Προσωπικά δεν μου αρέσει ούτε το ύφος του ούτε ο λόγος του ούτε η συγκινητική μουσική στο μπακγκράουντ ούτε το μοντάζ που έχει κάνει κι αν τελικά το βίντεο αυτό αποδειχτεί αντί για αληθινή εξομολόγηση, μια μελοδραματική καμπάνια τύπου don't drink and drive, τότε όχι μόνο δεν θα μου αρέσει διόλου μα θα το μισήσω και αυτό και τον δημιουργό του. Ο κυριότερος όμως λόγος που επικρίνω την πράξη του, δεν είναι ούτε επειδή ήπιε και οδήγησε ούτε επειδή χτύπησε θανάσιμα έναν πεζό ούτε γιατί κρυβότανε επί 3 μήνες. Ο λόγος που τελικά αγανακτώ είναι διότι ο τύπος ορμεμφύτως πήρε την κάμερα αντί για το στυλό κι έβγαλε βίντεο ομολογώντας την πράξη του. Αντί να γράψει μια νουβέλα, ένα μυθιστόρημα, ένα γράμμα, μια επιστολή, κάτι. Μην ξαφνιάζεστε με την απαίτησή μου, έχω πλήρη συναίσθηση ότι ζούμε στη ψηφιακή εποχή, μα έχω την εντύπωση ότι από κάτι τέτοια βγαίνουν οι σύγχρονοι Ντοστογιέφσκι και όχι οι σημερινοί Κιούμπρικ, κάτι τέτοια γεγονότα οδηγούν σε μία κατεύθυνση, σε αριστουργήματα επιπέδου έγκλημα και τιμωρία, εκεί, όταν ακόμα το αίμα βράζει και οι τύψεις δεν έχουν κατακάτσει αλλά αιωρούνται, αιωρούνται μέχρι νομοτελειακά να πλακώσουν την ύπαρξή σου και να την συνθλίψουν, είναι ύπουλες: πρώτα σε επισκέπτονται αραιά και που, έπειτα έρχονται ολοένα και συχνότερα και τελικά ξυπνάς ένα πρωί και δεν έχεις ψυχή αλλά τύψεις, στην έχουν καταφάει ολόκληρη και έχουν πάρει τη θέση της. Μα δεν σταματούν εκεί καθώς είναι αδηφάγα, μεταναστεύουν και σ' άλλα μέρη, μέρα με τη μέρα σου τρώνε το μυαλό, σε τρελαίνουν, σε αποτρελαίνουν, σε βγάζουν απ' τα ρούχα σου, σε προδίδουν, σε κάνουν να πηγαινοέρχεσαι ολημερίς, μεταξύ σπιτιού, τμήματος και τόπου του εγκλήματος, και αν τύχει και ξαφνικά συνέλθεις στη μέση της διαδρομής ξεχνάς πως βρέθηκες εκεί, δεν ξέρεις που πατάς και που πηγαίνεις, άραγε τι θέλεις; Να μιλάς στους περαστικούς σαν να τους ξέρεις χρόνια, να μονολογείς, να γελάς υστερικά, να σε περνάνε για ημίτρελο, τρελός δεν είσαι ακόμα, τρελός θα γίνεις αν συνεχίσεις να ζεις με αυτό το βάρος, με το βάρος της πράξης σου, δεν είναι η παραβίαση των νόμων αυτή καθεαυτήν που σε καταδιώκει, εξάλλου μην ξεχνάμε ακόμη υπάρχουν αμετανόητοι ναζί, αυτό που σε βαραίνει πραγματικά είναι η παραβίαση του εσωτερικού σου νόμου, η εσωτερική δυσαρμονία, το κατηγορώ της συνείδησης, αυτό σου φαρμακώνει την καρδιά και το μυαλό συνάμα, αυτό θέλεις να ξεφορτωθείς, κάπου, στο διπλανό σου, σε ένα χαρτί, στο αστυνομικό τμήμα έστω, βγαίνεις και λες "ΣΚΟΤΩΣΑ" και αυτό φτάνει, είναι αληθινότερη μια μοναχά λέξη ειπωμένη μέσα στην παραζάλη παρά ένα φτιασιδωμένο, δακρύβρεχτο και πέρα ως πέρα κάλπικο βίντεο 3μιση λεπτών. Ώσπου να το ολοκληρώσεις, έχεις ξεχάσει για ποιο πράγμα θρηνείς.
Γι' αυτό λοιπόν αν έχεις λίγη μπέσα ή μερικά ψήγματα ρομαντισμού, παίρνεις και γράφεις τι έκανες, τι σκέφτεσαι, τι σκεφτόσουν, απλώνεις την διαταραγμένη ψυχοσύνθεσή σου πάνω στο χαρτί γιατί ηρεμιά δεν έχεις, γαλήνη δε βρίσκεις πια παρά μόνο στη γλυκιά σκέψη της αυτοκτονίας και όχι στην επιδεικτική προβολή του εαυτού σου μέσω ενός βίντεου μονταρισμένου και εξωραϊσμένου, διανθισμένου με μουσικό χαλάκι φτιαγμένο όχι για εξιλέωση αλλά μόνο για να συγκινήσει εκ των υστέρων εκβιαστικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου