσιμο νυχιών πάνω στην τραχιά επιφάνεια του χαλιού, στην πραγματικότητα όμως μόνο για πρώιμη αναζήτηση σεξουαλικότητας μπορούσες να το περάσεις. Το γράπωσα από τη ράχη, το σήκωσα ψηλά και μαζί με το γατί, σηκώθηκε και το χαλάκι, τα νύχια του βλέπετε ήταν ακόμα μπηγμένα μέσα στη σάρκα του χαλιού, λίγο ύστερα τα χαλάρωσε βέβαια, οπότε έπεσε το χαλί και ανέβηκε αυτό στιγμιαία λόγω του λιγότερου βάρους, κάτι σαν αντίβαρο· το παρέδωσα στη δέσποινά του και χαμογελώντάς της γλυκά, υποχώρησα και έφυγα.
Το ασανσέρ ήταν στο ισόγειο, κατέβηκα με τις σκάλες. Τρίτος όροφος, όσο μπορώ, όταν μπορώ παίρνω το ασανσέρ. Όχι γιατί βαριέμαι να ανεβοκατεβαίνω, χιλιόμετρα κάνω κάθε μέρα, αλλά για κάποια πράγματα θέλω να είμαι ευγνώμων και να το δείχνω καθημερινά και έμπρακτα. Το ότι θέλω να παίρνω το ασανσέρ είναι ένα από αυτά. Σπουδαίο πράγμα το άτιμο. Κι ας είναι η νέα μόδα να υποτιμάς την εξέλιξη, ναι πολύ ωραία, να την υποβιβάζεις γράφοντας μέσω του νέου σου έξυπνου κινητού, καθόλου υποκριτικό. Βλέπετε τι μικροαστικές ανοησίες σκέφτομαι ώρες-ώρες; Έφθασα στο ισόγειο, βγήκα έξω. Απέναντί μου το μαγαζί με τα σουβενίρ, το μαγαζί που μου θυμίζει πόσο μου αρέσει που συχνάζω σε αυτή τη γειτονιά. Ακριβώς αριστερά μου το Ντιβάνι, οι σημαιούλες, οι ζαρντινιέρες, αριστερά και πάνω ο ιερός βράχος. Ηλιόλουστη μέρα, ξανθωπά κεφάλια, άλλες γλώσσες. Αρχές Οκτωβρίου ήτανε, ακόμα κοντομάνικα, ακόμα ζέστη, η φύση στα καλλίτερά της σε καλεί να πας μια βόλτα στην Αρεοπαγίτου. Εγώ όμως παίρνω τον αντίθετο δρόμο. Προς τα δεξιά. Προς τη Συγγρού. Περπατώ με πλάτη προς τον βράχο. Δεν μου αρέσει αλλά δε γίνεται αλλιώς. Φθάνω στη γωνία, το πεζοδρόμιο γεμάτο μηχανάκια των δίας. Για να συνεχίσω το δρόμο μου πρέπει να τρυπώσω ανάμεσά τους. Α.Τ. Ακροπόλεως. Αστυνομικοί. Διασχίζω το δρόμο, περνάω απέναντι. Αμφιταλαντεύομαι. Να τους χαρίσω ένα μοχθηρό βλέμμα ή να προχωρήσω λες και δεν έγινε τίποτα; Κάνω το δεύτερο. Ο κόσμος δεν αλλάζει με βλέμματα μίσους. Ίσως.
-------
Απ' ότι φαίνεται συνέχεα μέχρι τώρα το α.τ. ακροπόλεως με το α.τ. νέου κόσμου κι ας έμενα δίπλα στο δεύτερο σχεδόν ένα μήνα. Άλλωστε τι πιο λογικό να ονοματίσεις από την ακρόπολη το τμήμα που σκιάζεται για χάριν της; Οι νονοί όμως αποφάσισαν διαφορετικά. Κι αυτή η συνειδητοποίηση τώρα στο παραπέντε με οδηγεί σε αδιέξοδο. Τώρα πώς θα ταιριάξω τα μέρη, τώρα πώς θα χαράξω μια ευθεία χωρική σύνδεση ανάμεσα στο τμήμα, στη γειτονιά σου και εσένα;
Επίσης νόμιζα ότι το εν λόγω τμήμα έκλεισε λόγω των κρουσμάτων ρατσιστικής βίας που είχαν παρατηρηθεί, τελικά όμως κλείνει λόγω ακαταλληλότητας του κτηρίου. Πάει, ρήμαξε και η τελευταία υποψία συσχέτισης. Καθότι ήταν πολύ εύκολο να μετακινηθώ νοερά από τα κρούσματα βίας σε σένα, αλλά τώρα για γκρεμισμένα κτήρια μου βάζεις δύσκολα, προσέτι τα έχει γράψει ο Καβάφης καλλίτερα και παλιότερα από εμένα. Για πόλεις, για γκρεμισμένα κτήρια, για γωνιές, για ρημαγμένες ζωές.
Ζωή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου