#1

Τα πρωινά λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι-κινητό του, πρώτα σημαίνει το βιολογικό του ρολόι. Κάθε σχεδόν μέρα ξυπνάει ανεξήγητα 2 με 5 λεπτά πριν την προγραμματισμένη ώρα. Και κάθε μέρα η ίδια αυτοματοποιημένη κίνηση: ούτε που κινεί το σώμα από τον ώμο και δώθε ούτε που ανοίγει τα μάτια του, άλλωστε ξέρει που το έχει καταχωνιάσει, άλλωστε το ηχητικό σήμα που ακόμα δεν έχει παραχθεί μοιάζει να τον καλεί, παραφυσικό αλλά έτσι είναι, το ορκίζεται κι ο ίδιος· τεντώνει το βραχίονα του κάτω από τα σκεπάσματα και κλείνει το ξυπνητήρι μεθοδικά και εύστοχα, με την πρώτη, δεν έχει αστοχήσει ποτέ. Η όλη συνήθεια είναι καθόλα βλαβερή, πρώτον γιατί κοιμάται με το κινητό δίπλα του και άρα το λιγότερο που παθαίνει τα βράδια είναι νοθευμέμα όνειρα με ηλεκτρομαγνητικές παρεμβολές και δεύτερον και επωδυνέστερον γιατί πολλές φορές αυτή η διαστροφική μακαριότητα που τον γεμίζει όταν κλείνει το κινητό και συνεχίσει ανεμπόδιστα τον ύπνο του, ευτυχισμένος που κατάφερε καίριο πλήγμα στον χειρότερο εχθρό του, του έχει στοιχίσει αρκετές αργοπορίες και ισάριθμες επιπλήξεις στη δουλειά. Αυτουνού δεν του ιδρώνει το αυτί όμως. Ξέρει πόσο αναλώσιμος είναι, ξέρει πόσα σχετικά είναι όλα μέσα στην ρευστότητα της καθημερινότητας που ζούμε, ξέρει ότι το σημερινό αφεντικό του, αύριο μπορεί να καθαιρεθεί ή να απολυθεί ο ίδιος οπότε το σημερινό του αφεντικό μπορεί να συνεχίσει να είναι αφεντικό, αλλά σίγουρα κάποιων άλλων και όχι δικό του· όμως η σχέση αυτουνού με το ξυπνητήρι του θα μείνει πάντα σχέση αφεντικού-υπηκόου, χωρίς εκπλήξεις, χωρίς ανακατατάξεις, χωρίς συγκινήσεις, χωρίς προστριβές. Το προγραμματίζει, το ενεργοποιεί και το απενεργοποιεί κατά το δοκούν. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε.

Ώσπου ένα πρωί είτε θέλετε επειδή απέτυχε να το κλείσει είτε επειδή για πρώτη και στερνή φορά το ξυπνητήρι έκανε του κεφαλιού του, ακούστηκε μετά από καιρό αυτός ο βραχνιασμένος, υστερικός, ρεβανσιστικός ήχος, αυτός ο ήχος που αν το καλοσκεφτείς παρόλο που τον μισούμε από καρδιάς, είναι προγραμματισμένος από εμάς να ξερνάει ατόφια κακία κάθε πρωί, μόνο που εκείνο το πρωί εκτός από κακία, ξέρασε και συσσωρευμένη καταπίεση, ξέρασε ανεξέλεγχτη απείθεια και ανυποταγή. Θέλετε επειδή ήταν ακόμη πρωί, θέλετε επειδή είχε να ακούσει αυτόν τον ήχο μήνες, στην αρχή δεν αναγνώρισε από που ερχόταν. Όταν όμως έπειτα συνήλθε και συνειδητοποίησε την πηγή, ίσως γιατί του είχε γίνει εμμονή, ίσως γιατί του είχε στρίψει από καιρό, ίσως πάλι και να του έστριψε μόλις, αυτό δηλαδή να ήταν το τελειωτικό χτύπημα στην ανισόρροπη ψυχοσύνθεσή του, πάντως από κείνη τη στιγμή άρχισε να πιστεύει ότι το ξυπνητήρι μπορεί και δρα αυτοβούλως, κάτι που το υποπτευόταν κι από πριν μάλιστα, μόνο που τώρα το επιβεβαίωσε. Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, πάντως εγώ συμφωνώ και επαυξάνω με την αλλαγή που επετεύχθη από κείνη τη στιγμή στη σχέση τους. Τι σημασία έχει πως έχουμε να κάνουμε με ένα ξυπνητήρι και ένα άνθρωπο, από τη στιγμή που ένας από τους δύο αποφασίζει πως μπορεί, πως υπάρχει μέλλον, πως νιώθει αισθήματα, τότε μία σχέση πρέπει να είναι ισότιμη ή τουλάχιστον να τείνει προς τα εκεί. Και έτσι η ατιμωτική σχέση αφέντη-δούλας άρθηκε, η κυρά χειραφετήθηκε, ο αφέντης άρχισε να σέβεται την κυρά του, το μέχρι πρότινος υποχείριό του, άρχισε να της δίνει σημασία, να την προσέχει, να την αγαπά, να νοιάζεται, να πονά, να υποφέρει μάλιστα μερικές φορές που νόμιζε ότι δεν του δίνει σημασία, ή που (ακόμα χειρότερα) νόμιζε πως δεν του ήταν αποκλειστικά δοσμένη και έδειχνε ενδιαφέρον για άλλους όταν χτύπαγε σε δήμοσιο χώρο.

Νο άλαρμ, νο κράι.