Εφτά ποιήματα του κώλου και της δουλειάς

-1-

Σήμερα δεν υπάρχει περίπτωση να μείνω μέσα
αν κανείς απ' τους δικούς μου δεν έβγει
θα παρεισφρήσω
αυτό θα κάνω
θα γλιστρήσω ακάλεστος σε άγνωστες παρέες
θα εκμεταλλευτώ την ευγένειά τους
θα κάτσω στις καρέκλες τους
-και σ' ότι αφορά το παγκάκι-
στα παγκάκια τους,
θα πιω απ' τη καράφα τους
θα μυρίσω τις γυναίκες τους
θα μορφάσω στ' αστεία τους
και θα κάνω τον δύσκολο
τέτοιος είμαι·
όταν το κοπάδι των κολασμένων
καροπάλλεται μπροστά μου
κρεπαλιάζει,
δεν μπορώ να μείνω έτσι:
η κίνηση φέρνει πρόκληση
και η πρόκληση ψάρι
το πήρα απόφαση.
θ' αγκιστρωθώ

Δεν θέλω να μείνω μέσα
κι ας κάνει ένα εκατομμύριο βαθμούς μείον έξω που δεν κάνει
θα κάνω παρέα στους άστεγους
είναι σίγουρα καλλίτεροι του λόγου τους
απ' ότι εγώ
εγώ έχω σπίτι και καουτσέρφινγκ και ερ μπι εν μπι
και τεράστιο εγωισμό και κανένα μέλλον
τι λυπηρό να κάνεις κάτι που δεν αγαπάς
καλλίτερα να είσαι άνεργος και άστεγος
και να κοιμάσαι κάτω απ' τη γέφυρα της Καλλιρόης
απ' το να είσαι στον τρίτο όροφο της ντι έιτς σι
με μια μόνο εξαίρεση·
τουλάχιστον από εδώ που γράφω, απ' τον τρίτο όροφο αυτού του άθλιου κτηρίου μπορείς να πηδήξεις και να
σκοτωθείς
και πάει
ούτε πια μίζερος, ούτε εργαζόμενος, ούτε άνθρωπος
παραμόνο αλοιφή και λιπαντικό να χρησιμοποιήσουν οι τροτέζες της Συγγρού για να λάμπει η επιδερμίδα τους καθώς στέκονται μ' αλάρμ μέσα στα σμαρτς

-2-

Η δουλειά σε τηλεφωνικό κέντρο είναι
σαν γαμημένη κλειδαρότρυπα
μέσω του σύρματος
και ελέω καλού σήματος
μπαίνεις στις ζωές των άλλων
στις συσκευές τους
στις αγορές τους
στις πιστωτικές τους κάρτες
και πολλοί δεν το καταλαβαίνουν αυτό
και λένε για παράδειγμα
"τι βαρετή που είναι η δουλειά σου"
και ξεχνάνε τι ρυθμιστές που είμαστε
και πως μας κοιτάνε
αν μπορούσανε -βέβαια- να μας κοιτάξουνε μέσα απ' τη γραμμή
αλλά ποτέ και καμία γραμμή όσο καλό σήμα κι αν έχει
δεν θα μπορεί να προσδώσει υπόσταση και βλέμμα
στη ρύθμιση ρόλο παίζει το νιώσιμο
και εγώ τελευταία, διάολε, πόσο το νιώθω

-3-

Τζάμια, φώτα και γραφεία στο τετράγωνο
συγγνώμη εις τον κύβο
γιατί πως τα λεν' μωρέ αυτά οι Αμερικάνοι;, κιούμπικoλς;, κάπως έτσι
με λίγο καλλίτερη προφορά όμως
κι όχι με τη δικιά μου που ακόμα και γραπτά
μυρίζει βαλκανίλα
όσο κι αν προσπαθώ να την αλλάξω
όσο κι αν προσπαθώ να την ομαλοποιήσω
να την βρετανικοποιήσω
τίποτα δεν γίνεται και με πιάνω κάθε φορά
κάθε κλήση στα πράσα
και τι να κάνω;, μετάγγιση;,
τους λαρυγγισμούς και την οξφορδιά κατευθείαν στο αίμα μου;,
Δεν γίνονται αυτά μωρό μου, δεν έχει προχωρήσει τόσο πολύ η γλωσσολογία
και ως τότε, αν δηλαδή ποτέ,
θα κάνω χάρντσιπς
θα καταβάλλω όσο το δυνατόν μικρότερη προσπάθεια
για να μην πάρω πόδι
για να παίρνω τα λεφτά
κάθε πρώτη του μήνα

-4-

Να έχεις δουλειά, σπίτι, ρεύμα, ίντερνετς, αέριο
αλλά όχι αέριο με ύψιλον, όχι αύριο
τόσο πλέρια είν' η ζωή μου
που θα ήθελα να παραιτηθώ από κάτι
απ' αυτά
κι αντί παραίτησης απ' τη δουλειά
μέσω της μη αντιπαραίτησης
να 'βρισκα άλλη

-5-

Ο Τζόναθαν είναι τυπικός Άγγλος
μοιάζει σαν Ρούνεϊ και Δις ιζ Ίνγκλαντ μαζί
κι έχει και δυο παιδιά
παρόλο που είν' στα τρυφερά του εικοσιεφτά
Δυο παιδιά που ούτε την ηλικία τους δεν θυμάται
και που ούτε τα βλέπει και καθόλου
που δουλεύει μέχρι τ' άγρια χαράματα
και αφού σχολάσει, τραβάει ως την Καλλιθέα για πάινς
Μετά τραβάει μια μαλακία
στο σπίτι του στην Αχαρνών
γιατί έχει και σπίτι και είναι μάλιστα κοντά στον σταθμό των τρένων
Το αγόρασε γιατί ήταν τσιπ και γιατί έψαχνε λίγη ασφάλεια
Δεν είναι η τυπική περίπτωση επένδυσης στη μεσοπέλαγη Ελλάδα
δεν είναι νησί του Αιγαίου
δεν είναι θάλασσα
δεν είναι κλήμα
δεν είναι κορίτσια με μπικίνι και μαύρισμα κοκκινοπράσινο
δεν είναι πάνω απ' όλα κάτι λιγότερο μουντό απ' το Νιουκάστλ
Τον ζηλεύω όμως τον μπάσταρδο
και μαζί
ζηλεύω αυτή τη στιγμή κάθε της γης ξενιτεμένο

-6-

Πρέπει να είμαι πιο γκέι
κι ας είναι η γκέι πλευρά μου σχεδόν εμφανής
κάποιοι φαντάσου με έχουν μπερδέψει
αλλά εγώ επιμένω να είμαι στρέιτ,
μάτσο και επουδενί γκέι
επουδενί χαρούμενος
μένω στο κέντρο
στο κέντρο γαμώτο
με τίποτα δεν είμαι χαρούμενος
περπατώ με τη μουτσούνα κάτω
και αντί να περπατάω στον Φιλοπάππου
με παίρνει το ποτάμι της Δημητρακοπούλου
και αντί για χαρούμενος πεζοπόρος, χαζοπόρος
είμαι λαθρεπιβάτης ενός παλιοτρόλλεϋ
που πάει πέρα από 'δω.
η παράνοια:
όταν έμενα ζωγράφου δεν έβλεπα την ώρα
να πάρω το 230 προς Ακρόπολη
την έστεινα στη Μακρυγιάννη
στη Παρθενώνος
και στη σβούρα και στη σφήκα και στο παγκάκι
και τώρα φεύγω από 'δω
παίρνω το ποδήλατο, το τρόλλεϋ, σέρνω τα ίδια μου τα ποδάρια
και φεύγω από εδώ

Δεν μ' αρέσει τίποτα
Και καταρρέω και μένω μη ευχαριστημένος
και αχάριστος και στρέιτ και εκατό τα εκατό
μη γκέι
κι είναι κακό πράγμα αυτό, εννοώ
να είσαι και στρέιτ και μη γκέι

-7-

Απόψε θα μείνω μέσα
κανείς δεν αντέχει το ωράριό μου
ακόμα κι εγώ το μισώ
και καβαλάω το ποδήλατο ανάποδα τη λωρίδα
και στεναχωριέμαι που ούτε απόψε σε είδα
και πώς να σε δω με τέτοια ρίμα
και αυτό είναι το χειρότερο
πως με αυτό το ωράριο δεν υπάρχει πια κι έμπνευση
την έχασα
κάπου μεταξύ Πολυφήμου και Καλλιστράτους γωνία
κάπου μεταξύ Καζανόβας και Κονσέλ ντε Σεντ γωνία
κάπου μεταξύ γωνιών τελοσπάντων
και άντε μετά να την ανακαλέσεις
και δεν το λέω κυριολεκτικά
ανακαλώ απ' το καλώ κάποιον ξανά,
επειδή δηλαδή δουλεύω σε τηλεφωνάδικο
να μου φορτώνετε όλα τα κόμπλεξ σας πρέπει
του κόσμου τα ζαργκόνια;
να την ανακαλέσω γαμώτο πρέπει
μπας και βρω ξανά το χαμόγελο
όχι ότι δεν χαμογελώ
αλλά δεν το κάνω δημόσια
και στη ζωή δεν ξέρω άμα εκτιμώ κάτι περισσότερο
από τους ανθρώπους
που χαμογελάνε δημοσίως