Σάββατο 16 Απριλίου 2016

Και κατεβαίναμε τη Θερμοπυλών (ή τη Μαραθώνος;) και λέγαμε για τα προσφυγικά της, τα συνηθισμένα, κι εγώ είχα βαλθεί -θυμάμαι- να την πείσω ​για τα θετικά της Λόνδρας που ποτέ δεν είχα μέχρι τότε επισκεφτεί, και νομίζω το 'κανα, μόνο και μόνο για να το κάνω. Τέτοιος κάλπης είμαι. Για τη διαλεκτική και καλά του πράματος.

Και πάω εκεί, που λέτε, και τα βρίσκω όλα μαύρα -όλα σας λέω- από τον υετοφόρο καιρό, μέχρι τα ωραία -έξω κούκλα μέσα μούχλα- σπίτια, την μη αγγλοκρατούμενη ενδοπόλη [πού φτάσαμε(!), να γκρινιάζω για την -έστω κατά τα φαινόμενα- ειρηνοφιλής πολυπολιτισμικότητα του Λονδίνου, που καμία σχέση δεν έχει με την έκρυθμη κατάσταση του Παρισιού και των εγκύκλιων προαστίων] και κυρίως, ω Θεέ μου, με την εξωφρενική, contra naturam υπερκοστολόγηση των πάντων.

Αν αξίζει λοιπόν κάτι πια η γνώμη μου και την θέλεις ακόμα, εκ των υστέρων, τη μεταγνώμη μου έστω, ναι, μείνε Βαρκελώνη, μετοίκησε στα παράλια του Ατλαντικού ή άφησε το κλύδων να σε ξεβράσει σ' ένα ξερονήσι του Αιγαίου. Αλλά ποτέ, ποτέ, μην πας εκεί πάνω. Ή πήγαινε απλά πρώτα περίμενε στωικά τη τρύπα του όζοντος να μεγαλώσει αρκετά και να ισιώσει το κλίμα. Ή τον γυαλό.

Τα φιλιά μου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

  © Free Blogger Templates Autumn Leaves by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP  

Site Meter