Ασύμμετρη Απειλή

Κάτι φαίνεται σα να πέφτει από τον ουρανό. Δεν προλαβαίνεις να δεις τι. Κι έπειτα κρότος, εκρήξεις, συντρίμμια, φωτιές, φωνές. Πανικός. Σε πιάνει εξαπίνης. Αν ήσουνα στη Νέα Υόρκη του '01, πώς θα αντιδρούσες; Ή μάλλον θα ήσουνα έτοιμος να αντιδράσεις σωστά; Γιατί δεν είναι μόνο ότι συνέβη κάτι ασυνήθιστο, κάτι που δεν θα σου είχε ξανασυμβεί, κάτι που δεν θα ήσουνα προετοιμασμένος. Το σημαντικότερο και το πιο σοκαριστικό είναι ότι αυτό που συνέβη, δεν θα μπορούσε να το χωρέσει ο νους σου ότι θα συμβεί ποτέ. Υπήρχε άλλωστε δυτικό και δη κυρίαρχο κράτος που να είχε δεχτεί επίθεση, οποιαδήποτε επίθεση τα προηγούμενα 55 χρόνια μετά και το τέλος δηλαδή του β' πολέμου; Όχι.

Όλοι ξυπνάμε το πρωί αγνοώντας τη ματαιότητά μας. Το ασύλληπτο. Ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου δεν είναι να διαταραχθεί η υγεία του ή να πάθει κάτι κάποιος συγγενής. Αυτό είναι ματαιότητα ή νομοτέλεια ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, πάντως είναι κάτι που πολύ βαθιά μέσα σου το περιμένεις, είσαι προγραμματισμένος να το δεχτείς και μάλιστα μέχρι ένα βαθμό μοιάζει αναπότρεπτο. Ασύλληπτο από την άλλη είναι να προχωράς στο δρόμο και να ακούς αλλεπάλληλες εκρήξεις. Εδώ σε θέλω. Τι θα κάνεις; Θα τρομοκρατηθείς; Θα σταθείς ψύχραιμος; Θα πας να βοηθήσεις; Θα τρέξεις να κρυφτείς σε ασφαλές μέρος; Και τι είναι ασφαλές μέρος πια; Κάποιοι πολιορκούνε την πιο ασφαλή πόλη του κόσμου από τον αέρα. Αυτή είναι η πρώτη εντύπωση. Και να μην νιώσεις πάνω στον πανικό σου ότι επιτίθενται σε σένα προσωπικά είναι αδύνατο να οριστεί ασφαλές μέρος εκείνη τη στιγμή.

Ασύμμετρη απειλή. Αναμοχλεύει τις έννοιες, τους ορισμούς και τα όρια. Και έπειτα πάλι, είσαι σίγουρος ότι δεν επιτίθενται σε σένα εκείνη την ώρα αλλά σε κάποια αόρατη κυβέρνηση; Γιατί εσύ είσαι άλλωστε ο ορατός στόχος. Οι δίδυμοι πύργοι. Εκεί ζουν και εργάζονται άνθρωποι σαν και σένα. Άρα εσένα κυνηγούν και το είδος σου. Και θα σε ξετρυπώσουν όπου και να κρυφτείς. Ξαφνικά μοιάζεις μικρός και ανήμπορος. Κατώτερος των περιστάσεων. Μια ζωή μάθαμε να βγαίνουμε νικητές από τα βιντεογκέιμ και να μας κοιμίζουν τα ευτυχισμένα φινάλε στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας και να τώρα που οι υποθέσεις τους δεν φαντάζουν τόσο μακρινές, μα εμείς δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, τι να υποθέσουμε; Λες να είναι εξωγήινοι; Μπορείς να είσαι σίγουρος ότι δεν είναι; Ποιος είναι ικανός να βγάλει συμπεράσματα τέτοιες ώρες ή ακόμα και να αποκλείσει υπόπτους; Τι θα έκανε άραγε ο Γουίλ Σμιθ στη Μέρα Ανεξαρτησίας; Αδιάφορο. Δεν είσαι σούπερ σταρ παρά μόνο ένας απλός Νεοϋορκέζος. Το μόνο που σκέφτεσαι εκείνη την ώρα είναι να σώσεις το τομάρι σου. Και δικαιολογημένα. Ύστερα, μόλις κατακάτσει ο κουρνιαχτός, έχεις όλο το χρόνο να συλλογιστείς με την ησυχία σου πώς θα είχες αντιδράσει, πώς θα είχες αφοπλίσει τους εισβολείς, πώς θα είχες σώσει τη χώρα σου αν μεταφερόσουν πίσω στο χρόνο. Ή πάλι μπορείς να χαλκεύσεις όσες θεωρίες συνωμοσίας θέλεις, να αποδώσεις οπουδήποτε και σε οποιονδήποτε τις ευθύνες, να εξηγήσεις έτσι την τότε αδράνεια σου με όρους που σε ξεπερνάνε. Ύστερα.

Αλλά εκείνη την ώρα είτε σου επιτίθενται ταλιμπάν είτε η αμερικάνικη μυστική υπηρεσία είτε Εβραίοι Μασόνοι είτε εξωγήινοι Αρειανοί είτε ο Θεός ο ίδιος που απηύδησε με την κατάσταση στη γη και βάλλει κατά της Νέας Υόρκης επαναλαμβάνοντας τη θηριωδία των Σοδόμων και Γομόρων, η αλήθεια είναι ότι εσένα ποσώς σε νοιάζει. Το μόνο που μετράει είναι να σωθείς.