Όλα είχαν ξεκινήσει με το πρώτο κουδούνι των σχολείων. Δευτέρα λυκείου πήγαινα, αυτή πρώτη. Την είχα πρωτοδεί να περπατά στην μακρόστενη εσπλανάδα ανάμεσα στις ζαρντινιέρες. Καθόλου ψαρωμένη αν και κανονικά αξεσκόλιστη, τόσο εξωτική, τόσο κατάξανθη, τόσο αγγελοπλασμένη.
Όλα είχαν ξεκινήσει όταν ο φίλος μου ο Δ. που τελικά πήγαινε στην ίδια τάξη μαζί της μου έλεγε και με ξόρκιζε να μου την γνωρίσει, αλλά πού να τολμήσω εγώ να την γνωρίσω, έλα, όχι, μωρέ έλα, πάλι όχι, ντρεπόμουνα, μου έκανε νοήματα ο Δ., μου έκανε χειρονομίες, κανονική παντομίμα, έκανα ότι δεν τον ξέρω εγώ. Όχι εδώ, όχι τώρα.
Όλα είχαν ξεκινήσει όταν την είδα να τραγουδάει στη γιορτή του σχολείου για το Πολυτεχνείο. Δεν θυμάμαι ποιο τραγούδι είχε πει, δεν θυμάμαι πώς τραγουδούσε, θυμάμαι μόνο πώς έμοιαζε: αρχέγονη, αψυμιθίωτη, ίδια Πάτι Σμιθ. Τα έχασα, αυτή τη φορά όλα έγιναν ξεκάθαρα, όλα έγιναν πιο συνειδητά· δεν είχα άλλη επιλογή, δεν έπαιρνε άλλη αναβολή, έπρεπε να την γνωρίσω.
Όλα είχαν ξεκινήσει μια Δευτέρα που το Α6, το τμήμα της, την έκτη ώρα είχε γυμναστική. Ήξερα ότι παίζει βόλεϊ. Το είχα προμελετήσει. Έκανα κοπάνα και παρείσφρησα στις ομάδες που σχηματίστηκαν, όμως έτυχα στην αντίπαλη ομάδα. Δεν πείραζε καθόλου όμως. Μας χώριζε άλλωστε μονάχα ένα φιλέ. Εκεί, την γνώρισα. Κι αφού συστηθήκαμε και όσο παίζαμε, δεν ξέρω ειλικρινά, τι ηχούσε πιο δυνατά, το χτυποκάρδι μου ή τα δυνατά καρφιά μου για να την εντυπωσιάσω. Δεν την εντυπωσίασα.
Όλα τελείωσαν πριν καν ξεκινήσουν. Άλλωστε γνωριμία εν μέσω βόλεϊ αν δεν λαμπαδιάσει αμέσως, γρήγορα σβήνει και εξασθενεί και προσκρούει στο δίχτυ της λήθης και περνάει έξω· γκέιμ όβερ.
Όλα είχαν ξεκινήσει όταν γνώρισα τη ξαδέρφη της την Πολίνα σε μια μιλόνγκα στο «Ντανζαρίν», κάτω απ' τη γέφυρα του Πουλόπουλου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου