Μουσικοθεραπεία

Όσον αφορά τη μουσικοθεραπεία, δεν υπάρχει ρετσέτα. Ούτε για τη μουσική, ούτε για τη θεραπεία. Η πάθηση φερειπείν μπορεί να είναι κοινή και η συνταγή διάφορη. Ή το ανάποδο. Συμβαίνει. Δεν τους γιατρεύει όλους το the Köln Concert του Keith Jarrett. Όσο άγχος και να 'χουν. Κάποιοι προτιμούν να τη βρίσκουν με τα άπαντα του Παπαθανασίου. Δικαίωμά τους. Και υποχρέωση του μουσικοθεραπευτή ταυτόχρονα να εξατομικεύει τη συνταγή. Την αγωγή. Την αρμονία. Με το να λαμβάνει υπόψη του και τα μουσικά ερεθίσματα, και το περιβάλλον, και τη συναισθηματική κατάσταση του μουσικοθεραπευόμενου τη περίοδο της κούρας. Αλλιώς γιατροπόρεμα, όσο κι αν προσπαθεί, δε θα βρει.

Ο θεραπευόμενος δεν είναι ανάγκη να είναι μουσικοπαίχτης. Ούτε καν γνώστης. Και πάλι μπορεί να επωφεληθεί από τη συνεδρία. Γιατί αυτή ακριβώς η ωφέλεια είναι υπεργνωσιακή, είναι διαχρονική, είναι αδιαμφισβήτητη. Η γνώση της ωφέλειας της μουσικοθεραπείας μας πηγαίνει πολύ πίσω. Ως τους Αιγύπτιους και πιο πίσω. Στους διασωζόμενους πάπυρους για παράδειγμα, μαγικές επωδή και γητειές δηλώνονται ξεκάθαρα. Κι αν δεν είναι κάθε λογής ξόρκι μία αρχέγονη και υπερφυής μορφή μουσικοθεραπείας, όπου τα κακά πνεύματα που προκαλούν σωματικές και ψυχικές ασθένειες διασκεδάζονται διαπαντός, τότε τι είναι;