Κι ας νομίζουνε ότι λένε αλήθειες (πόσο πια τετριμμένη φράση αυτή), οι ψεκασμένοι ούτε δίκιο έχουνε, ούτε (επουδενί) μάρτυρες της αλήθειας είναι. Όμως για να μη τρελαθούμε κιόλας, ούτε ευαγγελιστές του ψεύδους. Το ψέμα παρόλο που με λίγη φαντασία εμπεριέχεται στο ψέ(κασ)μα, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων δεν εκπορεύεται απ' αυτό. Και σίγουρα δεν στερείται καλών προθέσεων. Γιατί αυτό που μοιάζει φαινομενικά με οικτρή παραίτηση από τη πραγματικότητα ή απλά με καθαρόαιμη ανοησία, είναι κάτι περισσότερο από αυτά, και κάποιες φορές τίποτα από αυτά, παραμόνο (ή μόνο) τελικά μια απεγνωσμένη προσπάθεια εξήγησης της ανθρώπινης νομοτέλειας, της ανθρώπινης κατάστασης, μια απόπειρα χαλιναγώγησης τη φυσικής εντροπίας και ανημπόριας μας (προσωπικής ή συλλογικής) μπροστά στον κίνδυνο, στο δυσθεώρητο, στο σιβυλλικό και στο ακατανόητο. Είναι κατανοητό. Αλλά και καταδικαστικό ταυτόχρονα να τα ρίχνεις όλα στον αεροψεκαστή. Γιατί όταν η ρίζα του κακού είναι τόσο προφανής και εξογκωματική, τότε το ψέκασμα που είναι (η αλήθεια) τόσο βολικό, σου επιτρέπει όχι μόνο να μην σκοντάφτεις πάνω του, αλλά να περνάς και από πάνω με χαραχτηριστική ευκολία. Να περνάς από πάνω και να κοιτάς μέσω πλατωνικών αντανακλαστικών και ψεκαστικών διαστρεβλώσεων τη ζωή, τη μιζέρια και την αποτυχία. Και τι ευλογία είναι αυτή! Να είσαι χαμένος και να νιώθεις σωσμένος, να είσαι ανήμπορος και να νιώθεις παντοδύναμος, να νιώθεις ότι επιπλέεις, ενώ όλοι γύρω σου βουλιάζουν. Ψέκασμα ως σανίδα σωτηρίας, ψέκασμα ως υπερδύναμη, ψέκασμα ως διαφυγή, όπως και να 'χει, προτιμώ το ψεκασμένο, χρυσό χάπι, από τον ψόγο των βολεμένων, προτιμώ το αεροπλάνο, από τον καναπέ, τον ψεκαστήρα από τον ανεμιστήρα, τους παράφρονες από τους ορθολογικούς. Ναι σίγουρα, προτιμώ τους ψεκασμένους. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου