Κάτι μεταξύ James Bond και Ηρακλής Πουαρώ, το υβρίδιο του Guy Ritchie δε διαφέρει από την προηγούμενη ταινία. Τα κόκκαλα του Ντόυλ τρίζουν ξανά, αλλά τα ταμεία της Warner Bros γεμίζουν (ξανά). Και δικαιολογημένα: το θέαμα είναι χορταστικό. Αλλά η μανιέρα του Ritchie αρχίζει να κουράζει.
Όταν ο πρίγκιπας της Αυστρίας θα βρεθεί νεκρός, όλοι θα θεωρήσουν πως πρόκειται για αυτοκτονία. Αντίθετα ο τετραπέρατος Sherlock Holmes (Robert Downey Jr.) συμπεραίνει πως πρόκειται για φόνο, ένα φόνο που είναι απλώς ένα μικρό κομμάτι ενός μεγαλύτερου και ιδιαίτερα δυσοίωνου παζλ, σχεδιασμένο από τον πανούργο καθηγητή Moriarty (Jared Harris)...
Δύο χρόνια μετά την παρθενική εμφάνιση του ευφάνταστου, α λα Guy Ritchie «Sherlock Holmes», ο δαιμόνιος ντετέκτιβ ξαναχτυπά - μόνο που αυτή τη φορά είναι πιο διασκεδαστικός και πιο εντυπωσιακός, αν και λιγότερο δαιμόνιος. Ο πιο σικ ντετέκτιβ που έγινε αλεξίσφαιρος υπό τις διαταγές του Guy Richie επαναφέρει αυτή τη μπρουταλίνη που τον διακρίνει, και γίνεται ο σύγχρονος Εγγλέζος σούπερ ήρωας που αναζητά η χώρα. Το -πάλε ποτέ- τρομερό παιδί του βρετανικού σινεμά είναι για ακόμη μια φορά πίσω από την κάμερα και έχει όπως και στην πρώτη ταινία το εξαιρετικό δίδυμο Downey-Law μπροστά από αυτήν. Ο Χολμς, το πρόσωπο-σύμβολο της βρετανικής λογοτεχνίας είναι και σε αυτό το σίκουελ ένας σούπερ σταρ ολκής που προσφέρει διασκέδαση αφειδώς.
Η πραγματικότητα γίνεται κάπως αμφίσημη όμως εδώ. Όπως και η φαντασία: αν ζούσε ο σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ θα έτρεμε σύγκορμος έτσι κι έβλεπε αυτή την ταινία. Ο Guy Ritchie πέταξε το 80% του χαρακτήρα του Ντόυλ και τον έφτιαξε έτσι ώστε να στέκεται επάξια στη σπινταριστή εποχή του μπλοκμπάστερ. Πρόκειται για μια ταινία - το άκρoν άωτον της διασκέδασης. Η αδρεναλίνη εκρήγνυται από παντού, η δράση κυλάει σα νεράκι, τα σκηνοθετικά τρικ σε εξιτάρουν, οι κοφτά μονταρισμένες action σκηνές, τα εντυπωσιακά γκαγκς, οι γρήγορες σκηνοθετημένες εναλλαγές, οι εξυπνακίστικες μαγκιές και τα ευφάνταστα κολπάκια σε περικυκλώνουν από παντού, η μουσική σε παρασύρει, τα slow motion πλάνα σε καταστούν ταχυπαλμικό: ειδικά στη σκηνή όπου οι κεντρικοί ήρωες διαφεύγουν με το τρένο, στις αργόσυρτες ανάσες του διώκτη τους, ανασάνει μαζί όλη η αίθουσα.
Όσο όμως ανάλαφρα κεφάτη ήταν η προηγούμενη ταινία, τόσο “To Παιχνίδι των Σκιών” μοιάζει βαριεστημένο και ανέμπνευστο. Εδώ δεν βρίσκουμε ούτε τη σπιρτάδα ούτε το μυστήριο ενός χαρακτήρα που είχε κατορθώσει να μοιάζει φρέσκος, παρότι κουβαλούσε πάνω από 100 χρόνια ζωής. Μαζί με αυτόν, και ο Jared Harris ως "κακός" Προφέσορ Moriarty είναι κακός, ενώ το σασπένς είναι παραδόξως λιγοστό, η βασική ίντριγκα υποτονική και όλα καθοδηγούνται από ένα σενάριο πολύ προσχηματικό για να αποτελεί σκριπτ για ταινία Χολμς· ο Guy Ritchie επιμελείται μόνο το πακέτο που έχει γίνει το σήμα κατατεθέν του, αυξάνοντας και μη μετριάζοντας την επιτήδευση στην οποία τον έχουμε συνηθίσει. Γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου περίεργο που παρόλο τις περίσσειες εκρήξεις, τις μεγαλειώδεις αλλαγές σκηνικών και, κυρίως, τα εντυπωσιακά εφετζίδικα κόλπά του, “To Παιχνίδι των Σκιών” στο τέλος σου αφήνει μια αίσθηση ανικανοποίητου. Κι αυτό ελλείψει ουσίας. Κρίμα για τις ακαταμάχητα απολαυστικές ερμηνείες των Downey Jr., Jude Law και Stephen Fry.
Κάποιος πρέπει μάλλον να θυμίσει ξανά στον ταλαντούχο Ritchie ότι όσα βιντεοκλιπίστικα κόλπα κι αν βγάλει απ’ το μανίκι του, όσες φωτιές κι αν ανάψει στην οθόνη, όταν η ιστορία μπάζει δεν χρειάζεται αντιπερισπασμό, αλλά καλύτερο σεναριογράφο. Σε ανυποψίαστο χρόνο, το ομολόγησε και ο Χολμς στην ταινία του: «I agree, it’s not my best disguise»...
Βαθμολογία: ***** (5/10)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου