Με έναν κάποιο νυγμό παραδέχομαι ότι είμαι βαθιά νυχτωμένος σ' ό,τι αφορά τη ποπ κουλτούρα. Ειδικά από τότε που έχω παρατήσει τις μεγάλες παρέες και νυχτοπερπατάω με ολιγάριθμες συντροφιές, μου έχουν λείψει εκείνες οι ετερόκλητες συνθέσεις, όπου σε κάθε μάζωξη όλο και με κάποια γνώση άφελη θα επιχριόμουν (τίντερ, got, καινούργιο τραγούδι της Αντέλ, σταχυολογώ μερικά). Δεν το παίζω ούτε ψαγμένος, ούτε εκλεπτυσμένος, ούτε μπλαζέ. Ειδικά στη παρούσα φάση μου, θα ήτανε φαιδρό αν το 'παιζα σπουδαίος και παρέμεινα ανερυθρίαστος. Γιατί η ανεργία είναι κακό πράγμα. Η αεργία γενικώς, το να μην έχεις έργο, δουλειά, έστω ένα μερεμέτι να σου τρώει χρόνο. Κι ως εκ τούτου και γύρω απ' αυτό, να κινείσαι. Να ασχολείσαι με πράγματα, να γνωρίζεις κόσμο, να αλληλεπιδράς, να παίρνεις και να δίνεις έμπνευση και λοιδορία. Είναι καλή η λοιδορία. Ή τουλάχιστον είναι καλλίτερη από τη μη λοιδορία, από την αγνόηση και το τίποτα. Κάθομαι στην εξορία μου και προσπαθώ να ανασυνταχτώ, να γράψω, να ζήσω υπό συνθήκες ανεργίας, μα δεν γίνεται έτσι. Σας τ' ορκίζομαι χίλιες φορές ποπ, παρά κωσταλέξι.
Μέχρι σήμερα δεν είχα ακούσει το τραγούδι της Αντέλ. Και συνειδητοποίησα μακελειό στα βιους, στις παρωδίες, στις πωλήσεις και σε όλο το ποπ σύμπαν. Και νάμαι ειλικρνής, δεν τον καταλαβαίνω τόσο πανικό για τόσο αναντίρρητα άκοπη και παρηκμασμένη σόουλ.
Hello from the other side
I must have called a thousand times
To tell you I'm sorry for everything that I've done
But when I call you never seem to be home
Οι στίχοι είναι αρθρωμένοι με ένα λεξιλόγιο στοιχειώδες, η μουσική σύνθεση είναι τετριμμένη και η εξέλιξη καθόλα προβλέψιμη. Πολλοί ξεχνάνε την εξέλιξη, γιατί ιδίως στα μουσικά κομμάτια είμαστε εθισμένοι στην επανάληψη. Πρώτη στροφή, δεύτερη, ρεφραίν και δώστου. Αλλά ας μην ολισθαίνουμε στη λούπα. Η μουσική δημιουργία έχει γνωρίσει και καλλίτερες μέρες. Εξάλλου εδώ, ακόμα και η συνταρακτική -πέρα από κάθε αμφιβολία- φωνή της Αντέλ, είναι χαλιναγωγημένη, φρόνιμη, τελεί υπό περιορισμό.
Ίσως όμως να φταίω κι εγώ. Που περιμένω δίχως έρεισμα, πως η τρέχουσα και ανερμάτιστη ποπ κουλτούρα (γενικά κι αόριστα) έχει να μου δώσει πράγματα που δεν έχω βρει αλλού. Και γι' αυτό γκρινιάζω κάθε φορά που παρακολουθώ (με αδημονία μάλιστα) ένα μπλοκμπάστερ (Μαντ Μαξ, η πιο πρόσφατη απογοήτευση), γι' αυτό έχω καιρό να ακούσω μουσική από ραδιόφωνο (δεν αντέχω πια τόση στάθμιση), γι' αυτό δεν εμπιστεύομαι τις λίστες του γιουτούμπ (παρεισφρύουν και επικίνδυνα πράγματα εκεί μέσα), τα θεατρικά του συρμού (κι όχι τίποτε άλλο, είμαι συνεχώς αδέκαρος τελευταία), τις ενθουσιώδεις προτάσεις των άλλων (τους εμπιστεύομαι σε όλα τα υπόλοιπα). Το ιδιόρρυθμό μου σύμπαν πλασμένο καταρχήν με άλλα υλικά, σαφώς εμπεριέχει και ποπ στοιχεία, αλλά όχι τα σημερινά. Και αν με ρωτάτε δηλαδή, απέναντι στη σκεβρωμένη τηλεφωνική υστερία του Χελόου της Αντέλ (δεν θα ξαναεπισυνάψω λινκ, τα βιους είναι ήδη ανυπολόγιστα), έχω να προτιμήσω κατηγορηματικά τις Αναπάντητες Κλήσεις της Παπαρίζου, το Αν μου τηλεφωνούσες του Χατζηγιάννη και φυσικά το συγκλονιστικότερο όλων, το Δώδεκα της Βίσση:
Ίσως όμως να φταίω κι εγώ. Που περιμένω δίχως έρεισμα, πως η τρέχουσα και ανερμάτιστη ποπ κουλτούρα (γενικά κι αόριστα) έχει να μου δώσει πράγματα που δεν έχω βρει αλλού. Και γι' αυτό γκρινιάζω κάθε φορά που παρακολουθώ (με αδημονία μάλιστα) ένα μπλοκμπάστερ (Μαντ Μαξ, η πιο πρόσφατη απογοήτευση), γι' αυτό έχω καιρό να ακούσω μουσική από ραδιόφωνο (δεν αντέχω πια τόση στάθμιση), γι' αυτό δεν εμπιστεύομαι τις λίστες του γιουτούμπ (παρεισφρύουν και επικίνδυνα πράγματα εκεί μέσα), τα θεατρικά του συρμού (κι όχι τίποτε άλλο, είμαι συνεχώς αδέκαρος τελευταία), τις ενθουσιώδεις προτάσεις των άλλων (τους εμπιστεύομαι σε όλα τα υπόλοιπα). Το ιδιόρρυθμό μου σύμπαν πλασμένο καταρχήν με άλλα υλικά, σαφώς εμπεριέχει και ποπ στοιχεία, αλλά όχι τα σημερινά. Και αν με ρωτάτε δηλαδή, απέναντι στη σκεβρωμένη τηλεφωνική υστερία του Χελόου της Αντέλ (δεν θα ξαναεπισυνάψω λινκ, τα βιους είναι ήδη ανυπολόγιστα), έχω να προτιμήσω κατηγορηματικά τις Αναπάντητες Κλήσεις της Παπαρίζου, το Αν μου τηλεφωνούσες του Χατζηγιάννη και φυσικά το συγκλονιστικότερο όλων, το Δώδεκα της Βίσση:
Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα
τον αριθμό της μοναξιάς μου δε χτυπάς
και μεγαλώνει η απόσταση για μας.
Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα
μες στου μυαλού μου το αβάσταχτο κενό
μοιάζεις με όνειρο που φεύγει μακρινό...
Και δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο
που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ
κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό
Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε
σ' ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό
και την καρδιά μου που φωνάζει σ' αγαπώ
Δώδεκα
Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα
τον αριθμό της μοναξιάς μου δε χτυπάς
και μεγαλώνει η απόσταση για μας
Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα
δεν το αντέχω το μαρτύριο αυτό
και πως τελειώσαν όλα θέλω να σου πω...
Μα δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο
που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ
κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό
Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε
σ' ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό
και την καρδιά μου που φωνάζει σ' αγαπώ
Δώδεκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου