Una Musica Brutal

Έλα, είμαι μια φαντασμαγορική αράχνη. Μια πολύχρωμη, μια μυριόχρωμη αράχνη. Μια αράχνη-εξωγήινος, μια αράχνη-παγώνι. Μια παγωνοαράχνη, όπως κι εσύ. Χορεύω κιόλας. Να, θα σου δείξω. Καλά ντε, μην χιμάς, θα ξανασουδείξω. Ναι, καλλίτερα αυτή τη φορά, το υπόσχομαι. Να κοίτα. Τι, ούτε τώρα δε σ' αρέσει; Πωω, είσαι και ανικανοποίητη πανάθεμά σε! Άντε πάλι να τρέχω, συγγνώμη, σου ζητάω συγγνώμη, μα ηρέμησε λιγάκι, μια κουβέντα είπαμε, δε χρειάζεται να θυμώνεις έτσι και να με διώκεις τόσο πολύ, όχι τίποτ' άλλο δηλαδή, αλλά άμα κυνηγάς έτσι και δεν αφήνεις να πάρω ανάσα, μετά πώς να χορέψω καλά για να σε ικανοποιήσω; Μου λες; Στάσου, το 'χω: διακοσμητικά φτερά πάνω, διακοσμητικά φτερά κάτω, στροφή, τζαζ χέρια, ορίστε, χα, πώς σου φάνηκε τώρα; Σου άρεσε ε; Επιτέλους, έλα να κάνουμε έρωτα. Ματς, μουτς. Τέλεια, καλά είμαι και ο πρώτος, σε τούμπαρα! Ε, μα τι κάνεις; Αφού σε τούμπαρα! Α, με τρώει, πεθαίνω. Δεν πειράζει, σκότωσέ με, μετά τη συνουσία σκότωσέ με. Άξιζε να πάω μετά το σεξ, χίλιες φορές άξιζε. Δηλαδή εδώ που τα λέμε, θα προτιμούσα να ξανακάνω σεξ μαζί σου, αλλά ας είναι, μην είμαι κι αχάριστος, αφού το γεύτηκα μιας, δηλαδή τι;, καλλίτερα θα 'τανε να πάω παρθένος και παρδαλός στον τάφο;, ποιον τάφο δηλαδή, παρθένος, παρδαλός και άταφος θα 'μουνα, νεκρή ύλη στο άψε σβήσε, αποσύνθεση τώρα· τα μερμήγκια, ολόγυρα καραδοκούν. Τα θρασύδειλα, οι άνθρωποι τα υμνούνε και τα λένε εργατικά και φτιάχνουν διδάγματα με δαύτα, αλλά να σας πω κάτι, καλλίτερα τζίτζικας να την περνάς ζωή και κότα, παρά να 'σαι μερμήγκι κι όλη σου τη ζωή να κοτάς, φύλλο-φύλλο να πηγαίνεις και να μην τολμάς να πλησιάσεις παραμόνο μόλις πεθάνουμε, τσουπ, νάτα, ορμάνε ήδη, βλέπεις;, βγαίνουν απ' τις τρύπες τους. Οπότε μάλλον αυτά είχα να πω και πολλά είπα εδώ που τα λέμε, γιατί εμείς οι αράχνες κανονικά δε μιλάμε, ούτε έχουμε λογισμό, αλλά μην ξεχνάτε πως εγώ είμαι παγωνοαράχνη και έτσι έχω κάποια εξτραδάκια στην αφήγηση, αλλά ως εκεί, μην το παρακάνουμε και τελείως αναληθοφανές, να φλυαρώ ενώ φυλλορροώ δηλαδή, να σας λέω το ένα και το άλλο, ενώ έχω πεθάνει δέκα γραμμές παραπάνω.

*

Θαρρώ πως αρχέγονη παράνοια γεννάται κάθε φορά που η ζωική συμπεριφορά συναντάει την ανθρώπινη ερμηνεία. Έστω κι έτσι, μέσα δηλαδή από καλαίσθητα ντοκιμαντέρ.

*

Δύο χιλιάδες εξακόσιες τριάντα εννιά λέξεις τότε, και ένα εκατομμύριο, ένα δισεκατομμύριο λέξεις, χίλια ΚΑΙ άρθρα πιο πριν, όλα ένα ημιτελές και ανάξιο σκαρίφημα τελικά ήταν, ένα προσχέδιο, μία πρωτόλεια απόπειρα, μια σκέτη πρώτη ύλη, ένα σκέτο μη νόημα (αφού νόημα για να υπάρξει, πρέπει πρώτα να 'ρθει η μεταρσίωση), μια σκέτη αναίδεια, ένα σκέτο τουπέ, δευτερεύοντα, τριτεύοντα πράγματα, ανερυθρίαστες αφορμές, όλα για να καταλήξουν σ' αυτό που σου 'δωσα πριν δυο Δευτέρες ανά χείρας, τυπωμένο, αναδιατυπωμένο, διαολομονοτυπωμένο, με μια λανθάνουσα και ετεροχρονισμένη πρόσκληση (στην τελευταία παράγραφο) για έναν τελευταίο, πριν την λήθη τελευταίο τανγκοχορό, μα πόσο εκκωφαντικά ηλίθιος είμαι, π' ούτε γι' αυτό δεν είμαι ικανός, για μια κάποια έκθεση, για έναν έστω σόλο χορό, για έναν σολοχορό (σαχλοχορό;) με (απατηλό έστω) σκοπό να σε κερδίσω, να σε γοητεύσω κι ας τον κάνω διάολε τιποτένιο και ντροπιαστικό και ας τον κάνω καγκουροχορό και ανθυποχορό, τι σημασία έχει, δεν συγκρίνομαι προφανώς με τη παγωνοαράχνη, αυτήν ξέρω πως δεν την φτάνω ούτε στο μικρό της ποδαράκι και πώς θα γινόταν άλλωστε, με την πρώτη, θα 'μουν τρελός, με τη πρώτη κανείς δεν πετυχαίνει τίποτε και εξάλλου τι;, νομίζετε η παγωνοαράχνη έτσι έγινε εξπέρ;, απ' τη μια μέρα στην άλλη;, όχι καθόλου έτσι, προσπάθησε, έτρεξε, σαγήνευσε, φαγώθηκε, αναστήθηκε, ξαναχόρεψε, ξαναφαγώθηκε κι ούτω καθεξής. Και ούτω καθεξής κι εγώ. Κοίτα να δεις: παρατηρώντας καμιά φορά το περιβάλλον μαθαίνεις πράγματα. Και δεν είναι ντροπή να μάθεις πράγματα από τον οποιοδήποτε. Από μικρό κι από τρελό κι από παγωνοαράχνη.

Την επόμενη φορά που θα πω ότι προσπάθησα, που θα φύγω συντετριμμένος, που θα πιω όλο το ουίσκι μέσ' απ' το φλασκί, που θα πιω το ίδιο το φλασκί, που θα πιω το ήπαρ μου, το ήπαρ μου μέσα, που θα πιω την ύπαρξή μου όπως τις προάλλες, που δεν είχα καν ύπαρξη γιατί την ήπια, και για λίγες ώρες σαν τον Προμηθέα, δεν είχα ύπαρξη, αλλά ήπαρξη, αλλά μετά ξαναέγινε ύπαρξη και μπορεί να φύτρωσε μίζερη και μηδαμινή, αλλά ήταν κανονική με ύψιλον· την επόμενη φορά θα ξέρω πια έχοντας δει τον θνησιγενή χορό της παγωνοαράχνης, ότι τίποτα δεν έκανα, ότι τσάμπα το μεθύσι, ότι μέχρι τα μπούνια ανάξιος είμαι, που ούτε (φαντάσου!) σου χόρεψα, που ούτε κρυφτό έπαιξα, που ούτε τη παρανυχίδα μου έπαιξα, ούτε ρίσκαρα τίποτα, ούτε και κινδύνευσα καθόλου, αλλά εκ του ασφαλούς μόνο και γραπτά και αλκοολικά και εκβιαστικά το πήγα, για να σε συγκινήσω, για να σε συναρπάσω. Και τελικά; Αυτοεκβιάστηκα και έπεσα στη παγίδα μου και αυτοφαγώθηκα, γιατί -κι αυτό είν' το χειρότερο- δεν μ' έφαγες εσύ, και πώς να με φας και γι' αυτό στεναχωριέμαι, καθώς ούτε να με φας δεν άξιζα, που ούτε καλά-καλά δε σου χόρεψα. Ας σου χόρευα γαμώτο κι ας μ' έτρωγες χωρίς να κάνουμε σεξ.

*

Αν το διαδίκτυο εφευρέθηκε για να κοινοποιούνται τέτοια βίντεο και να γεννιούνται τέτοιες σκέψεις, τότε χαλάλι όλες οι ώρες της σκόλης που χαράμισα εξαιτίας του.