η αφροδίτη με το μύλο

Σκέφτομαι ότι από όλες τις φορές που κάναμε σεξ που δεν ήταν ούτε πολλές αλλά ούτε λίγες, πάντως σίγουρα μετρήσιμες κι αν δεν τις μέτραγα είναι φταίξιμο δικό σου καθαρά που δεν μου χάραξες ευθείες γραμμές (σαν αυτές που μετράγαμε τα καλάθια στα τουρνουά μπάσκετ που διοργανώναμε μόνοι μας μικροί για να βγάλουμε στο τέλος νικητή πόντων, τρίποντων, ασίστ κλπ) κάθε φορά που το κάναμε· 4 όρθιες στήλες και έπειτα μία διαγώνια που δηλώνει 5αδα, ας το κάνουμε από τώρα, από την επόμενη φορά δηλαδή θέλω να πω, κι αν το δέρμα μου δεν σου φτάνει και βρίσκεις το κορμί μου πεπερασμένο, σου υπόσχομαι κάθε χειμώνα να το βγάζω όπως τα φίδια, έτσι για να μην χάνουμε το σκορ. Κι από όλες αυτές τις 5αδες που αν τις αθροίσουμε βγάζουμε εκατοντάδες θαρρώ, ίσως ξεχωρίζω καμιά δεκαριά, αλλά δεν τις εκθέτω, γιατί έτσι μου φαίνεται ότι τις αποσπώ από την ολότητα μια για πάντα και διασπάται η τάξη, χάνεται η ουσία και τα λοιπά και τα λοιπά, άλλωστε ούτε οι κατατάξεις μου αρέσουν ούτε οι λίστες.

Αν θέλω όμως να κάνω μία εξαίρεση και να αναφέρω μία και μόνο σκηνή, ο νους μου πάει σε μια αναπάντεχη που ξέρω σίγουρα ότι δεν είναι αυτή που βάζεις με το νου σου ματμαζέλ. Τότε τέλη Μαρτίου (ή αρχές Απριλίου μήπως;) που βρήκαμε πρώτη φορά χημεία μεταξύ μας, μετά από κείνη την πρώτη πρόβα για την παράσταση, πάνω στο κόκκινο χαλί της σάλας μου έμπαινα και έβγαινα για πόση ώρα μέσα σου, θα ήτανε 1 ώρα ή παραπάνω(;) και μόλις τελειώνουμε μαζί για πρώτη φορά, αποτραβιέμαι από πάνω σου, γέρνω στο πλάι και καθόμαστε εκεί κοιτάζοντας τον πολυέλαιο που κρέμεται από πάνω μας και προσιδιάζει σε έναστρο ουρανό, καθώς τα κρύσταλλά του, λαμπυρίζουν ως ετερόφωτα άστρα αφού ακτινοβολούν το προερχόμενο από τον στύλο της δεής διάχυτο φως  που απ' το ύψος του μπαλκονιού τρυπώνει το χλωμό του σήμα μεσ' απ' τις μισάνοιχτες γρίλιες και φωτίζει το σαλόνι· ενώ παράλληλα ο δίσκος του βινυλίου γυρνάει τον πιατσόλα γύρω-γύρω ο οποίος παρόλο την ζαλάδα σιγοπαίζει στην εντέλεια το ακορντεόν του, οι πίνακες εκατέρωθεν στέκονται μνημειωδώς, οι καναπέδες και οι καρέκλες από τα παλιατζίδικα, όλα μαζί τα παραπάνω μου θυμίζουν σκηνή από ταινία και πάω να στο πω, μα δαγκώνομαι,

σιγά που και 'δω θα μας καπελώσει ο Μπερτολούτσι, μπάστα, όχι, εδώ είμαστε μόνο εμείς, η μουσική, ο πολυέλαιος, το κόκκινο βρόμικο χαλί μου, το γεμάτο χύσια προφυλακτικό που κρέμεται ακόμα πάνω στο προϊούσης συστολής πουλί μου, τα σώματά μας πλάι-πλάι, τα κεφάλια μας λίγο στραμμένα για να κοιταζόμαστε, τα χέρια μας τα ενωμένα και οι μνήμες, και οι φωτογραφικές μας οι μνήμες σαν καρτποστάλ μπανάλ, αλλά καθόλου εξωραϊσμένα και πολύ πολύ δικά μας.