πνίξτε κι άλλους να έχουμε να γράφουμε

Αν δεν αποτελεί αυτό ειρωνεία, τότε τι αποτελεί Γιάννη; Εδώ ήμασταν και τα συζητάγαμε. Και πάει έφυγες, μία μέρα μετά, Φαρμακονήσι. Στην Ισπανία τραγουδάγαμε επί 6 ημέρες το Clandestino Γιάννη, στην γενέτειρα του Μανού Τσάο και λέγαμε τι ωραίο τραγούδι, κρίμα που δεν ξέρουμε τους στίχους. Εγώ νόμιζα ότι το τραγούδι μιλούσε για την αποποινικοποίηση της μαριχουάνας. Τι αναγέλασμα! Τσακωθήκαμε για τα σύνορα του μικρόκοσμού μας έπειτα, χαμένοι στα σοκάκια της Ραβάλ ώσπου βγήκαμε, βρήκαμε το λιμάνι μας, τη Μασσαλία μας, ήπιαμε τα αψέντια μας και καλμάραμε. Εμείς έχουμε και αυτή την επιλογή. Οι άλλοι έχουν την επιλογή να πνιγούν μόνοι τους ή να πέσουν από τις κλωτσιές των λιμεναρχών. Λαϊκισμός ανόθευτος, το ξέρω. Άλλωστε κανείς δεν γνωρίζει τι και πως. Αλλά έχει αυτό σημασία;
ούτε το πώς έγινε ούτε αν τους δολοφόνησαν καθ' υπόδειξη ούτε αν τους δολοφόνησαν αυτοβούλως ούτε αν οι δύσμοιροι πνίγηκαν τελικά μόνοι τους για να σπιλώσουν την Ελλαδάρα μας ούτε το τελικά ποιος ευθύνεται περισσότερο ούτε το ποιος ευθύνεται λιγότερο ούτε ο ρατσισμός που προηγείται ούτε η εκδίκηση που έπεται ούτε τα συλλυπητήρια ούτε οι (ανα)δημοσιεύσεις ούτε τα δακρύβρεχτα ρεπορτάζ,

παρά μόνο ρε Γιάννη κοίτα τον, παρά μόνο το πρόσωπο του δύστυχου αυτού ανθρώπου, το συντετριμμένο πρόσωπο και τα δάκρυα που αυλακώνουν τα χαροκαμένα του μάγουλα, το βλέμμα της απόγνωσης της σπαρακτικής του απόγνωσης, του ανείπωτου πόνου που εκφράζεται με τα 5 απλωμένα δάκτυλα του χεριού του, τρία τα χαμένα του παιδιά, ένα η πεθαμένη γυναίκα του και το τελευταίο ένα αυτός, γι' αυτόν, καθώς και ο ίδιος νεκρός είναι, μόλις στερέψουν τα δάκρυα που ακόμη προδίδουν ότι ζει, θα χαθεί διαπαντός μέσα στα καταραμένα νερά που πήραν τους δικούς του,

δε νομίζω ότι έχει σημασία τίποτα πια, αυτοί είμαστε, αυτή είναι η ανθρωπότητά μας, κι αν δεν το κάνανε οι λιμενικοί, το κάνανε τα σύνορα, κλάφτε ρε, κλάφτε μπας και αλλάξει κάτι, αυτό λείπει από τις ζωές μας, όχι το αίμα, αλλά το κλάμα.