Τσάρλι,
έχουμε καιρό να μιλήσουμε. Δεν αρχίζω τις δικαιολογίες, το φταίξιμο είναι όλο δικό μου. Και θα σου πω γιατί. Τις πρώτες μέρες όταν έφθασα στην Όμαχα, είχα την εντύπωση ότι θα είναι όλα μέλι-γάλα. Ε δεν ήταν. Βλέπεις, πριν φύγω (το θυμάσαι άλλωστε) περίμενα πώς και πώς να έρθω εδώ. Τόσο, που μου είχες πει "η αβασταγιά σου με εκνευρίζει". Δεν ήξερα τότε τι σημαίνει αυτό, πάντα μιλάς λίγο παράξενα Τσάρλι. Εξάλλου πού μυαλό για άλλες σκέψεις, εγώ φαντασιωνόμουνα τη ζωή μου όπως πρώτα, όπως τότε στα ολιγοήμερα ταξίδια μου στην κεντρική Ευρώπη. Ούτε ψυχολογικά ούτε συναισθηματικά ήμουν προετοιμασμένη. Έφτασα λοιπόν στην Όμαχα και έπεσα απ' τα σύννεφα. Και δικαιολογημένα. Τσάρλι δεν με προειδοποίησες, μόνο να θυμώνεις ήξερες. Δεν μου είπες ότι δεν είναι το ίδιο ένα ταξίδι 2-3 ημερών και ένα ταξίδι 4 μηνών. Τώρα πλέον που ξέρω είναι αργά. Νομίζω πως επίτηδες το έκανες, για να μάθω εκ πείρας. Δεν σε κατηγορώ όμως που εγώ δεν είχα προετοιμαστεί κατάλληλα. Έπρεπε να ξέρω. Ότι η ειδοποιός (μην αναρωτιέσαι που την έμαθα αυτή τη λέξη, διαβάζω αν θες να ξέρεις) διαφορά μεταξύ των ολιγοήμερων και των ταξιδιών που διαρκούν πάνω από μήνα, είναι ότι τα ταξίδια των 2-3 ημερών είναι εκ των πραγμάτων πετυχημένα καθώς η αυτή καθεαυτή η σύσταση και η δομή τους εξασφαλίζουν την επιτυχία τους εκ προοιμίου. (ωραία και αν θες να ξέρεις δε διαβάζω ούτε έμαθα εν μία νυκτί να γράφω τόσο ωραία, απλά έχω εδώ κάποιον να με βοηθάει στο γράψιμο, άντε γαμήσου Τσάρλι, ευχαριστήθηκες;)
Συνεχίζω. Πρέπει να σου συμβούν πολλές αναποδιές στη μια βδομάδα διακοπών για να πάνε οι λίγες μέρες αυτές στράφι, αφού η μόνη και αναγκαία προϋπόθεση είναι οι μέρες σου να είναι γεμάτες και πράγματι έχεις τόσα πολλά να κάνεις: να γνωρίσεις την πόλη, τις συνήθειες, τους ανθρώπους, αυτά φτάνουν και περισσεύουν. Και να μη σου συμβεί τίποτα, τίποτα το συγκλονιστικό εννοώ, δεν τρέχει μία. Βέβαια αν συμβεί κάτι, κάτι έξτρα, είτε γιατί απλά έτυχε είτε γιατί εσύ το επιδίωξες, εκεί είναι που το ταξίδι, η εμπειρία σου και οι γενικότερα οι αναμνήσεις σου απογειώνονται. Καθώς Τσάρλι (εσύ θα ξέρεις καλλίτερα μπάσταρδε) αυτή η ακριβώς η ιδιαίτερη φύση των ολιγοήμερων ταξιδιών σε κάνει να ρισκάρεις, σε κάνει να τραβάς λίγο την συμπεριφορά σου στα άκρα, σε κάνει έτοιμο να εμβαθύνεις μέσα σου για να τραβήξεις στην επιφάνεια, έτσι στο πι και φι, την πιο ελκυστική και τολμηρή σου πλευρά. Το ξέρω όχι γιατί μου το υπαγορεύει ο μαλάκας που περιμένει να τον πηδήξω μετά για τις υπηρεσίες του, αλλά γιατί τα έχω ζήσει, τα έχω κάνει αυτά που σου γράφω. Τότε στη Βουδαπέστη, στην Μπρατισλάβα, στην Πράγα και στο Βίλνιους, θυμάσαι (θυμάσαι;), στα έγραφα. Μπορεί πιο απλοϊκά, αλλά στα έγραφα. Διότι δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Και να αποτύχεις, ποιος χέστηκε; Μία, δύο, τρεις αποτυχίες, δεν προλαβαίνεις να κάνεις περισσότερες, σε λίγο θα πακετάρεις τις βαλίτσες σου για επιστροφή, οπότε. Οπότε αυτή η γνώση σου προσδίδει αυτοπεποίθηση και γοητεία. Και έτσι γνωρίζεις κόσμο στο άσκετο, πας και κάθεσαι αυθαίρετα με τυχαίες παρέες, χορεύεις σα να μην υπάρχει αύριο και πηγαίνεις σε πορείες παρόλο που δεν ξέρεις τι παίζει. Τρως μόνος σου, πας για ποτό, σινεμά με κάποιον που γνώρισες μόλις στα θεωρεία, πας στα μουσεία, στα οκτάγωνα, στα κινέζικα, στις υπόγειες στοές συντροφεύεις τους άστεγους μουσικούς, στις όχθες του Δούναβη αράζεις μοναχή, μία από εδώ, μία από εκεί, λιώνεις παρέα με τον γουέϊτς, άι σκριμ, γιου σκριμ, γουί ολ σκριμ φορ άι-σκριμ.
Τσάρλι μου, μου λείπεις. Συγχώρεσέ μου που δεν σου είχα γράψει μέχρι τώρα. Και μη νομίζεις πως σου γράφω τώρα λόγω Χριστουγέννων, τα Χριστούγεννα είναι απλά η αφορμή και όχι η αιτία. Απλά περίμενα πότε τα πράγματα θα φτιάξουν και τότε με περισσή περηφάνια θα σου περιέγραφα τα πάντα με το νι και με το σίγμα. Θα σου έλεγα "ναι στην αρχή ήταν λίγο δύσκολα, αλλά τώρα όλα πηγαίνουν πρίμα". Τσάρλι ακόμα κι εγώ θα καταλάβαινα τη συνέχεια, δεν χρειάζεται να είσαι και τόσο ξύπνιος για να μυριστείς τι θέλω να σου πω. Πως ούτε τα πράγματα έχουν φτιάξει ούτε είμαι ευτυχισμένη στο ελάχιστο και επειδή αυτή είναι βαριά λέξη που ποτέ μου δεν κατάλαβα, παρόλο που όταν σε άκουγα να παραληρείς επί ώρες και να φιλοσοφείς γύρω από το νόημά της, κούναγα το κεφάλι δείχνοντας ότι καταλαβαίνω, θα σου πω ότι ούτε καν ευχαριστημένη δεν είμαι. Όταν επισκέπτεσαι μια χώρα/πόλη με χρονικό ορίζοντα μήνα και βάλε, τα κίνητρα που ανέφερα προηγουμένως είναι και πάλι εδώ, αλλά λιγότερο αποτελεσματικά. Από το "πρέπει να τα κάνω όλα σήμερα γιατί αύριο θα φύγω" περνάς σιγά-σιγά, υποσυνείδητα στο "έλα μωρέ και αύριο μέρα είναι, έχω καιρό μπροστά μου". Κι έτσι δεν γνωρίζεις κόσμο όπως τότε, γιατί θα γνωρίσεις αύριο στη δουλειά ή κάπου πιο εύκολα και πιο συμβατικά, και έτσι μην πας για βόλτα-φαγητό-ποτό μόνη σου, πνίξε τους καημούς και τη μοναξιά στο σπίτι σου, το ίδιο είναι, πνίξε τη μοναξιά κερνώντας την ένα ακόμα σφηνάκι-επεισόδιο μιας χιλιοειδωμένης σειράς, κέρνα την άλλη μια γύρα στο φέισμπουκ με φίλους που δεν την αφορούν. Προσπάθησε να αποτραβηχτείς απ' τα εγκόσμια σημαντικά, προσπάθησε να ξεχάσεις αυτό που σου συμβαίνει, κοίτα την επόμενη είδηση στο τουίτερ, χάζεψε αυτό το βίντεο, δες ακόμη μια ταινία, ξεχάσου στο ίντερνετ. Μην πας βόλτα, μην αφεθείς στο χαρούμενο πλήθος που σε περιτριγυρίζει, μην αφεθείς στη μοναξιά που σε κυριεύει, είναι κακό να νιώσεις μόνος, τσέκαρε ξανά τα μέιλ σου, στείλε μήνυμα στον πρώτο τυχάρπαστο που γνώρισες και δε σου γέμισε το μάτι "τι θα κάνεις απόψε; Ψήνεσαι για ποτό στο Κάουντρι Κλαμπ" ακόμα κι αν δεν σε πολυνοιάζει, ακόμα κι αν δεν πολυθές να βγεις ποτό με κείνον, με κείνους, με όλο το σκυλολόι, απλά πνίξε την αξιοπρέπεια, πέρασε την ώρα σου με άτομα που δε σε νοιάζουν, μην μείνεις μόνος. Τσάρλι, νοιώθω περισσότερο μόνη όταν είμαι μαζί τους.
Και μάλλον είναι ταμπού να το παραδεχτούμε. Ότι νιώθουμε μόνοι, ότι είμαστε πνιγμένοι μέσα στις μοναξιές μας, ότι πλέον ανταλλάσσουμε μοναξιές και όχι νέα ή ενδιαφέροντα, κραυγάζει η ενοχή μας, λες και είναι αμαρτία ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο αυτή η παραδοχή, Τσάρλι συμφωνείς; Δεν θέλουμε να το αποδεχτούμε και μερικές φορές αφενός μεν αποφεύγουμε τις αδιάφορες συνδιαλλαγές που δεν μας συγκινούν κι αυτό είναι καλό γιατί είναι το πρώτο βήμα, αφετέρου δε πέφτουμε στη χειρότερη παγίδα να αποφεύγουμε την ίδια την κατάσταση της μοναξιάς που κάτι σημαίνει στο κάτω-κάτω, δε νομίζεις Τσάρλι, κι ας είμαι μία αμόρφωτη πουτάνα, ξέρω ότι καμιά φορά πρέπει να στοχαζόμαστε πάνω σε ζητήματα που μας ενοχλούν, να σκεφτόμαστε τι έφταιξε ή τι πήγε στραβά, να αφήνουμε τα αισθήματα να βγουν προς τα έξω, όμως όχι, φοβόμαστε μην εκτεθούμε Τσάρλι. Και για να σε προλάβω, επειδή είμαι σίγουρος ότι το παίρνεις κακοπροαίρετα (πάντα αυτό έκανες εξάλλου), δε λέω να αφήσουμε την κατάθλιψη να μας κυριεύσει αλλά τη μοναξιά, μπορεί που ξέρεις να μας κάνει καλό μια γνωριμία μαζί της, αφού ποτέ δεν ήμασταν αληθινά μόνοι, καθώς όποτε ήμασταν, προσπαθούσαμε να μεταμφιέσουμε τη μοναξιά σε κάτι άλλο, να την καλύψουμε τεχνηέντως, να το πούμε κάπως αλλιώς, μπορεί, μπορεί να κάνω και λάθος, δεν ξέρω, δεν ξέρω πως να διαχειριστώ την ίδια μου την κατάσταση, οπότε ποσώς μπορώ να είμαι σίγουρη ότι οι συμβουλές μου είναι σωστές ή ότι στέκουνε σαν λογικά προτάγματα (είμαι σίγουρος ότι έχεις σκάσει στα γέλια με το τελευταίο, δεν με πειράζει, γέλα ανερυθρίαστα, μπορεί να είναι λέξεις άλλου αυτές, αλλά είναι οι σωστές, αν εκφραζόμουνα εγώ, όλο μαλακίες θα έγραφα), αλλά νομίζω πως το να υποκρινόμαστε ότι κάτι δεν συμβαίνει, ότι κάτι είναι εκτός της φύσης του ανθρώπου, ότι κάτι μας ξεπερνάει, ότι από κάτι πρέπει πάση θυσία να αποδράσουμε, χάνουμε ένα σωρό διαπιστώσεις, σκέψεις και παραδοχές που συμβάλλουν στο να κατανοήσουμε τον εαυτό μας, τους γύρω μας και την ίδια τη γαμημένη τη κατάσταση της μοναξιάς που όσο κι αν ρέπω προς αυτήν δεν έχει κανείς δικαίωμα να μου προσάψει ότι δεν προσπάθησα να την πολεμήσω με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα.
Δικιά σου,
η Πόρνη της Μιννεάπολης
Υ.Γ. 1 Το ότι δεν σου έγραφα τόσο καιρό, δεν πάει να πει πως δεν θέλω να έρθεις να με επισκεπτείς, τουναντίον. Αν δεν το έχεις κάνει ήδη, ξεκινά τις ετοιμασίες. Το δωμάτιό μου είναι μικρό και το κρεβάτι μου μικρότερο, μα και να μην χωρέσουμε, τουλάχιστον δεν θα είμαστε μόνοι. Τσάρλι, για το Θεό, μη και δεν έρθεις! Σε περιμένω.
Υ.Γ. 2 Τσάρλι μ' αυτά και μ' αυτά ξέχασα να αναφερθώ στην αφορμή που μ' έκανε να σου γράψω: Καλά Χριστούγεννα!
έχουμε καιρό να μιλήσουμε. Δεν αρχίζω τις δικαιολογίες, το φταίξιμο είναι όλο δικό μου. Και θα σου πω γιατί. Τις πρώτες μέρες όταν έφθασα στην Όμαχα, είχα την εντύπωση ότι θα είναι όλα μέλι-γάλα. Ε δεν ήταν. Βλέπεις, πριν φύγω (το θυμάσαι άλλωστε) περίμενα πώς και πώς να έρθω εδώ. Τόσο, που μου είχες πει "η αβασταγιά σου με εκνευρίζει". Δεν ήξερα τότε τι σημαίνει αυτό, πάντα μιλάς λίγο παράξενα Τσάρλι. Εξάλλου πού μυαλό για άλλες σκέψεις, εγώ φαντασιωνόμουνα τη ζωή μου όπως πρώτα, όπως τότε στα ολιγοήμερα ταξίδια μου στην κεντρική Ευρώπη. Ούτε ψυχολογικά ούτε συναισθηματικά ήμουν προετοιμασμένη. Έφτασα λοιπόν στην Όμαχα και έπεσα απ' τα σύννεφα. Και δικαιολογημένα. Τσάρλι δεν με προειδοποίησες, μόνο να θυμώνεις ήξερες. Δεν μου είπες ότι δεν είναι το ίδιο ένα ταξίδι 2-3 ημερών και ένα ταξίδι 4 μηνών. Τώρα πλέον που ξέρω είναι αργά. Νομίζω πως επίτηδες το έκανες, για να μάθω εκ πείρας. Δεν σε κατηγορώ όμως που εγώ δεν είχα προετοιμαστεί κατάλληλα. Έπρεπε να ξέρω. Ότι η ειδοποιός (μην αναρωτιέσαι που την έμαθα αυτή τη λέξη, διαβάζω αν θες να ξέρεις) διαφορά μεταξύ των ολιγοήμερων και των ταξιδιών που διαρκούν πάνω από μήνα, είναι ότι τα ταξίδια των 2-3 ημερών είναι εκ των πραγμάτων πετυχημένα καθώς η αυτή καθεαυτή η σύσταση και η δομή τους εξασφαλίζουν την επιτυχία τους εκ προοιμίου. (ωραία και αν θες να ξέρεις δε διαβάζω ούτε έμαθα εν μία νυκτί να γράφω τόσο ωραία, απλά έχω εδώ κάποιον να με βοηθάει στο γράψιμο, άντε γαμήσου Τσάρλι, ευχαριστήθηκες;)
Συνεχίζω. Πρέπει να σου συμβούν πολλές αναποδιές στη μια βδομάδα διακοπών για να πάνε οι λίγες μέρες αυτές στράφι, αφού η μόνη και αναγκαία προϋπόθεση είναι οι μέρες σου να είναι γεμάτες και πράγματι έχεις τόσα πολλά να κάνεις: να γνωρίσεις την πόλη, τις συνήθειες, τους ανθρώπους, αυτά φτάνουν και περισσεύουν. Και να μη σου συμβεί τίποτα, τίποτα το συγκλονιστικό εννοώ, δεν τρέχει μία. Βέβαια αν συμβεί κάτι, κάτι έξτρα, είτε γιατί απλά έτυχε είτε γιατί εσύ το επιδίωξες, εκεί είναι που το ταξίδι, η εμπειρία σου και οι γενικότερα οι αναμνήσεις σου απογειώνονται. Καθώς Τσάρλι (εσύ θα ξέρεις καλλίτερα μπάσταρδε) αυτή η ακριβώς η ιδιαίτερη φύση των ολιγοήμερων ταξιδιών σε κάνει να ρισκάρεις, σε κάνει να τραβάς λίγο την συμπεριφορά σου στα άκρα, σε κάνει έτοιμο να εμβαθύνεις μέσα σου για να τραβήξεις στην επιφάνεια, έτσι στο πι και φι, την πιο ελκυστική και τολμηρή σου πλευρά. Το ξέρω όχι γιατί μου το υπαγορεύει ο μαλάκας που περιμένει να τον πηδήξω μετά για τις υπηρεσίες του, αλλά γιατί τα έχω ζήσει, τα έχω κάνει αυτά που σου γράφω. Τότε στη Βουδαπέστη, στην Μπρατισλάβα, στην Πράγα και στο Βίλνιους, θυμάσαι (θυμάσαι;), στα έγραφα. Μπορεί πιο απλοϊκά, αλλά στα έγραφα. Διότι δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Και να αποτύχεις, ποιος χέστηκε; Μία, δύο, τρεις αποτυχίες, δεν προλαβαίνεις να κάνεις περισσότερες, σε λίγο θα πακετάρεις τις βαλίτσες σου για επιστροφή, οπότε. Οπότε αυτή η γνώση σου προσδίδει αυτοπεποίθηση και γοητεία. Και έτσι γνωρίζεις κόσμο στο άσκετο, πας και κάθεσαι αυθαίρετα με τυχαίες παρέες, χορεύεις σα να μην υπάρχει αύριο και πηγαίνεις σε πορείες παρόλο που δεν ξέρεις τι παίζει. Τρως μόνος σου, πας για ποτό, σινεμά με κάποιον που γνώρισες μόλις στα θεωρεία, πας στα μουσεία, στα οκτάγωνα, στα κινέζικα, στις υπόγειες στοές συντροφεύεις τους άστεγους μουσικούς, στις όχθες του Δούναβη αράζεις μοναχή, μία από εδώ, μία από εκεί, λιώνεις παρέα με τον γουέϊτς, άι σκριμ, γιου σκριμ, γουί ολ σκριμ φορ άι-σκριμ.
Τσάρλι μου, μου λείπεις. Συγχώρεσέ μου που δεν σου είχα γράψει μέχρι τώρα. Και μη νομίζεις πως σου γράφω τώρα λόγω Χριστουγέννων, τα Χριστούγεννα είναι απλά η αφορμή και όχι η αιτία. Απλά περίμενα πότε τα πράγματα θα φτιάξουν και τότε με περισσή περηφάνια θα σου περιέγραφα τα πάντα με το νι και με το σίγμα. Θα σου έλεγα "ναι στην αρχή ήταν λίγο δύσκολα, αλλά τώρα όλα πηγαίνουν πρίμα". Τσάρλι ακόμα κι εγώ θα καταλάβαινα τη συνέχεια, δεν χρειάζεται να είσαι και τόσο ξύπνιος για να μυριστείς τι θέλω να σου πω. Πως ούτε τα πράγματα έχουν φτιάξει ούτε είμαι ευτυχισμένη στο ελάχιστο και επειδή αυτή είναι βαριά λέξη που ποτέ μου δεν κατάλαβα, παρόλο που όταν σε άκουγα να παραληρείς επί ώρες και να φιλοσοφείς γύρω από το νόημά της, κούναγα το κεφάλι δείχνοντας ότι καταλαβαίνω, θα σου πω ότι ούτε καν ευχαριστημένη δεν είμαι. Όταν επισκέπτεσαι μια χώρα/πόλη με χρονικό ορίζοντα μήνα και βάλε, τα κίνητρα που ανέφερα προηγουμένως είναι και πάλι εδώ, αλλά λιγότερο αποτελεσματικά. Από το "πρέπει να τα κάνω όλα σήμερα γιατί αύριο θα φύγω" περνάς σιγά-σιγά, υποσυνείδητα στο "έλα μωρέ και αύριο μέρα είναι, έχω καιρό μπροστά μου". Κι έτσι δεν γνωρίζεις κόσμο όπως τότε, γιατί θα γνωρίσεις αύριο στη δουλειά ή κάπου πιο εύκολα και πιο συμβατικά, και έτσι μην πας για βόλτα-φαγητό-ποτό μόνη σου, πνίξε τους καημούς και τη μοναξιά στο σπίτι σου, το ίδιο είναι, πνίξε τη μοναξιά κερνώντας την ένα ακόμα σφηνάκι-επεισόδιο μιας χιλιοειδωμένης σειράς, κέρνα την άλλη μια γύρα στο φέισμπουκ με φίλους που δεν την αφορούν. Προσπάθησε να αποτραβηχτείς απ' τα εγκόσμια σημαντικά, προσπάθησε να ξεχάσεις αυτό που σου συμβαίνει, κοίτα την επόμενη είδηση στο τουίτερ, χάζεψε αυτό το βίντεο, δες ακόμη μια ταινία, ξεχάσου στο ίντερνετ. Μην πας βόλτα, μην αφεθείς στο χαρούμενο πλήθος που σε περιτριγυρίζει, μην αφεθείς στη μοναξιά που σε κυριεύει, είναι κακό να νιώσεις μόνος, τσέκαρε ξανά τα μέιλ σου, στείλε μήνυμα στον πρώτο τυχάρπαστο που γνώρισες και δε σου γέμισε το μάτι "τι θα κάνεις απόψε; Ψήνεσαι για ποτό στο Κάουντρι Κλαμπ" ακόμα κι αν δεν σε πολυνοιάζει, ακόμα κι αν δεν πολυθές να βγεις ποτό με κείνον, με κείνους, με όλο το σκυλολόι, απλά πνίξε την αξιοπρέπεια, πέρασε την ώρα σου με άτομα που δε σε νοιάζουν, μην μείνεις μόνος. Τσάρλι, νοιώθω περισσότερο μόνη όταν είμαι μαζί τους.
Και μάλλον είναι ταμπού να το παραδεχτούμε. Ότι νιώθουμε μόνοι, ότι είμαστε πνιγμένοι μέσα στις μοναξιές μας, ότι πλέον ανταλλάσσουμε μοναξιές και όχι νέα ή ενδιαφέροντα, κραυγάζει η ενοχή μας, λες και είναι αμαρτία ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο αυτή η παραδοχή, Τσάρλι συμφωνείς; Δεν θέλουμε να το αποδεχτούμε και μερικές φορές αφενός μεν αποφεύγουμε τις αδιάφορες συνδιαλλαγές που δεν μας συγκινούν κι αυτό είναι καλό γιατί είναι το πρώτο βήμα, αφετέρου δε πέφτουμε στη χειρότερη παγίδα να αποφεύγουμε την ίδια την κατάσταση της μοναξιάς που κάτι σημαίνει στο κάτω-κάτω, δε νομίζεις Τσάρλι, κι ας είμαι μία αμόρφωτη πουτάνα, ξέρω ότι καμιά φορά πρέπει να στοχαζόμαστε πάνω σε ζητήματα που μας ενοχλούν, να σκεφτόμαστε τι έφταιξε ή τι πήγε στραβά, να αφήνουμε τα αισθήματα να βγουν προς τα έξω, όμως όχι, φοβόμαστε μην εκτεθούμε Τσάρλι. Και για να σε προλάβω, επειδή είμαι σίγουρος ότι το παίρνεις κακοπροαίρετα (πάντα αυτό έκανες εξάλλου), δε λέω να αφήσουμε την κατάθλιψη να μας κυριεύσει αλλά τη μοναξιά, μπορεί που ξέρεις να μας κάνει καλό μια γνωριμία μαζί της, αφού ποτέ δεν ήμασταν αληθινά μόνοι, καθώς όποτε ήμασταν, προσπαθούσαμε να μεταμφιέσουμε τη μοναξιά σε κάτι άλλο, να την καλύψουμε τεχνηέντως, να το πούμε κάπως αλλιώς, μπορεί, μπορεί να κάνω και λάθος, δεν ξέρω, δεν ξέρω πως να διαχειριστώ την ίδια μου την κατάσταση, οπότε ποσώς μπορώ να είμαι σίγουρη ότι οι συμβουλές μου είναι σωστές ή ότι στέκουνε σαν λογικά προτάγματα (είμαι σίγουρος ότι έχεις σκάσει στα γέλια με το τελευταίο, δεν με πειράζει, γέλα ανερυθρίαστα, μπορεί να είναι λέξεις άλλου αυτές, αλλά είναι οι σωστές, αν εκφραζόμουνα εγώ, όλο μαλακίες θα έγραφα), αλλά νομίζω πως το να υποκρινόμαστε ότι κάτι δεν συμβαίνει, ότι κάτι είναι εκτός της φύσης του ανθρώπου, ότι κάτι μας ξεπερνάει, ότι από κάτι πρέπει πάση θυσία να αποδράσουμε, χάνουμε ένα σωρό διαπιστώσεις, σκέψεις και παραδοχές που συμβάλλουν στο να κατανοήσουμε τον εαυτό μας, τους γύρω μας και την ίδια τη γαμημένη τη κατάσταση της μοναξιάς που όσο κι αν ρέπω προς αυτήν δεν έχει κανείς δικαίωμα να μου προσάψει ότι δεν προσπάθησα να την πολεμήσω με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα.
Δικιά σου,
η Πόρνη της Μιννεάπολης
Υ.Γ. 1 Το ότι δεν σου έγραφα τόσο καιρό, δεν πάει να πει πως δεν θέλω να έρθεις να με επισκεπτείς, τουναντίον. Αν δεν το έχεις κάνει ήδη, ξεκινά τις ετοιμασίες. Το δωμάτιό μου είναι μικρό και το κρεβάτι μου μικρότερο, μα και να μην χωρέσουμε, τουλάχιστον δεν θα είμαστε μόνοι. Τσάρλι, για το Θεό, μη και δεν έρθεις! Σε περιμένω.
Υ.Γ. 2 Τσάρλι μ' αυτά και μ' αυτά ξέχασα να αναφερθώ στην αφορμή που μ' έκανε να σου γράψω: Καλά Χριστούγεννα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου