Γενική Αμνήστευση ή αλλιώς ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλλίτερα

Άντε ξύπνα από τις 8 να προλάβεις το πρωινό της λέσχης. Το μοναδικό λουκούλλειο γεύμα απ' τα τρία που σερβίρουνε δηλαδή. Καλά δεν είναι μόνο τα κρουασανάκια βουτύρου, τα κάθε λογής βουτήματα και ο τσάμπα καφές φίλτρου για τα οποία σηκώνομαι, υπάρχει κι άλλος λόγος που ξυπνάω από νωρίς, δεν είμαι δα και τόσο κοιλιόδουλος· αδράχνω τη μέρα απ' το πρωί. Μόλις όμως μπαίνω στο μπάνιο, η συνειδητοποίηση της δυσαρμονίας είναι καθηλωτική: παρόλο τη γενναία αφύπνιση, η πρωινή περιποίηση προχωράει με αργούς, νωχελικούς ρυθμούς. Να κατουρήσω, να νιφτώ, να πλύνω τα δόντια μου, να βρω ρούχα. Με αυτή τη σειρά. Με την ησυχία μου. Κι όσον αφορά τα ρούχα, η καθυστέρηση δεν φέρνει αποτέλεσμα εξεζητημένο, μην περιμένετε· απλά το σώμα μου έχει μάθει στη νωθρότητα και άντε στα γεράματα (σικ) να ξεμάθει κανείς. Διαδικασία που άλλοι θα κάνανε σε 15' εγώ θέλω μισή ώρα και βάλε. Οι ετοιμασίες όμως κάποια στιγμή τελειώνουν, φορώ την τσάντα στον ώμο, παίρνω τα κλειδιά και κοιτάζομαι στον καθρέφτη για στερνή φορά· τα επόμενα 2 λεπτά θα κατεβαίνω την κατηφόρα που με μεγάλωσε. Προσπαθώ να διακρίνω το 608 στο βάθος του δρόμου. Αν περάσει όσο κατηφορίζω, ξέρω ότι θα περιμένω 5'-7' για το επόμενο. Αν δεν περάσει τόσο το καλλίτερο, ξέρω ότι θα περάσει άμεσα, ξέρω ότι θα το προλάβω και μαζί με αυτό ξέρω ότι θα προλάβω και το πρωινό της λέσχης.

Τζίφος. Θυμάμαι καθοδόν κι ύστερα ότι έχει απεργία ο κλάδος σήμερα λόγω του απρόοπτου κλεισίματος της ερτ. Ο οασα και τα τρόλεϊ δηλαδή, γιατί τα κακόμοιρα τα μετρό τα επιταγμένα κάνουνε μονάχα στάση εργασίας για ένα 3ωρο. Ήτοι ανοίγουν στις 9. Δεν προλαβαίνω το πρωινό πια. Κοντοστέκομαι. Το σκέφτομαι. Τελικά γυρνάω σπίτι και φτιάχνω καφέ μόνος μου. Τρώω σαν άρχοντας τα κούκις μου στο σαλόνι συνοδεία πικάπ. Κατά τις 9μιση αναχωρώ, περπατώ μέχρι τον πλησιέστερο σταθμό, κατεβαίνω στα έγκατα, κάποια στιγμή βγαίνω Βικτώρια. Ανεβαίνω σώος μες στην κοσμοπλημμύρα, φτάνω στην σχολή κι έπειτα στην βιβλιοθήκη, μπαίνω μέσα, κάθομαι στην συνηθισμένη μου θέση που είν' άδεια, πάντα είναι άδεια, όλοι το ξέρουν, όλοι με ξέρουν. Διαβάζω, μα αν οι εξετάσεις δεν είναι σε 2-3 μέρες και το μάθημα που διαβάζεις λόγω στρυφνού προγράμματος το δίνεις σε 2 βδομάδες, τότε τι κίνητρο να βρεις; Βρίσκεις. Μήνας καυτός και εξετασιοκεντρικός. Θα περάσει. Όπως θα περάσει κι αυτό το διήμερο το συννεφιασμένο και βροχερό. Είναι τρεις μέρες που επικρατεί αυτό το υβρίδιο: ζέστη και μπόρες. Δεν με 'νοιαζε, τουναντίον. Φέτος κάνει καλοκαίρι απ' τα μέσα Απρίλη. Καλό είναι να δροσίσει και λίγο, μπας και σταματήσουν να κολλάνε οι σελίδες απ' τα ιδρωμένα μας χέρια.

Αλλά ας το αναβάλλει ο καιρός για αύριο. Από ανιμισμό πάσχω λες και έχει βουλή και ώτα ο καιρός. Μα πρέπει να το ακούσει, πρέπει να κάνει λίγη κράτει, ας βρέξει την επαύριον, όχι σήμερα, όχι στις 13. Η 13η του Ιούνη είναι μέρα σημαδεμένη εδώ και 5 μήνες. Τουλάχιστον. Όχι γιατί είναι τα γενέθλιά σου την επομένη. Μα επειδή θα βγει το Πριν τα Μεσάνυχτα στους θερινούς. Τέτοια η λαχτάρα μου. Σε συμπαρέσυρα και σένα μάλιστα στο κόλπο. Μοιράζεσαι τις ανησυχίες μου. Σε λατρεύω. Μα δεν φτάνει ούτε η λατρεία, ούτε η υπομονή για να γίνει ο ουρανός πιο γαλανός. Κι αν μας τα χαλάσει μια βροχούλα, εκτός από ψυχρολουσία θα είναι στην τελική και ξεφτίλα. Ήμασταν στο περίμενε. Ψυχοβγαλτικό. Θα βρέξει, δεν θα βρέξει; Όλη μέρα στοιχηματίζαμε μέσω μηνυμάτων. Όλη μέρα δεν είχε ψιχαλίσει καθόλου, μα τα σύννεφα όλο και πύκνωναν απειλητικά. Δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο, παρά μια μπόρα μισή ώρα πριν την έναρξη για να ματαιώσει τα σχέδια μας: ίσα που θα μούσκευε τα καθίσματα, ίσα που θα κρατούσε τους θεατές σπίτι τους και τους θερινούς κλειστούς. Αυτή τη σκέψη έχω όλη μέρα στη βιβλιοθήκη και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ παραπάνω από 2 λεπτά στο διάβασμα. Γυρνώ σπίτι κατά τις 8, αποθαρρυμένος και απαισιόδοξος. Πώς γύρισα σπίτι; Λεπτομέρεια ασήμαντη, δεν θυμάμαι. Λογικά με συνδυασμό μέσων. Βικτώρια-Μοναστηράκι με ηλεκτρικό, Μοναστηράκι-Μέγαρο Μουσικής με μετρό. Μέγαρο Μουσικής-Ζωγράφου με τα πόδια. Κλασσικά. Πριν μπω σπίτι, κοίταξα ξανά μία ψηλά. Τα νέφη στον ουρανό είχαν συσσωρευτεί. Προμηνυόταν βροχή.

- Θα πάμε στο θερινό; 

- Έχει πολλά σύννεφα συννεφούλα μου. 

Μα όχι θα τα καταφέρουμε. Σου λέω να έρθεις απ' το σπίτι. Υπάκουσες. Όχι από υποταγή αλλά θαρρώ από μία πίστη κεκαλυμμένη. Ξανά τζίφος. Η μπόρα ήρθε πριν έρθεις. Και έπεσε πάνω στα κακορίζικα κεφάλια μας και τσάκισε τα όνειρά μας. Παρόλο που είχα επιμεληθεί δείπνο αυτοσχεδιαστικό της σέρβιρα προπαρασκευασμένο μελοδραματισμό. Παραδόξως δεν πτοηθήκαμε. Φάγαμε κανονικά το φαγητό που αναβαπτισμένο με μπαχάρια ολκής και βούτυρα μεταμορφώσεως φάνταζε εύπεπτο. Αποστειρωμένο γεύμα της σχολής ήτανε κι έγινε γκουρμεδιά! Βρήκα κι ένα μοσχάτο ξεχασμένο στο πίσω μέρος της απογυμνωμένης κάβας, πήρα και δυο ποτήρια κολωνάτα απ' τα καλά και τα εναπόθεσα όλα χάμω όπου και θα δειπνούσαμε. Τέλος, σκόρπισα τα εναπομείναντα ρεσώ γύρω απ' το εσώκλειστο πικ-νικ και βάλθηκα να σε περιμένω. Κατά τις 9 ήλθες. Μασουλάγαμε στενάχωρα εξαιτίας της σκέψης πως τα σχέδια μας ναυάγησαν οριστικά λόγω της ασθενικής βροχής. Μα ήμασταν χαρούμενοι. Δεν χάλασε κι ο κόσμος στο κάτω-κάτω. Κατά τις 9μιση μου έρχεται φλασιά. Άμα αλλάζει τόσο εύκολα ένα φαγητό φτιαγμένο απ' τον Μπούντρη, άλλο τόσο εύκολα μαγειρεύεται και η τύχη μας. Αρκεί να μην μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Σηκώνομαι και παίρνω το κινητό ανά χείρας. Ανοίγω την ιστοσελίδα της Άνεσις. Καλώ το τηλέφωνο επικοινωνίας. "Βεβαίως και θα πραγματοποιηθεί η προβολή. Σε 25 λεπτά ξεκινάει. Τρέχτε, προλαβαίνετε" μας διαμήνυσε ο κύριος. Πετώ απ' την χαρά μου. Αποτελειώνουμε με δυο μπουκιές το φτωχό πλην τίμιο φαγητό μας. Σε τραβώ απ' το χέρι. Ξεχυνόμαστε στους δρόμους.

Ο δρόμος μέχρι την Κηφισίας είναι μια ευθεία. Καλλιστράτους-Πολυφήμου-Παπανδρέου-Σινώπης. Και φτάσαμε. Σε κρατώ απ' το χέρι. Σε τραβολογώ. Μου αρέσει που κάθε τόσο αλλάζεις το βήμα σου για να με φτάσεις. Είσαι χαριτωμένη. Σου χαμογελώ, δεν περιμένω να το ανταποδώσεις. Δεν έχουμε χρόνο για τέτοια. Δεν σταματάμε ούτε καλά-καλά για να καθαρίσουμε τα γυμνά μας τα πόδια που μόνο τα σανδάλια τα προστατεύουν απ' τις βρόχινες λακκούβες που είχαν σχηματιστεί παντού. Τέτοια η βιασύνη και το υπερβατικό της ευφορίας μας, που νομίζω ότι σαν τον Ιησού, έτσι κι εμείς, δεν περπατάγαμε, πετάγαμε. Φτάνουμε σε χρόνο dt στο σινεμά. Νομίζω προσωπικό ρεκόρ. Ομαδικό, σωστότερα. Προσεγγίζουμε την έρημη είσοδο. Βγάζουμε 2 φοιτητικά. Ανεβαίνουμε τρέχοντας πάνω. Πετυχαίνω έναν καθηγητή μου στην είσοδο. Φιλόσοφος. Του ανήκει το σινεμαδάκι. Σουρεάλ. Προχωράμε παρά μέσα. Είμαστε μόνοι μας στην αίθουσα. Τσάμπα τρέχαμε. Μα θα το φχαριστιόμασταν τόσο αν δεν ήταν πάνω στην κόψη του ξυραφιού; Η αίθουσα είν' υπέροχη κι η προβολή σχεδόν πριβέ. Μόνο εμείς κι ένα άλλο ζευγάρι είμαστε οι τολμηροί. Οι θέσεις μας το όνειρο. Κανεπαδάκια κάτω από ένα υπόστεγο. Ας βρέξει, είμαστε καλυμμένοι.

Ξηγημένοι. Δεν σε θέλω δίπλα μου. Δεν σε αντέχω. Κι ότι στεριώσαμε για τόσο πολύ, ατύχημα ήταν. Ευτυχές. Αλλά από το να εμφυλοχωρείς συνέχεια στα όνειρά μου ή να έχουμε αμήχανες συναντήσεις στο άσχετο που να μας βάζουν και σε σκέψεις, προτιμώ ρε ειλικρινά, μπέσα, να δώσουμε ραντεβού σε 8 χρόνια, αν ζούμε, αν ζούνε και η Σελίν και ο Τζέσε και να τα πούμε ξανά τότε. Μαζί τους. Ή ξέχωρα. Με ή δίχως αφορμή. Αλλά να τα πούμε. Να πούμε για τους άθλιους. Να πούμε για το "εξουσίασέ με". Να πούμε για ό,τι θες, βάλε εσύ την ατζέντα. Αλλά να πούμε. Να πούμε για εμάς που μεγαλώνουμε, να πούμε για το πόσο αλλάξαμε, για τα παιδιά, τα ιδανικά ταίρια και τις δουλειές που δεν θα 'χουμε, να πούμε ρε παιδί μου, να πούμε για ώρες, να πούμε για κείνες τις ώρες, όχι τις σύγχρονες αλλά τις αναμνησιακές, της λήθης και του ξεπεσμού, να πούμε για όλα εκείνα τα εάν που στοιχειώνανε τις σκέψεις μας και δεν μας αφήσανε τελικά αντίθετα από τις υποσχέσεις μας να ανασάνουμε όταν έγνοιες δεν είχαμε, όταν μικροί και ανώριμοι ήμασταν, όταν θα μπορούσαμε να ερωτευτούμε εγώ εσένα κι εσύ εμένα, ολοκληρωτικά, παθολογικά, αντισυμβατικά και συγχρονισμένα και όχι μεταμοντερνιστικά και ετεροχρονισμένα. Αλλά να πούμε.

Σαλούδ ρε και χρόνια πολλά έστω και ετεροχρονισμένα. Το αναπόδραστο του στρατού, βλέπεις.