33 μαχαιριές

Κυριακή 18 Μαΐου, λίγο μετά τις 7 το απόγευμα. Ανοίγει η κάλπη. Ψηφοδέλτιο αριθμός 3: Ελληνική Αυγή. Δεν κρατιέμαι. "Αρχίσαμεεε" λέω ειρωνικά. "Να λείπουν τα σχόλια", απαντάει η δικαστική αντιπρόσωπος στα αστεία. Παρόλο την σχολαστικότητά της, είχε δίκιο. Αυτό που θα ακολουθούσε όμως δεν θα ήταν ούτε αστείο, ούτε δίκιο.

***

Δευτέρα 19 Μαΐου, λίγο μετά τις 7 το απόγευμα, καταφθάνει ο θείος εξ Αθηνών. Την πόλη όπου έχω ζήσει τα τελευταία 6 χρόνια της ζωής μου, την πόλη όπου έχω αγαπήσει περισσότερο από κάθε άλλη. Περηφανεύεται ότι εψήφισε Κασιδιάρη δαγκωτό ο θείος. Στις περιφερειακές δε, την Κουτσούμπα της Ανταρσύας. Άκρα αριστερά. Επαναλαμβάνω. Άκρα δεξιά στις δημοτικές, άκρα αριστερά στις περιφερειακές. Και χαχάνιζε ο θείος. Μια ζωή έπαιρνε τη ζωή στην πλάκα. Ίσως είναι καλή στρατηγική, ίσως να μην πάθει ποτέ καρκίνο έτσι. Αλλά ας αφήσουμε τον θείο μου και τον καρκίνο.

***

Και ας πάμε πίσω μία μέρα. Στο 17ο εκλογικό τμήμα Αιγιαλείας. Στο εκλογικό διαμέρισμα που διετέλεσα γραμματέας ψήφισαν γενικότερα, αλλά και ειδικότερα για περιφερειακές δυτικής Ελλάδος, 313 στους 511 εγγεγραμμένους. 61% προσέλευση, 39% αποχή. Από το 61% του συνόλου, από τους 313 ψηφίσαντες δηλαδή, 33 ψηφοδέλτια βγήκαν μεταμφιεσμένα με το δαφνοστεφανωμένο έψιλον που την ερχόμενη κυριακή θα ντυθεί με τα καλά του και θα γίνει μαίανδρος. Ήτοι 10,5% του εκλογικού σώματος. Κρατάτε ένα μυστικό; Ένας στους δέκα είναι εν δυνάμει δολοφόνος. Τριάντα τρία ψηφοδέλτια. Ίσον. 33 μαχαιριές. Μπορώ να πω και άλλα τέτοια λαϊκίστικα. Μα δεν έχει σημασία τι θα πω εγώ και το κατά πόσο απέχουν αυτά από τον ορθό λόγο. Ούτε σημασία έχει αν όντως ένιωθα κάθε ψηφοδέλτιο που έβγαινε υπέρ της ελληνικής αυγής ως μαχαιριά. Γιατί δεν ήτανε αληθινή μαχαιριά. Τις αληθινές θα τις φάνε άλλοι όχι εγώ. Αυτό έχει σημασία. Ότι θα τις φάνε άλλοι, αληθινά και νομιμοποιημένα.

***

Αλλά ας περιορίσω τον λαϊκισμό και τον μελοδραματισμό μου. Γιατί χολοσκάω; κινδυνεύω; δεν κινδυνεύω από κανέναν. Μονάχα οι λαθρομετανάστες κινδυνεύουν -και δικαιολογημένα θα προσθέσω- αφού μας παίρνουν τις δουλειές. Ίσως και οι υποστηρικτές τους. Ε αν είσαι λαθρολάγνος καλά να πάθεις, ποιος σου φταίει; Τα 'θελε ο Φύσσας. 33 μαχαιριές. Βέβαιες για τους μετανάστες. Λιγότερο βέβαιες για μας. Μα πιθανές. Το βλέπεις στο βλέμμα τους, το βλέπεις στο μίσος τους. Κάθε ψήφος και μαχαιριά, κάθε μαχαιριά και ένα λαθροβαπόρι καταποντισμένο. Καλλίτερα έτσι. Δεν χωράει άλλους ο τόπος.

***

Πίσω στον θείο μου που δεν θα πάει από καρκίνο, αφού πάντα ήταν και γαμώ τους τύπους. Γλετζές, απειρόκακος, ημιμαθής. Ελληνάρας. Σπάει πλάκα με τον Πανούση και τον Κλην, ακούει στη διαπασών τους Μπιτλς, έχει ιδεολογικούς καθοδηγούς τον Τράγκα και τον Χίο. Ένας αχταρμάς πεποιθήσεων και ιδεοληψιών, όλα τα φαντασιακά αλεσμένα στο μπλέντερ. Μια μόδα είναι ο Κασιδιάρης θα περάσει. Αλλά ώσπου να περάσει; 33 μαχαιριές.

***

"Ρε θείε μα καλά, ψήφισες τους μαχαιροβγάλτες;", τον ρωτάω μην μπορώντας να αντισταθώ, έχοντας όμως όχι διάθεση να του κρατήσω μούτρα, να τον κατσαδιάσω, να τον μεταπείσω ή να τον βάλω στον σωστό δρόμο. Αυτά άλλωστε είναι για όσους νιώθουν ποιμένες. Απογοητευμένος τον ρώτησα, ανήμπορος να κατανοήσω τον αμετάβατο συλλογισμό του. Το κατάλαβε, θαρρώ. Γι' αυτό δεν πέρασε αμέσως στην άμυνα. Παρά μόνο ύστερα με πήρε παράμερα για να υπερασπιστεί τον κόσμο του χαμηλόφωνα, δηλώνοντας με πίκρα πως "τόσα χρόνια έχω ψηφίσει τα πάντα: ν.δ., πασόκ, κκε, κκε εσωτερικού, κκε εξωτερικού, συνασπισμό, ξανά πασόκ, σύριζα... Ως εδώ δεν θα ξαναψηφίσω σύριζα, θα είναι σα να ψηφίζω το πασόκ. Οι μισοί από το πασόκ έχουν πάει στον σύριζα".

***

Σουρεάλ!

***

Πρέπει να αναθεωρήσουμε επιτέλους το δίπολο ρεαλιστικό-υπερρεαλιστικό. Ή τουλάχιστον τα άκρα που το οριοθετούν. Γιατί το μέχρι πριν λίγα χρόνια θεωρούμενο ως υπερρεαλιστικό καταλαμβάνει τόσο χώρο της πραγματικότητας πλέον, όπου αντί να βαφτίζουμε πρόσωπα και καταστάσεις συνέχεια ως σουρεάλ, πιο βολικό και συνάμα πιο επιστημονικό θα ήταν να αντιστρέψουμε τους προαναφερθέντες όρους. Κατασκευασμένοι είναι ούτως ή άλλως, όπως κατασκευασμένη είναι και η οικειοποιημένη αντίληψη περί πραγματικότητας. Για ποιον ρεαλισμό μιλάμε λοιπόν, όταν χιλιάδες άνθρωποι σαν τον θείο μου έχουν ψηφίσει άκριτα ό,τι νεοπαγές ή παλαιό κόμμα έχει περάσει τα τελευταία 40 χρόνια και παρόλο αυτά βρίσκουν να παραπονεθούν ότι κάποια στελέχη του πάλαι ποτέ πασόκ έχουν μεταβεί στον σύριζα; Να το πει αυτό το κκε ντάξει· αλλά όχι και οι ανεμοδούρες.

***

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν για την ευθύνη των ψηφοφόρων. Πότε θα θεσπιστεί νόμος περί ευθύνης πολιτών; Είναι άραγε η ψήφος μια ακόμη παράδοση, μια συνήθεια σαν όλες τις άλλες; Ή είναι ιερό δικαίωμα μεν, αλλά όχι αναφαίρετο, γιατί όπως κάθε δικαίωμα έτσι κι αυτό μετέρχεται εξασθένισης και απώλειας άμα δεν το εξασκείς ή άμα δεν το εξασκείς καλά;

***

Καρκίνος. Μαχαιριές. Ο ανυπεράσπιστος θείος. Οι ανυπεράσπιστοι ψηφοφόροι. Ανυπεράσπιστους όμως εγώ αναγνωρίζω μονάχα τους έρωτες και τους μετανάστες. Και ενίοτε και τους έρωτες που μεταναστεύουν. Αυτούς θα προστατεύσουμε. Όχι τους χρυσαβγίτες ψηφοφόρους. Μία, δύο, τρεις. Η άγνοια δεν είναι πλέον δικαιολογία. 33 μαχαιριές. Η οργή που μαχαιρώνει φέρει μία ευθύνη ανυπεράσπιστη. Στα δικαστήρια.

***

Είθε οι μαχαιριές να λιγοστεύσουν την ερχόμενη Κυριακή. Και ο θείος να ψηφίσει Καζάκη όπως υποσχέθηκε. Το μικρότερο κακό. Δεν διαφωνώ σε αυτό. Άλλωστε και εγώ σύριζα θα ψηφίσω.

***

Μα αν ξαναπλώσουν χέρι σε μετανάστη, θα τους το κόψουμε σύριζα. (Και εδώ ο λαϊκισμός του αρθρακιού αυτού τελειώνει μαζί με τον λαϊκίστικο συμβολισμό των 33 μαχαιρωμάτων, των 33 ψήφων και των αστεριών σε τριάδες που χώρισαν το κείμενο σε 11 υπο-κείμενα, σύνολο 33.)