Αν ο πόνος είναι το αφιόνι του πιστού φιλάθλου, τότε η εθνική Ελλάδος στο μπάσκετ μας έχει κάνει όλους πρεζάκια. Γιατί απ' τις αποτυχίες τις πηγάζει ο δικός μας εθισμός. Ίσως κι ο δικός τους δεν ξέρω. Κι αν η ομαδική επήρεια κρατάει κάθε φορά σίγουρα μέχρι τα νοκ άουτ, η ανάνηψη και το ξενέρωμα έρχονται αμέσως μετά. Μετά απ' ένα άστοχο σουτ, από μισή ντουζίνα χαμένες βολές, από φορές που απλά οι αντίπαλοι παίξανε καλλίτερα. Μα άμα είναι πολύ λάιτ μία τέτοια έξη, από το ποτό για παράδειγμα ή το τσιγάρο ή το σεξ ή οτιδήποτε άλλο, αυτό τι είναι τώρα, πώς γίνεται να εξορθολογίζει και να απαντάει ένας τζάνκης με επιχειρήματα για τέτοια πράγματα, δεν υπάρχει καλλίτερο ή χειρότερο ναρκωτικό, ο καθένας όπως τη βρίσκει. Με πικρούς αποκλεισμούς και μεγάλες ανατροπές, με μπάλες που αψηφούν τη βαρύτητα και μένουν μετέωρες πάνω απ' τη στεφάνη, με ήττες, πάνω απ' όλα μ' αυτές. Γιατί η ήττα είναι αυτή που ξυπνά τη κλασική εξάρτηση. Σαν τα σκυλιά του παβλόφ, όταν η δόση τελειώνει, ο δοσάκιας ξαναζητά τον ντίλερ του. Κάθε καλοκαίρι η ίδια ιστορία. Συνεχίζουμε τη μίζερη ζωή μας από κει που την άφησαμε. Όπως και αυτό το κείμενο άλλωστε από το 2013. Γραμμένο πριν δύο ακριβώς χρόνια. Αλλά και ακόμα δύο χρόνια να τ' άφηνα αδημοσίευτο και να το ξανάπιανα το 2017 ξέρω 'γω, τίποτα δεν θ' άλλαζα. Όπως κι αν είχα γεννηθεί πριν το '87. Εκεί στην απαρχή. Στην εποχή των μεγάλων εξαρτήσεων, των ναρκωτικών δίχως λήξη και της εθνικής ομάδας του μπαλονθέστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου