Αρκεί να είμαστε καλά

Κάθε φορά που συζητώ για τέχνη, είτε για έργα που με συναρπάζουν ή με θυμώνουν είτε για έργα που με βρίσκουν αδιάφορο, το παίρνω προσωπικά. Μπορεί να προσπαθώ να είμαι ψύχραιμος και όσο πιο διαλεκτικός γίνεται, αλλά το κακό ήδη έχει γίνει. Παθιάζομαι. Μα έπειτα πάλι σκέφτομαι ότι όσον αφορά τις συζητήσεις περί τέχνης το πιο ουσιώδες είναι άλλο, είναι ο στοχασμός. Και σταματάω να είμαι επικριτικός ή επιθετικός. Και κάπως το σώζω. Μακάρι άλλωστε όλοι να διαβάζουμε βιβλία, να πηγαίνουμε σε εκθέσεις, σε όπερες, σε συναυλίες, να βλέπουμε ταινίες, αλλά και να δημιουργούμε, να ζωγραφίζουμε ή να παίζουμε μουσική, να κινηματογραφούμε, να τραγουδάμε ή να συγγράφουμε. Μακάρι να τα κάνουμε όλα αυτά και μετά ας σχηματίζουμε τελείως διαφορετικές απόψεις, αλλά ας τις συζητάμε, το σημαντικό αυτό είναι, να είμαστε σε θέση να κρίνουμε, να συγκρίνουμε, να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε, να διαπληκτιζόμαστε, να διαξιφιζόμαστε, να λογομαχούμε, να δημιουργούμε θέσεις, αντιθέσεις και συνθέσεις, ελεγιανές προσθέσεις, να βγαίνει τέλος πάντων κάτι απ' αυτό, χωρίς απαραίτητα προϋποθέσεις. Και μετά να πηγαίνουμε για ύπνο πιο πλέριοι και πιο ικανοποιημένοι ή πιο δυσαρεστημένοι πάντως όχι το ίδιο αποστασιοποιημένοι και φυσικά όχι τσακωμένοι αφού δεν έχει νόημα να κρατάμε ο ένας στον άλλο ανόητες μνησικακίες. Το μόνο εξάλλου που μετράει είναι να είμαστε καλά.