O.U.G.H

Φαίνεται πως η κινέζικη παροιμία, μία εικόνα ίσον με χίλιες λέξεις, στη χρησαβγήτικη αντιστοιχία της γίνεται πιο εξισωτική, μετατρέπεται σε μία εικόνα ίσον με μία λέξη και ίσως ούτε καν με μία λέξη, ίσως καλλίτερα με ένα επιφώνημα μόνο, με ένα άναρθρο και πρωτόγονο επιφώνημα.

Ουγκ. Αυτό μου έρχεται μονάχα βλέποντας αυτή τη φωτογραφία. Και με κάνει να σκέφτομαι πως εκτός από τους προπηλακισμούς, τους ξυλοδαρμούς, τα μαχαιρώματα και την εν γένει ναζιστική (όσο εννοιολογικά αυθαίρετο κι αν είναι αυτό) παρουσία τους μέσα στην ελληνική κοινωνία, οι χρυσαβγίτες έχουν να περηφανεύονται και για ένα επιπλέον κατόρθωμά τους: για την επιβολή του κιτς τους στην καθομιλουμένη. Το λεξιλόγιο τους γίνεται κοινό κτήμα, μοιράζεται απλόχερα, υιοθετείται από τους πάντες, από μένα, από σένα, από όλους, το ουγκ αντικαθιστά λέξεις, προτάσεις, εικόνες, ιδεολογίες, ρητορικές, τα παιδιά με τα μαύρα μπλουζάκια δεν ξέρουν μονάχα στα κρυφά να δέρνουν, αλλά και να φέρνουν μαζί τους, πρώτα στα κρυφά και έπειτα στα φανερά, πλέον μόνο στα φανερά, και κάτι άλλο, κάτι πιο διαβρωτικό, κάτι πιο επικίνδυνο, φέρνουν και κουβαλούν το δικό τους κιτς μαζί, το κιτς της βαρβατίλας, της σημαίας, του στρατιωτικού παντελονιού, το κιτς της τεράστιας σωματοδομής, το κιτς του μίσους, το μονολεκτικό κιτς του επιφωνήματος.